O Φρανσισκο Μορασάν δεν πέθανε με την πρώτη ριπή. Σηκώθηκε, όπως μπορούσε, διόρθωσε τη σκόπευση και έδωσε ο ίδιος το παράγγελμα “πυρ”. Τότε, η χαριστική βολή του άνοιξε το κεφάλι.
Τεμαχισμένη έμεινε, για πάντα, και η Κεντρική Αμερική. Πέντε κομμάτια, που τώρα είναι έξι. Αυτές οι έξι χώρες, αγνοημένες και αντιπαθητικές, υπήρξαν τον καιρό του Μορασάν μία και μοναδική δημοκρατία. Ήταν πρόεδρος της δημοκρατίας της Κεντρικής Αμερικής από το 1830 ως το 1838. Την ήθελε ενωμένη, και γι’ αυτήν αγωνίστηκε.
Στην τελευταία του μάχη, κατάφερε να συγκεντρώσει ογδόντα μόλις άνδρες απέναντι σε πέντε χιλιάδες. Όταν μπήκε στο Σαν Χουάν της Κόστα Ρίκα, δεμένος στο άλογο, ένα πλήθος τον κοιτούσε να περνά σιωπηλό. Λίγο αργότερα, καταδικάστηκε και τουφεκίστηκε και για πολλές ώρες συνέχισε να τον διαπερνά η βροχή.
Όταν γεννήθηκε ο Μορασάν, στην Ονδούρα δεν υπήρχε ούτε ένα δημόσιο σχολείο και σε κανένα νοσοκομείο δεν δέχονταν τους φτωχούς πριν το κοιμητήριο. Ο Μορασάν μετέτρεψε τα μοναστήρια σε σχολεία και νοσοκομεία, στην Ονδούρα και σε όλη την Κεντρική Αμερική. Τότε η ηγεσία της κλήρου διέδοσε ότι αυτός ο Σατανάς που διώχτηκε από τον ουρανό έφταιγε για την ευλογιά, την ξηρασία και τον πόλεμο που έκανε η εκκλησία εναντίον του.
Δεκατρία χρόνια μετά την πτώση του Μορασάν, ο Γουίλιαμ Γουώκερ εισέβαλε σε αυτή τη γη.
Τα Κελαηδίσματα είναι βλογ μη καπνιζόντων (Να βρε το μονο κοινό στοιχείο που συνέχει το βλογ τούτο! Τη κουβέντα σου είχαμε!). Μόλοταύτα, εμείς υπερασπιζόμαστε τις διοκώμενες μειονότητες ακόμη κι όταν αυτές έχουν τη μορφή πλειοψηφίας! Κατόπιν των νέων νομοθετικών διατάξεων, τα πάραθυρα στους κλειστούς δημόσιους χώρους δεν θα επαρκούν πια για τους καπνίζοντες! Μη στεναχωριέστε, αγαπητοί κι αγαπητές. Όπου δεν λειτουργούν τα παράθυρα, θα λειτουργήσουν …»παραθυράκια»!
Υ.Γ. Το μαγαζί εδώ είναι κάτω των εβδομηντα τετραγωνικών. Θα χρειαστεί λοιπόν να δηλώσουμε βάσει του νέου νόμου αν θα είναι αποκλειστικά για καπνίζοντες ή μη.
Ρε, Τσαλ, να προσθέσω και τον ημιυπαίθριο από πίσω να γλιτώσουμε ή θα μας την πέσει ο Σουφλιάς, πριν μας την πέσει ο Παπαθανασίου κι αφού θα έχει πέσει στο μεταξύ -λιπόθυμη- η μισή εκλεκτή πελατεία ;
ένας έωλος αιολος ανακάτεψε μαλλιά και παρτιτούρα. η έμπνευση ήταν τόσο ακαριαία όσο θα ήταν κι η εκτέλεσή της. «το μέσο έιναι το μήνυμα» έλεγε κάπου ένα παλιό εγχειρίδιο (πόυ να είναι τώρα; α… στο πατάρι…, χμ, πού να φέρνεις σκάλα τώρα…), αλλά αυτό ήταν η μισή συνταγή. η χρήση του μέσου έχει επίσης σημασία, κι αυτό ήταν η άλλη μισή συνταγή. ναι, θα αγόραζε εφημερίδα. όχι από το περίπτερο. αλλά πριν αυτή φτάσει στο περίπτερο. προ του πιεστηρίου. αλλά και το πιεστήριο εν ανάγκη. τώρα ποια εφημερίδα; ε, τόσες θα έβγαιναν στο σφυρί. κι αφού με τον ΑΣΕΠ δεν έβγαζε άκρη… αλλά… αλλά, υπήρχε κι ένα εμπόδιο. ένα εμπόδιο για την μεγάλη κρατική διαφήμιση. πώς θα απέφευγε τους αναγνώστες γαμώτο; ε;…
64 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος (16 Ιούνη) που έφυγε από τα ψηλά και ματωμένα βουνά της πατρίδας ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης, κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας. Απομονωμένος και πικραμένος από το ΚΚΕ και περικυκλωμένος από την Εθνοφυλακή, αυτοκτόνησε ή εκτελέστηκε – δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί – μαζί με το πρωτοπαλήκαρό του Τζαβέλλα στη Μεσούντα Αχελώου.
Η πιο εμβληματική ίσως μορφή της Αντίστασης κατά των Γερμανών και Ιταλών καταχτητών, αλλά και μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ήρωας για τους συντρόφους του, «δηλωσίας» για την ηγεσία του ΚΚΕ (δεν του συγχώρεσαν ποτέ την άρνησή του να παραδόσει τα όπλα στη Συμφωνία της Βάρκιζας), πολεμοχαρής και ανελέητος για τους επικριτές του και λήσταρχος συμμορίτης για τους εχθρούς του που κρέμασαν επιδειχτικά το κομμένο κεφάλι του στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων. Όπως και να το δει κανείς, ο καπετάν Άρης θα μείνει στην ιστορια σαν θρυλική μορφή, βγαλμένη θαρρείς από ένα «μαγικό ρεαλισμό» α λα ελληνικά.
Σαν σεμνό φόρο τιμής, η αρχισυνταξία του ιστολογίου παραθέτει τον σημαδιακό και προφητικό λόγο που εκφώνησε ο Άρης στη Λαμία, στις 22 Οχτώβρη 1944.
«Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ
(Λαμία, 22 Οκτώβρη 1944)
Γιατί αγωνίστηκα
Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της! Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς. Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντανε πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν’ αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν’ ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέχτε. Θ’ αρχίσω σαν τα παραμύθια:
Η αθάνατη ελληνική φυλή
Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα είτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, που επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται άπ’ ολο τον κόσμο. Κανένας σοφός ή άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας είτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμιά αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κάνεις δεν τόθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι’ αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τάχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.
Ο καπιταλισμός είναι μοναδικός στο να κινητοποιεί τους επιχειρηματικούς φορείς, να τους κάνει να επινοούν νέες ιδέες, να τις εφαρμόζουν στην αγορά ή να δημιουργούν μια νέα αγορά γι αυτές και εν τέλει να δημιουργούν άκρατο ενθουσιασμό στους καταναλωτές! Η δυναμική του οφείλεται στην καινοτομία. Καινοτομία σημαίνει αναδιάρθρωση του τρόπου παραγωγής, αναδιαταξη του τρόπου διανομής και προώθησης, δημιουργία οικονομιών κλίμακας
ή απλώς …λειτουργικό ντιζάιν.
Υ.Γ. τσαλαπετεινέ, η ηλιοσυσωρεύουσα καλλίπυγος δεν λογίζεται για λεπτεπίλεπτη, ε;
Μέσα σε μάλλον δυσμενές κλίμα που έχει διαμορφωθεί τελευταία για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, «γιορτάζουμε» σήμερα την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων. Έχει βάση η κριτική ότι η παγκόσμιες μέρες και γιορτές έχουν γίνει τόσο πολλές όσες και οι θρησκευτικές γιορτές, και γι’ αυτό το λόγο έχουν χάσει το νόημά τους. Επίσης, το να θυμόμαστε κάτι σημαντικό μια φορά το χρόνο, ακόμα και να πούμε ή να γράψουμε κάτι σχετικό ή να συνδράμουμε οικονομικά ή με άλλο τρόπο πάλι δεν είναι αρκετό. Ενδεχομένως να λειτουργεί περισσότερο καταπραϋντικά στην ένοχη συνείδησή μας παρά να συμβάλει ουσιαστικά στην βελτίωση μιας κατάστασης και την επίλυση ενός προβλήματος.
Τα τελευταία χρόνια η αύξηση των εμπόλεμων ζωνών του πλανήτη, η οικονομική και η επισιτιστική κρίση και η προέλαση της παγκοσμιοποίησης έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους μακριά από τις εστίες τους, ως πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες προς αναζήτηση ασφάλειας, εργασίας, στέγης και ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης γενικότερα. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς θεωρούνται «παράνομοι«, με την έννοια ότι δεν πληρούν τις νομικές προϋποθέσεις εισόδου στην χώρα προορισμού. Οι νόμοι βέβαια παραδοσιακά θεσπίζονται για να προστατεύουν τα δικαιώματα των πιο ισχυρών, σπανιότερα και ελλειπέστερα αυτά των αδυνάτων και κατατρεγμένων. Ακόμα περισσότερο όταν πρόκειατι για ανθρώπους που ερχόμενοι σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας, από ανάγκη συνήθως και όχι από επιλογή, βρίσκονται υπόλογοι απέναντι στο νόμο και «λαθραίοι» στα μάτια των συντηρητικών ξενόφοβων αστών – λες και είναι εμπορεύματα.
Αντιγράφω παρακάτω απόσπασμα από το ρεπορτάζ του TVXS για τη συνέντευξη τύπου του ελληνικού γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHRC) στις 17 Ιουνίου. Να σημειώσω ότι ο επικεφαλής της υπηρεσίας Γιώργος Τσαρμπόπουλος εκτός από πολυετή προσφορά σε διεθνείς οργανισμούς έχει στο ενεργητικό του πολλές εκθέσεις φωτογραφίας και βιβλία.
