Έχουμε μπει στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιούνη. Κρίσιμες εκλογές, παρόλο που δεν αποφασίζουμε για κυβέρνηση. Σε ένα κομβικό σημείο για τη πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεσούσης βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης, θα διαβούμε το Ρουβίκωνα και προς ποια όχθη; Προς μια Ευρώπη των λαών, του σεβασμού της προσωπικότητας και της διαφορετικότητας, του πολιτισμού και του περιβάλλοντος; Ή συνέχιση της επικίνδυνης και αυτοκαταστροφικής πορείας που υπαγορεύει ο νεοφιλελευθερισμός και ο νεοσυντηρητισμός, προς μια Ευρώπη φρούριο, με 65ωρη επισφαλή εργασία, προστασία των υπερκερδών των πολυεθνικών και κοινωνικοποίηση των ζημιών των μαθητευόμενων μάγων και των χρυσοπληρωμένων στελεχών;
Παράλληλα, η γενικευμένη δυσαρέσκεια μοιραία δίνει χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την κυβερνητική πολιτική. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη καταγγελία αυτής της πολιτικής, ενδυνάμωση των μικρότερων κομμάτων αλλά και μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων και τάση αποχής. Η πρόθεση αποχής είναι σε ένα βαθμό αυθόρμητη λόγω της φυσιολογικής απογοήτευσης των πολιτών, αλλά ενισχύεται και από μεγάλη μερίδα του τύπου, από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, καθώς και από τηλεοπτικούς αστέρες όπως οι κ.κ. Λαζόπουλος και Αναστασιάδης.
Γυρίζοντας τη μηχανή του χρόνο 63 χρόνια πίσω, φτάνουμε στις πρώτες εκλογές μετά από 10 χρόνια κατά τα οποία μεσολάβησαν το βοναπαρτικό καθεστώς Μεταξά, ο ιταλογερμανικός πόλεμος, η Εθνική Αντίσταση, η κατοχή, τα Δεκεμβριανά και η Συμφωνία της Βάρκιζας. Οι εκλογές ορίζονται για τις 31 Μάρτη 1946, επί κυβερνήσεως του κεντρώου Θεμιστοκλή Σοφούλη. Η αριστερά καταγγέλλει το κλίμα «λευκής τρομοκρατίας» και ζητά δίμηνη τουλάχιστο αναβολή. Οι Άγγλοι πιέζουν όμως και πετυχαίνουν να γίνουν οι εκλογές χωρίς καμία αναβολή. Προσπάθεια συνεργασίας της ενωμένης τότε αριστεράς με το κέντρο ναυαγεί. Το ΕΑΜ, με επικεφαλής το ΚΚΕ (απόφαση 2ου Συνεδρίου Κ.Ε. Φεβ. 1946) αποφασίζει να απέχει από τις εκλογές, για να μην παγιδευτεί η αριστερά σε μια στημένη εκλογική ήττα. Το ίδιο αποφασίζουν και κάποια κόμματα του κέντρου.
Οι εκλογές διεξάγονται μέσα σε κλίμα βίας και νοθείας, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, παρά τις εκθέσεις των παρατηρητών του νεόκοπου ΟΗΕ περί του αντιθέτου. Οι δεξιοί φιλομοναρχικοί επικρατούν χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, με την αριστερά απούσα και το κέντρο κατακερματισμένο. Η «επίσημη» αποχή είναι μόλις 9,5%, ενώ αριστεροί κύκλοι την ανεβάζουν ως το 50%. Η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου στη μέση. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους γίνεται και δημοψήφισμα, στο οποίο παραδόξως το ΕΑΜ δεν απέχει, με το οποίο επαναφέρεται η βασιλεία.
Το βράδυ της προηγούμενης των εκλογών είχε σημειωθεί πολύνεκρη επίθεση από αριστερούς αντάρτες σε σταθμό χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας. Πολλοί τη θεωρούν ως το πρελούδιου του εμφυλίου (1946 – 1949). Οι συμπλοκές πυκνώνουν μέσα στο καλοκαίρι. Ο δρόμος προς τον ολέθριο εμφύλιο σπαραγμό είναι πια χωρίς επιστροφή.
Ιστορικά η απόφαση της αριστεράς για αποχή στις εκλογές του 1946 αποδείχθηκε τραγικό λάθος. Ακόμα και το ΚΚΕ έκανε την αυτοκριτική του και αναγνώρισε το λάθος στο 8ο Συνέδριο του 1961, στο οποίο διάγραψε και το Γεν. Γραμματέα του Ν. Ζαχαριάδη, αν και κύκλοι φιλικά προσκείμενοι σ’ αυτόν του ισχυρίζονται πως ο Ζαχαριάδης μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να πετύχει συμβιβαστική λύση συμβολικής έστω συμμετοχής στις εκλογές, η οποία ήταν παράλληλη και με τη γραμμή του ΚΚΣΕ.
Η ολέθρια κατάληξη είναι σε όλους γνωστή. Εμφύλιος, δεξιές ή δεξιίζουσες ξενόδουλες κυβερνήσεις, παρακράτος, Φρειδερίκη, χούντα. Η αριστερά παρέμεινε μακριά από το πολιτικό προσκήνιο και ουσιαστικά υπό διωγμό για τρεις δεκαετίες. Με παρένθεση το εντυπωσιακό 24,5% της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958, δεν διεκδίκησε ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Η μηχανή του χρόνου επιστρέφει στο παρόν και τις Ευρωεκλογές του 2009. 60 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου και 35 μετά τη Μεταπολίτευση. Το αστικό κοινοβουλευτικό μας σύστημα σε κρίση. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα, τη διαφθορά, να προστατεύσει την αξιοπιστία του. Παρά τις απώλειες από φυσιολογική φθορά και από τη δημιουργία νέων κομμάτων, ο δικομματισμός αντέχει ακόμα γερά.
Οι πολίτες δικαίως απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι. Η αποχή αναμένεται να χτυπήσει μεγάλα νούμερα, παρόλο που δεν είναι πολιτική επιλογή κομμάτων αυτή τη φορά. Ακόμα περισσότερο αφού οι εκλογές «πέφτουν» μέσα στο τριήμερο του Αγ. Πνεύματος. Τι μπορεί να πείσει το νεοέλληνα ψηφοφόρο να μείνει πιστός στο ραντεβού με την κάλπη και να αφήσει τις παραλίες και τις εξοχές;
Πέρα βέβαια από τη «χαβαλετζίδικη» υπάρχει και η συνειδητοποιημένη αποχή. Από ανθρώπους που απορρίπτουν το κοινοβουλευτικό και το εκλογικό σύστημα για ιδεολογικούς λόγους. Ωστόσο αυτή η αποχή δεν καταγράφεται χωριστά από την αποχή λόγω αδιαφορίας. Ο Elikas απαντά σε 10 από τα πιο δημοφιλή επιχειρήματα υπέρ της αποχής, αξίζει τον κόπο να τα λάβετε υπ’ όψιν. Ακόμα το κόκκινο μπαλόνι επιχειρηματολογεί πειστικά κατά της αποχής, έχοντας φιλοτεχνήσει και αρκετά banners γι’ αυτό το σκοπό – ένα από αυτά παραθέτουμε δίπλα.
Ο γράφων θα εστιάσει επιλεκτικά στο εξής. Μια πολιτική επιλογή αξιολογείται πάντα σε σχέση με τις συνθήκες και τις συγκυρίες της εποχής της. Η αποχή της αριστεράς στις εκλογές του ’46 αποδείχτηκε ιστορικά λανθασμένη αλλά στην εποχή της είχε σοβαρή αιτιολόγηση. Τότε οι εκλογές δεν ήταν ελεύθερες και δημοκρατικές, επικρατούσε τρομοκρατία από κράτος και παρακράτος, ο στρατός και ο ξένος παράγοντας ήταν ρυθμιστής της κατάστασης, οι πληγές από τον πόλεμο, την κατοχή και τον «Πρώτο Γύρο» ήταν ακόμα ανοιχτές. Παρόλο η αποχή τότε αποδείχτηκε αυτοκαταστροφική, δεν αμφισβητεί κανείς πως ήταν έντιμη και γενναία στάση, αφού όποιοι την επέλεξαν στιγματίστηκαν ως «κόκκινοι», «συνοδοιπόροι» ή «συμπαθούντες».
Εν έτει 2009, παρά την κρίση και απαξίωση του πολιτικού συστήματος, μπορούμε τουλάχιστο να εκφραζόμαστε και να ψηφίζουμε ελεύθερα. Ασφαλώς και η συμμετοχή σε εκλογές κάθε 4 ή 5 χρόνια δεν είναι επαρκής πολιτική παρέμβαση, είναι όμως μια ευκαιρία. Η αποχή δεν εγκυμονεί κίνδυνο εμφυλίου πολέμου, χούντας ή ξένης επέμβασης. Μεταφράζεται όμως (η αποχή) ως ανοχή για τα κακώς κείμενα και αδιαφορία για το μέλλον, βάζοντας την όποια δυναμική ουσιαστικής ανατροπής στο ψυγείο.
Σε μια εποχή δύσκολη για ατομικά δικαιώματα και κοινωνικές διεκδικήσεις, η αποστασιοποίηση από τα κοινά οδηγεί σε απεμπόληση κεκτημένων δικαιωμάτων. Δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες και αίμα που μας άφησαν κληρονομιά οι προηγούμενες γενιές της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4, του αντιδικτατορικού αγώνα και του Πολυτεχνείου. Κληρονομιά του Μπελογιάννη, του Λαμπράκη, του Παναγούλη, του Μουστακλή, του Πέτρουλα, του Μανδηλαρά, του Καράγιωργα και πολλών ακόμα αγωνιστών της δημοκρατίας.
Η αποχή του 1946 ήταν ιστορικό λάθος αλλά ήταν μια αξιοπρεπής στάση. Η αποχή του 2009 θα χαρακτηριστεί ιστορικά μάλλον ως έλλειψη σοβαρότητας και ευφυίας.
Απόσπασμα από την ταινία «Ο Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Σχετικοί Σύνδεσμοι:
Πολιτικό Καφενείο «Ο Μέγας Ανατολικός»
Βασίλης Ραφαηλίδης: Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830 – 1974
Εννοείται πως με βρίσκεις σύμφωνη!!! 😉
Εξαιρετικά καλογραμμένο και ιστορικά τεκμηριωμένο σ.Τσαλ!!
Ωραίο κείμενο,
πριν μια βδομάδα ξαναείδα και τον «Θίασο»,
(η renata δεν ήρθε) και σκεφτόμουν δικούς μου
ανθρώπους και τι έπαθαν επειδή δεν ψηφισαν το ’46…
υγ
Αυτό θα το έχουμε στο διαγώνισμα ή
είναι εκτός ύλης?
Συμφωνώ.
φυσικά.
@Ρενάτα
Ευχαριστώ για το εγκώμιο και τη συναίνεση!
@Ανφάν
Ευχαριστώ και σένα. Μου έδωσες ιδέα. Θα προσπάθήσω αύριο να βάλω σχετικό απόσπασμα από το Θίασο.
Τα διαγωνίσματα τα βάζεις εσύ και περιμένεις να σε δικαιώσουν οι μαθητές σου… εγώ περιμένω να με δικαιώσει η ιστορία!
@Κροτκαϊα
Λες και σε έπαιρνε να διαφωνήσεις :-p
Φίλτατε σύντροφε Τσαλ, παρέλειψα να σε συγχαρώ για το εμπεριστατωμένο κείμενο!
Σε έχω προσθεσει βέβαια στο «τσεκάρετε αυτά»!
Για πέρνα κι από το «Δεν ψηφίζω, δεν ψηφίζεις μα ψηφίζει» και τσίμπα ανάλογο αφισάκι με κάφρους που ψηφίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ενώ άλλοι έχουν ενδοιασμούς.
Το απόσπασμα από τον Θίασο με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ είναι ίσως από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου. Το βρήκα λοιπόν στο youTube για σας!
@μπαλόνη
Ανταποδίδω τα συγχαρίκια για τη συνολική δουλειά στις επάλξεις του αγώνα. Έχω περάσει από το νεότευκτο βλογ με τις αφίσες και τις… μούρες, και έχω καταγγείλει μάλιστα ότι πολλές από αυτές είναι εγγεγραμμένες πάνω από 2 φορές στους εκλογικούς καταλόγους!
Το απόσπασμα από το Θίασο στο οποίο αναφέρεσαι το είχα εντοπίσει και αναδείξει από τότε. Θα ψάξω να βρω αν υπάρχει ανάλογο και για τις εκλογές για να το προσθέσω.
Venceremos!
Κατάφερα τελικά να βρω το απόσπασμα του «Θιάσου» που αναφέρεται στις εκλογές του 1946. Δυστυχώς δεν είναι καλός ο ήχος, θα πρέπει μάλλον να δυναμώσετε την ένταση στο μέγιστο. Πρόσθεσα και ένα ακόμα καλοφτιαγμένο βιντεάκι σχετικό με τον εμφύλιο.
Για μένα πολύ διδακτικό. Βλέπεις, ως ξένος έχω απόλυτη ανάγκη να μάθω (και αυτό προσπαθώ να κάνω) σε βάθος την ιστορία αυτού τόπου. Και όπως και να το δεις, έχει μεγάλη ιστορία. Σ’ευχαριστώ!
Πήρα το ποπ κορν μου και τα αναψυκτικά μου και έκατσα να δω τα βιντεο!
Αφού δεν κατάφερα να πάω στο Φιλίπ, τουλάχιστον να θυμηθώ ένα μικρό μέρος από την εκπληκτική ταινία!
Αλλά το άλλο με μουσική υπόκρουση τον Μητσιά…
α στο καλό, ανατρίχιασα καλέ…τι ανατρίχιασα; η πέτσα μου σηκώθηκε!
υ.γ. συγκλονιστικό δεν είναι να βλέπεις τις αντάρτισσες; Τόσο νέες, τόσο όμορφες, με τη λάμψη στο πρόσωπο γιατί είναι εκεί, παρούσες και συμμετέχουν ισότιμα (ααα….συγκινήθηκα πάλι, α στο καλό σου Τσαλ!)
Τσαλ το έχω δει από μέρες αλλά δεν ήμουν σε φόρμα να γράψω… Τά είπα αλλού…
συμφωνώ πάντως γενικά και με κοκκινομπαλονίτσα για τα γυναικεία πρόσωπα στο βίντεο (και σήμερα έτσι είναι, όσες είναι… Πανέμορφες, γελαστές, γενναίες)
@Niko Ago
Αν και «ξένος», γνωρίζεις πολύ καλύτερα την ιστορία και τη γλώσσα απο πολλούς γηγενείς. Όπως λέει άλλωστε και το αρχαίο ρητό, «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». Χαρά και όφελος και δικό μας να μαθαίνουμε από σένα.
@δακρυσμένο μπαλόνι
Χαίρομαι που πέρασες καλά με την… κινηματογραφική βραδιά των «κελαηδισμάτων». Ψάχνοντας για συνοδευτικό υλικό, εσένα σκέφτηκα μόλις είδα τις γενναίες και ωραίες αντάρτισσες! Θέλω να πω, ότι θα σου άρεσαν σίγουρα. Δεν ξέρω αν πρόσεξες, υπάρχει και δεύτερο μέρος για τον εμφύλιο από τον ίδιο χρήστη (ή χρήστρια) και άλλα καλά βίντεα για την αντίσταση και την ιστορία της αριστεράς. Άντε, καιρός είναι να αρχίσουν να προβάλονται σωστά πρότυπα στην νεολαία! Αρκετά φάγαμε στη μάπα τις κομψευάμενες κυρίες με τα… παπαγαλάκια και τις τέλειες κουπ που η σ/σα κροτ δεν μπορεί ποτέ να πετύχει! Ελπίζω να τα γράφετε αυτά και στο «Εντός φύλου». Ισότητα στον αγώνα πρώτα!
@χάρη
Δεν είναι και πάρα πολλές μέρες που δημοσιεύτηκε. Είσαι άλλωστε από τις ταχτικότερες αναγνώστριες, πολυγραφότερες και καλογραφότερες σχολιάστριες! Αναμένουμε τα ιστορικά εγκαίνια και του δικού σου ιστολογίου συντόμως. Ακόμα κι αν δεν έχεις σκοπό να το κάνεις άμεσα, δε χάνεις τίποτα να το τάξεις, εκλογές έχουμε, αν δεν κάνουμε τώρα υποσχέσεις πότε; 🙂
σ’ ευχαριστώ χρυσό μου Τσαλαπετεινάκι και…στο τάζω!
(εντός τού καλοκαιριού 🙄 μόνο που θα’ναι … περί άλλων (εκτός τής πολιτικής) τεχνών: γι’ αυτήν είσαστε, όσοι και όσες διαβάζω, υπεραρκετές! (gender σύνταξη κατά Κοκκινομπαλονίτσα και L’ enfant μεριά)
(μάλλον είμαστε μόνοι επί τών επάλξεων κυριακάτικα, αλλά έχει και την πλάκα του 😛 )
@Χαρη
Η πολιτιστική επανάσταση είναι εξίσου επιβεβλημένη με την πολιτική! Στο δε μπαλόνι θα ανατεθεί εκτός της συγγραφής της νέας gender correct γραμματικής και η οργάνωση της γυναικείας κομσομόλ και η θεωρητική εκπαίδευση των εκκολαπτόμενων ανταρτισσών.
Είδες αντίφαση ε; Ενώ αποκηρύσσουμε την κατάργηση του 5ημέρου και του 40ώρου, είμεθα πρώτοι που το καταστρατηγούμε! Αυτά τα ζητήματα ελπίζω να διασαφηνιστούν στο Α’ Συνέδριο, μετά την επιτυχία της Επανάστασης.
Εδώ είμαι κι εγώ !
Το ξέρετε το ρητό που λέει:
«Εργασία την Κυριακή, ανεργία τη Δευτέρα!»
Πήγα ν’αφήσω ένα ερώτημα στο επόμενο ποστ,
αλλά τα σχίλια ήταν κλειστά.
Το κάνω λοιπόν εδώ :
Από τώρα στη σύνταξη ?
Καλέ Εnfant…
O Τσαλ έφτιαξε προμετωπίδα με τα αγαπημένα του των τελευταίων ημερών…δεν είναι ποστ!!!
Ωραίο δε βγήκε?
Σιγά μη τον αφήσουμε να βγει στην σύνταξη…είναι μεν λίγο στραβούλιακας (αλήθεια, τι έγινε με αυτόν τον αποκλειστικό νοσοκόμο-γραμματέα που θα έπαιρνες Τσαλ; ) αλλά έχει ακόμα πολλά να μας κελαηδήσει!
@σύντροφο Τσαλ
Μα πόσες χρεώσεις θα έχω πια;;;;
Οι άλλες δηλαδή τι θα κάνουν;;;;;
@σερ ανφάν
Εμείς έχουμε πρόθεση, μετά τον θρίαμβο της Επανάστασης και την επιτυχία των πρώτων 5ετών προγραμμάτων, να θεσπίσουμε 4ήμερη εργασία, καθιερώνοντας την Δευτέρα από μέρα του εργοδότη ως μέρα του Εργάτη!
Το επόμενο «ποστ» δεν είναι ουσιαστικά ποστ, αλλά μια λαμογιά κατόπιν υπόδειξης του μπαλονιού στη θέση πίνακα ανακοινώσεων, επειδή δεν μπορούσα να βρω άκρη στη διαχείρηση του λεξίτυπου. Θα περιέχει προτάσεις και ενίοτε γραμμή προς άλλα «αδερφά» ιστολόγια και ιστοτόπους.
Θα έχεις ακουστά το αναρχικό σύνθημα… σύνταξη στα 18, δουλειά στα 65! 🙂
@εργατικό μπαλόνι
Ευχαριστώ για την επιβεβαίωση… γιατί ως γνωστόν testis unus, testis nulus! Δεν είναι άσχημο αλλά καλύτερό είναι το δικό σου και της κροτ. Για να ξεχωρίζει καλύτερα.
Μεσούσης κρίσης δεν αντέχουμε προσλήψεις… καιμ εθελονταί δεν εμφανίζονται. Εσύ θα αναλάβεις τη μερίδα του λέοντος των καθηκόντων, αυτή είναι η αποστολή της πρωτοπορείας. Τις άλλες θα τις έχουμε για… ομορφιά.
Τελικά είναι ή δεν είναι «πρόσφατο τιτίβισμα» με κατηγορία και Comments Off ?
Συμφωνώ με το σύνθημα, θεωρητικά μόνο,
γιατί αν συμφωνήσω και στην πράξη, δεν συμφέρει καθόλου !!
Στη ουσία δεν είναι τιτίβισμα. Θα μένει πάντα στην κορυφή με λύγκες που θα αλλάζουν ανάλογα τις εξελίξεις. Τα σχόλια δεν έχουν νόημα – μην το παρακάνουμε με δημοκρατία! Θα μπορούσα να το βάλω δεξιά (φτου φτου) αλλά θα έπιανε περισσότερο χώρο και μάλλον θα ταν λιγότερο αντιλληπτό. Η ιστορία θα το κρίνει κι αύτό!
Κι όμως, φίλτατε και Τσαλαπετεινότατε, η εξαιρετική σου ανάλυση αφήνει μια πολύ πικρή επίγευση.
Θλίψη τότε, θλίψη και τώρα
κι οι καρχαρίες ν’ αλωνίζουν ελεύθεροι κι ασύστοιλοι στα Πέλαγα…
Πτηνούλια (δλδ πτηνούλι) μπήκα να πω καλό μήνα!
Τσαλ, ελπίζω το α’ συνέδριο μετά την νίκη τής επανάστασης που θα αλλάξει τα ονόματα τών μηνών (καθότι βεβαίως τα πλείστα αντεπαναστατικά παλαιοημερολογίτικα και αυτοκρατορικά) να μην αλλάξει και το καθεστώς τών ευχών
😀
(και να μη βάλει στις – καινούργιες και καθαρές – επαναστατικές φυλακές όσες (gender syntax) δουλεύουν κυριακές (κι αυτό το όνομα θ’ αλλάξει!) και αργίες (αυτές θα διατηρηθούν;)
@Μαύρε Γάτε
Δεν ήταν μέσα στις προθέσεις, αλλά έχεις δίκιο, η επίγευση είναι μάλλον πικρή. Θα ξέρεις το ανέκδοτο που λέει ότι ο απαισιόδοξος είναι ένα καλύτερα ενημερωμένος αισιόδοξος 🙂
Συνήθως λέω ότι περιμένω… η ιστορία να με δικαιώσει. Αυτή τη φορά καλύτερα θα ταν να με διαψεύσει.
Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι περισσότερο αισιόδοξο, ρίξτε μια ματιά στην είδηση για την αγροτική κολεχτίβα στην Ανδαλουσία.
@χαρούλα (αν και δε σου αρέσουν τα υποκοριστικά)
Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε τις ευχές αν και πρόλαβε ο μάυρος γάτος να μας κάνει ποδαρικό!
Καλή η ιδέα σου να μετονομαστούν οι μήνες. Είναι νωρίς ακόμα να καταρτιστεί η ατζέντα του Α’ Συνεδρίου. Οι προτάσεις πάντως σημειώνονται. Κυριακές και εργατικές εορτές προβλέπεται μόνο εθελοντική εργασία. Φυλακές δε θα έχουμε βέβαια, μόνο κάτεργα, στα πλαίσια προσπάθειας προλεταριοποίσης των πρώην ταξικών εχθρών μας – αυτό θα έλειπε να τους ταϊζουμε για να κάθονται!
Η θλίψη γάτε μου πρέπει να παραγκωνίζεται, και μόνη της δεν θα το κάνει ποτέ… Ας βάλουμε ένα χεράκι να τη διώξουμε, ε;
Μπράβο πάλι Τσαλ, πώς μπορείς ρε παιδάκι μου να γράφεις τόσο σοβαρά, πυκνά και εμπεριστατωμένα;;;
Σχετικά με το σχόλιό σου στο tvxs.gr
Αγαπητέ μου φίλε,
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Επέτρεψε μου όμως να διευκρινίσω κάτι. Δεν αφαιρώ σε καμία περίπτωση την τεράστια ευθύνη των πολιτικών για την άγνοια του πολίτη. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι το εξής. Ο πολίτης είναι αυτός που οφείλει να ασκεί τα δικαιώματα του στο ακέραιο! Ο πολίτης είναι αυτός που πρέπει να αναζητά την πληροφορία και να κρίνει αυτούς που κυβερνούν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια απάθεια για την άσκηση του ανώτατου δικαιώματος που έχει κάθε 4-5 χρόνια.
Δεν περιμένω από τους πολιτικούς να πουν την αλήθεια στο λαό.
Δεν περιμένω να ακούσω από τους πολιτικούς ότι για ΚΑΘΕ απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δώσει την συγκατάθεσή τους στο Συμβούλιο.
Δεν περιμένω να ακούσω ότι για ΚΑΘΕ, “δυσάρεστη” για τη χώρα, απόφαση που θεωρητικά λαμβάνουν, έχουν συναινέσει τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο εθνικό Κοινοβούλιο κατά τη επικύρωσή που απαιτείται.
Δεν περιμένω να μου πουν ότι η ευρύτερη κατεύθυνση που έχει η Ένωση είναι άμεσο αποτέλεσμα των εθνικών κυβερνήσεων που στέλνουν Επιτρόπους και ορίζουν ευρωβουλευτές συγκεκριμένου πολιτικού προφίλ.
Δεν περιμένω να ενδυναμώσουν μέσω συγκεκριμένης εκπαιδευτικής διαδικασίας την ιδιότητα του ενεργού ενημερωμένου πολίτη.
Αυτό είναι δουλειά δική μας! Εμείς πρέπει πρώτα να ξέρουμε την σημασία και τις συνέπειες που έχει η κίνησή μας να ρίχνουμε συγκεκριμένο χαρτάκι μέσα στο κουτί κάθε φορά που μας το ζητάνε!
@George Sarlis
Αγαπητέ, ευχαριστώ τα μάλα για την επίσκεψη και την εξίσου ουσιαστική «δευτερολογία» πάνω στο κείμενό σου στο TVXS.
Δε γίνεται να διαφωνήσω ότι είναι καθήκον αλλά και συμφέρον του πολίτη να ανεδιαφέρεται για τους θεσμούς και την πολιτική γενικότερα, γι’ αυτό άλλωστε συμμετέχω κι εγώ στην καμπάνια κατά της αποχής.
Προτιμώ όμως να είμαι πιο αυστηρός με τους πολιτικούς, γιατί ο ρόλος τους είναι διπλός, και ως πολίτες και – κυρίως – ως εκπρόσωποι άλλων πολιτών. Όπως δεν μπορεί κάποιος να γιατρέψει τον εαυτό του ή να παράγει όλα τα προϊόντα, αλλά απευθύνεται στον γιατρό ή τον αντίστοιχο παραγωγό/επαγγελματία, έτσι και ο κάθε πολίτης, ή αν θες ο μέσος πολίτης, δεν μπορεί να έχει το μορφωτικό επίπεδο, το χρόνο, ακόμα και το ενδιαφέρον να παρακολουθεί τι ψηφίζεται στο εθνικό και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Ούτε καν να παρακολουθεί τι δημοσιεύεται στις εφημερίδες – το πόσο επαρκής και έντιμος είναι ο ρόλος του Τύπου είναι άλλο μεγάλο θέμα. Αναθέτει λοιπόν (ο πολίτης) στους πολιτικούς να τον εκπροσωπεύσουν, συνηθέστατα με λανθασμένα, οφελιμιστικά ή απαξιωτικά κριτήρια (βλ. αποχή).
Μπορούν μεμονωμένοι πολίτες να αναλάβουν άμεσα τον ελέγχο των πολιτικών, μέσα από φιλτράρισμα της ενημέρωσης και κοινωνικές παρεμβάσεις; Μπορούν, μέχρι ένα βαθμό. Σίγουρα όχι με την ίδια ένταση και διείσδυση που μπορούν τα «παραδοσιακά» ΜΜΕ, τα οποία άμμεσα ή έμμεσα κατευθύνονται από τους πολιτικούς και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα – και αντιστρόφως. Επιπλέον πολλές φορές πρόσωπα από το χώρο της «πρωτοπορίας» των ανεγάρτητων πολιτών περνάνε στο άλλο στρατόπεδο – τον Τύπο ή την πολιτική οπότε καταλήγουμε πάλι σε φαύλο κύκλο.
Εκτίμησή μου είναι πως το πρόβλημα δε συνίσταται μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά ολόκληρο το σύστημα είναι εκτροφείο αδικίας και ανηθικότητας. Το σύστημα όμως απαρτίζεται από πρόσωπα. Γι’ αυτό παράλληλα με την κριτική του συστήματος, εστιάζω στους εκφραστές του.
@Θάλασσα, δε σε ξέχασα, αλλά προηγείτο ο νεοφερμένος!
Συμφωνώ για το «χέρι», και πόδι γιατί όχι για να ξεκουμπιστεί ευκολότερα – η θλίψη και αυτοί που μας την προκαλούν!
Το γράψιμο προφανώς είναι επίχτητο χάρισμα, δε νομίζω κληρονομικό. Ευχαριστώ για τα εγκωμιαστικά σχόλια.