Οι «Παλιάτσοι» είναι ένα συγκλονιστικό ιταλικό έργο (γραμμένο στην εκπνοή του 19ου αιώνα, από τον Ruggero Leoncavallo (Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο) για το πώς η αλήθεια μπερδεύεται με το ψέμα, κυρίως όμως για το πώς η αλήθεια μπερδεύεται με την πραγματικότητα! Η δραματουργική σύμβαση για να γίνει αυτό είναι στηριγμένη στη μηχανική του θέατρου εν θεάτρω. Σαν δυο κουτιά που το ένα εμπεριέχει το άλλο, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε, να διαχωρίσουμε τα εσωτερικά τοιχώματα από τα εξωτερικά. Η αδύναμία τού να είσαι και θεατής και θέαμα, τα χάσματα της αυτοσυνειδησίας και της διαχείρησης των πραγμάτων, οι διάδοχες μάσκες ενός προσώπου, είναι θέματα που πραγματευεται το σπουδαίο αυτό έργο.
Όχι, η αλήθεια κι η πραγματικότητα, αυτά τα δυο δεν είναι το ίδιο πράγμα. Κι αν –όπως θα μας δείξει λίγα χρόνια αργότερα ένας επίσης Ιταλός, ο Λουίτζι Πιραντέλο– εσείς αυτό πιστεύετε ,
ε, τότε «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε«….
Τέλος, (από εγκυκλοπαιδική καθαρά διαστροφή) να πούμε πως με τους Παλιάτσους του Λεονκαβάλλο και την Καβαλλερία Ρουστικάνα (Αγροτική Υποσσυνη) του Πιέτρο Μασκάνι έμφανίζεται στην όπερα ο βερισμός [από το vero=αλήθεια, στα ιταλικά], δηλαδή η νατουραλιστική αλλά και μελοδραματική απεικόνηση της ζωής των καθημερινών απλών ανθρώπων. Το ρέυμα θα διαπεράσει τη λογοτεχνία και θα φτάσει και στην όπερα, προερχόμενο από τη Γαλλία του νατουραλισμου (με το Εμίλ Ζολα, τον πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο).
Η πλοκή εν ολίγοις:
Σε ένα χωριό της Καλαβρίας καταφτάνει ο περιοδεύων θίασος του Κάνιο, για να δώσει μια παράσταση, μια κωμωδία, βασισμένη στο λαϊκό ιταλικό θέατρο. Η κομέντια ντελ άρτε, με όλες τις γνωστές φιγούρες της, τον Αρλεκίνο, την Κολομπίνα και τον Παλιάτσο, δίνει την πλοκή στο έργο με τις γκάφες, τους καυγάδες και τους έρωτες αυτών των λαϊκών ηρώων. Ο θιασάρχης Κάνιο, ένας σκληρός, βίαιος, ζηλιάρης σύζυγος, θα διαπιστώσει, λίγο πριν από την έναρξη της παράστασης, πως η κατα πολύ νεώτερη κι όμορφη γυναίκα του τον απατά. Ο νους του θολώνει, τα συναισθήματά του θα διαβούν όλο το φάσμα της ζήλιας (οργή, ανασφάλεια, μίσος, κτητικότητα), είναι έτοιμος να ακυρώσει την παράσταση, αλλά συγκρατείται επειδή (όπως τραγουδά στην άρια «Vesti la giubba«) «ο κόσμος πληρώνει και θέλει να γελάσει«. Κυρίως όμως τρέφεται από την ελπίδα πως στην παράσταση θα έλθει να την παρακολουθήσει κι ο αντεράστής του, κι έτσι θα βρει τρόπο να πάρει το αίμα του πίσω.
Κι έτσι γίνεται. Η παράσταση αρχίζει, ο Κάνιο (που στην κωμωδία υποδύεται τον Παλιάτσο), θα σκοτώσει επί σκηνής τη γυναίκα του (που στην κωμωδία παίζει την Κολομπίνα που ερωτοτροπεί με τον Αρλεκίνο κι αφήνει τον Παλιάτσο), όταν από ένα σημείο και μετά η ζήλια του Παλιάτσου θα υποκατασταθεί από εκείνη του Κάνιο!!
Λίγο πριν ξεψυχίσει η γυναίκα του Κάνιο, φωνάζει τον εραστή της σε βοήθεια, κι έτσι βρίσκει και κείνος τον θάνατο από τον μανιασμένο Παλιάτσο/Κάνιο. Μετά το θάνατο των δυο εραστών, ο Κάνιο θα γυρίσει προς το κοινό που παρακολουθεί μαρμαρωμένο από τη ταχύτητα των γεγονότων, και θα τους πει:
La commedia e finita!/Η κωμωδία τελείωσε!
Πιο κάτω ακολουθεί η γνωστή άρια «Vesti la giubba» (Βάλε το κουστούμι), που τραγουδά ο Κάνιο/Παλιάτσο, ερμηνευμένη από το Luciano Pavaroti (ο λούτσιο έιναι πάντα καλός κράχτης, κι ελπίζω να κάνει καλό ταμείο και σήμερα, αν και η πρώτη σκέψη για κάτι πιο μελοδραματικό παρέπεμπε στον Mario Lanza).
Και παρακάτω θα βρέιτε το λιμπρέτο:
Recitar!/ Να παίξω θέατρο;
Mentre preso dal delirio /Όταν, υποχείριο του πόνου,
non so piu quel che dico/δεν ξέρω πια τι λέω
e quel che faccio/μήτε τι κάνω!
Eppur e d’ uopo/ Κι όμως, έτσι πρέπει.
sforzari/ Βάλε τα δυνατά σου!
Bah! Sei tu forse un uom?/ Μπα! Είσαι άντρας εσύ;…
Tu se’ Pagliaccio!/Χα! Εσύ δεν είσαι παρά ένας παλιάτσος!
Vesti la giubba/Βάλε το κοστούμι σου
e la faccia infarina/κι αλεύρωσε το πρόσωπό σου!
La gente paga/Ο κόσμος πληρώνει
e rider vuole qua./και θέλει να γελάσει.
E se Arlecchin/Κι αν ο Αρλεκίνος
t’ invola Colombina,/σου κλέψει την Κολομπίνα,
ridi, Pagliaccio,/γέλα, παλιάτσε,
e ognum applaudira!/κι όλοι θα σε χειροκροτήσουν!
Tramuta in lazzi/Τους σπασμούς και τους λυγμούς
lo spasmo ed il pianto/κάνε τους χωρατά.
in una smorfia il singhiosso/Το στεναγμό και τον πόνο,
e’ l dolor! Ah!/μιαν αστεία γκριμάτσα. Α!
Ridi, Pagliaccio,/Γέλα, παλιάτσε,
sul tuo amore infranto./για το χαμένο σου έρωτα.
Ridi dei duol che/Γέλα, για την πίκρα
t’ avvelena il cor./που σου φαρμακώνει την καρδιά…
Καλή ακρόαση, καλή απόλαυση!
Δεν άρχισε στην ώρα της η παράσταση !
Πάω γρήγορα στη θέση μου 🙂
@L’enfant de la Haute Mer
και συ με έστησες, αγαπητή μου!
είχαμε πει ραντεβού στου υποβολέα…
και συ πήγες και αγόρασες εισιτήριο;
Κι άλλους καθυστερημένους θεατές δέχεστε ή είναι πριβέ η παράσταση? 🙂
@ρενατα
με το ζόρι κρατώ τον υποβολέα που κρατά το μαέστρο που κρατά την ορχήστρα να μην αρχίσει!
καθήστε, να σβήσω τα φώτα! 😉
μα ποιος είστε, η Παπυρος Λαρούς; Και λέτε μετά για τη μνήμη του δικού μου σκληρού!
ο καθείς στο είδος του, αγαπητέ μου Συκ!
Κροτ είμαστε και οι δύο καθυστερημένες; Καθόμαστε στη θέση τού υποβολέα να τον πετάξουμ’ έξω;
Μα μη με σπρώχνετε τόσο πολύ επιτέλους, χωράμε, χωράμε.
😆
Βρε παλιάτσο συκοφάγο, δεν το πιστεύω πως την ξέθαψες αυτή την ανάρτηση από το αρχείο, νόμιζα πως έχει λήξει! Φταίω εγώ τώρα να σε καταγγείλω στον… ΕΦΕΤ;
“ο κόσμος πληρώνει και θέλει να γελάσει“
Ώστε από τότε ήταν πελατοκεντρικό το σύστημα. Εμείς βέβαια θα κοινωνικοποιήσουμε το δημόσια θεάματα, και οι εργάτες θα μπορούν να μπαίνουν στην όπερα χωρίς εισητήριο, με απλή επίδειξη της… κομματικής ταυτότητας!
Όσο για τους φόνους, κανείς πια δεν πιστεύει πως ήταν εγκλήματα πάθους. Η μαφία ήταν από πίσω.
@Κροτ
Τσου! Τεγόπουλος Φυτράκης Εκει Που Δε Σε Σπέρνουν!
Είμαι πολύτομος, γι αυτό έχω ισπανικό όνομα! 🙂
@Χάρη
πουτ δε υποβολέα ντάουν σλόουλι σλόουλι! 👿
@Tsal
και πού ‘σαι ακόμη… ξέρεις τι έχει το κασελάκι μου (εκτός από κάτι σκελετους της !στορίας); Κάθε βδομάδα [χμ, σκέφτομαι τις Δευτέρες που έχεις και κατ’ οίκον διαμαρτυρία για τη μερα του εργοδότη] να σε υποβάλω σε μαρτύρια μουσικά με τη μέθοδο της σταγόνας. νότα-νότα!
Χάρη, ορμάμε, χο χο χο!! Ξουτ Συκ, ξουτ, μη στήσουμε ξώβεργες! 😛
Συκ, 😆
@Κροτ
Απαγορευεται το κυνήγι με σκυλιά μη εγνωσμένης ράτσας! [για πουλόσκυλο πάντως δεν σε κόβω… ]
Υ.Γ. γμτ! το ξερα τελικά πως μ@λ@κι@ έκανα που δεν ψήφισα οικολόγους πράσινους! Τώρα με κυνηγουν αριστερά και δεξιά!
Γρμφ!
sikofagos,
κυρίως αριστερά, θα έλεγα,
και εξ οικείων..
εξ ευωνύμων! ναι!
Πάντως αν δεν έχει νυχτώσει στην Εσπερία ακόμη, εδώ νύχτωσε! Δε βγαίνουν για κυνηγι όταν νυχτώσει! Είναι άκαρδο!
:ιβιλ: [χάλια τα νέα εμότικονς, το λεω και γω!]
Υποβολέα! Κλεισε τα φώτα παιδί μου. Είναι αργά πάμε να κοιμηθούμε, κι αύριο θα σε παω Πλούταρχο να στο ξεπληρώσω!
( απ’το θεωρείο )
Εεεεε ! Πολλή φασαρία κάνετε εσείς εκεί κάτω και δεν μας αφήνετε να παρακολουθήσουμε την παράσταση με την ησυχία μας ! :ιβιλ: :λολ:
Μπράβο Λουτσιάνο !! ( κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ κλαααπ )
Μπράβο Συκοφάγε, και νεκρούς ανασταίνεις ( τον Λουτσιάνο δλδ ) !! κλαπ επί 10 .
Καλημέρα σας
@Αura Voluptas
αυτά τα μυγιάγγιχτα θεωρεία, υποβολέα, μια μερα θα τα χτίσω!
Διότι, υποβολέα, η όπερα στα επτάνησα ήταν θέαμα λαϊκόν [και λαϊκών, επίσης]. Φυσικά (υποβολέα με ακούς; ή το έχεις ρίξει στη σιέστα;), η ταξικότητα (και τοξικότητα, επίσης) υπήρχε εν θεάτρω. Απάνω, στα θεωρεία (καλή ώρα…) οι νόμπιλε, κάτω (όχι χάμω, αλίμονο, υπήρχε σέβας) στην πλατεία η πλέμπα.
Αλλά (βζζζζζζ…), υποβολέα, με τον καιρό… (βζζζζζζζζ….),… περίμενε λίγο…. (βζζζζζζ….)
κλαπ, κλαπ… (βζζζζζζ…..) κλαπ… (δεν είναι χειροκρότημα, προσπαθώ να σκοτώσω μια μύγα…) (βζζζζζζ….)
κλαπ!!!! αχ! παρτηνα κάτω !
χμ, νεκρή…
αυτη αποκλείεται να αναστηθει….
Υ.Γ. καλό ΣΚ, αυρα μου 🙂
Καλή η παράσταση. : ) Η επόμενη όπερα-όταν θα ‘χετε κέφια – μήπως γίνεται να’ ναι η «Μποέμ»?
Σας απευθύνω θερμή παράκληση! : ρολλ:
Συκ
Α ααα περάσατε όμορφα ! βλέπω κι εγώ κι εγώ ! συμπαθητικά δηλαδή ….
σιγά μην ερχόσουν τώρα ….
στους καιρούς των τσιγγάνων βλέπομε …
«Η αλήθεια μπερδεύεται με το ψέμα» λοιπόν …

και «το καλό με το κακό» λέω εγώ
αλά «η αλήθεια είναι άλλη από την πραγματικότητα» εγώ συμφωνώ μεν …
αλά εσύ τι εννοείς δε ;
(βάλθηκα να ξεκαθαρίσω )…. Και πάλι συμφωνώ πως «όποιος ψάχνει βρίσκει» αλλά εσύ γιατί μου το λες και μάλιστα δεις ;
βοήθα λίγο καλέ ……οι εκπλήξεις μου αν δεν είναι ευχάριστες …είναι πάντα δυσάρεστες ….χε χε η Ζωή !
Το επόμενο αφιέρωμα είχα σκοπό να είναι για τη Τουραντότ. Αλλά μιας και θέλει η renata μας τους Μποέμ, χατήρι δεν χαλάω. : )
Εξαλλου από τον ίδιο μάστορα (Πουτσίνι) θα αγοράσω.
Κι απο τη στιγμή που αρνητική τηλεθέαση δεν υπάρχει (δλδ πώς; να σου φεύγουν περισσότεροι από όσοι σού έρχονται; χμ, αυτό μόνο στο σουρεαλιστικό ποστ του Ντελβό μπορουσε να γίνει… ) το μαγαζί εδώ δεν πτοείται. Κι ο παραγγελιοδότης να μην έλθει (ακούς, υποβολέα; ξύπνα! θα φας …»χειροκρότημα»), κι αυτός, λέω, να μην έλθει, και να μείνω εγώ κι ο υποβολέας, η παράσταση θα ανέβει εντός εβδομάδος!!! Ορκίζομαι στην μπαγκέτα του Μπάρενμποϊμ!
[ξέρετε, renata μας, είναι κι ο δόλιος ο Τσαλ. φοβάται πως του έχω κάνει οπερέτα το βλογ. Κακώς, κακώς! διότι η οπερέτα κι αν είναι λαϊκο θέαμα!!!]
Καλό ΣΚ!
Σιορ, ωωω και Την Τουραντό την αγαπώ. Απλά η «Μποέμ» είαιη πρώτη όπερα που αγάπησα. : )
Πράξτε, όπως επιθυμείτε! Όσο για τον Τσαλ , βάλε του μια «Όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ μετά, για να πατσίσετε! ; )
Εδώ θα ΄μαι και θα την δω. Οι διακοπές μετατέθηκαν χρονικά .
@Ελένη Μ.
υπάρχει η προσωπική αλήθεια του καθενός, μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσουμε με τις δυνάμεις μας [ένστικτο, λογική, αισθήσεις, συναισθηματα], μέχρι εκεί που μπορούμε να ορίσουμε και να διαχειριστούμε το χώρο στον οποίο κινούμαστε. Από κει και πέρα, όμως, υπάρχει κι άλλος χώρος, που δεν καλύπτουμε. Οι αλήθειες σε μια κοινωνία είναι σαν τα κοινά, αλλήλοκαλυπτόμενα τμήματα στους τεμνόμενους κύκλους. Όλο το υπόλοιπο πολύ απλά δεν αποτελεί κομμάτι της αλήθειας μας, αλλά κομμάτι της αλήθειας του άλλου. Αλλά δεν το βλέπουμε έτσι.
Ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στη λογική του ανθρώπου και πίστεψε πως με τη διανόηση και τον εμπειρισμό μπορούμε να «τσακώσουμε» να «φυλακίσουμε» την γνώση και συνεπαγωγικά την αλήθεια. Όμως δεν είμαστε μόνο λογική, όπως δεν είμαστε μόνο βιολογία, όπως δεν είμαστε μόνο ψυχή.
Συνεπώς, η «πραγματικότητα» είναι ένα αδιόρατο πλέγμα από αλήθειες, αλλά και από στοιχεία που αδυνατούμε να συλλάβουμε διανοητικώς. Ο Μαρξ έλεγε πως δεν είναι η συνείδηση του ανθρώπου που ορίζει το είναι του, αλλά το κοινωνικό του «είναι» που καθορίζει τη συνείδησή του. Αλλά κι αυτό απάντα εν μέρει μόνο στο ζητούμενο.
Ένας κοινωνιολόγος, ο Mead νομίζω, έλεγε αναφερόμενος στην ικανότητα του ανθρώπου για αναστοχασμό και αυτοσυνειδησία: ποτέ δεν θα ειμαστε τόσο γρήγοροι ώστε να πιάσουμε τον εαυτό μας αν κάνουμ γρήγορα μια στροφή επί του άξονά μας.
Είναι μεγάλη κουβέντα, θα παραπέμψω στον Ερρίκο Δ’ του Πιραντέλο, αν το έχεις δει ή διαβασει.
Και θα πω και μια ιστορία χαρακτηριστική και γουστόζικη.
Εχω έναν υπέργηρο θείο που φορα ακουστικό βαρηκοΐας. Χωρίς αυτό η επαφή του με τον έξω κόσμο είναι μάλλον αδύνατη. Μια μερα τσακωνόταν με την γυναίκα του, με τον τροπο που τον κάνουν χαρακτηριστικά αυτές οι ηλικίες [ήπια, μάλλον κυνικά, και που και που στωϊκά]. Υστερα από καμποση ώρα αντιπαράθεσης, ο θείος μου κατέβασε τα μάτια, μετά το κεφάλι, και κατόπιν έπιασε το πίσω μέρος του σβέρκου του σαν να παραδινόταν. Η θεία μου όταν μου το περιέγραφε το εξέλαβε σαν περιφανή νίκη της: «δεν έβγαλε μιλιά, χαμήλωσε και τα μάτια του σαν ένιωθε τύψεις, σαν να κατάλαβε ξαφνικά πόσο άδικος ήταν».
Η εκδοχή του θείου μου ήταν μαλλον διαφορετική:
«έκλεισα και το ακουστικό να μην την ακούω άλλο,
κατέβασα και το κεφάλι να μην τη βλέπω»…
Υ.Γ.1 στο «ο ψάχνων βρίσκει» εννοούσα: δεν κατάλαβα πως αστειευόσουν, αλλά πως παρεξηγήθηκες. λέω τότε «Θα την πείραξε κάτι από αυτά που είχα πει». γύρισα στο σχόλιο μου να βρω ποια φραση μπορουσε ήταν αυτή. Και βρήκα πάνω από μια! χαχαχαχα Και λέω, εμ βέβαια, χαζοπούλι, δεν γράφει έτσι ο σωστός κόσμος!
Y.Γ.2 σαν να υπάρχει [συναισθηματική, έστω] διάσταση μεταξύ κολομπίνας και αρλεκίνου…
μήπως είναι στα χωρίσματα;…
@ ρενατα
δεν γλιτώνει ο Πουτσίνι από τα χέρια μου, χο χο χο!
Αργά η γρήγορα θα έλθει και η ώρα της Τουραντότ της φουκαριάρας !
Πρώτα Μποεμ, μαέστρο!!!
Όσο για τον Μπρεχτ, χαχαχα, μού έβαλες ιδέα…
θα τον κάνω να τραγουδά κουρτ βάιλ σαν να είναι ο ύμνος της Τρίτης Διεθνούς! :λολ:
Συκ
Στα πλαίσια τρικούβερτου καβγά μ ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό για μένα άκουσα : Είσαι ένας μονόλιθος στραμμένος προς τα απάνω .
Σαν να με χτύπησε κεραυνός …σαν ένα δυσάρεστο αλά συγχρόνως και ευχάριστο σαμάντι (μικρή φώτιση) να μου συνέβη
Δυσάρεστο που είμαι μονολιθική ….και ευχάριστο που το βλέπω ! καθαρά …
Βέβαια χα χα αυτό το κουσούρι κάνει πληκτικό τον άνθρωπο (από ένα υλικό μόνο) αλά παρέχει και ασφάλεια…χα χα !
Έπειτα κι αν αυτό κυριαρχεί δεν είμαι μόνο αυτό ….
Ίσος εσύ είσαι …..στο άλλο άκρο ως προς αυτό αλά οπωσδήποτε όχι μόνο αυτό ……
θα σου χαρίσω λίγο Πεσόα με ευχές για καλό Σ/Κ
όσο πιο ομοιότροπα διαφορετικός, ανομοιότυπα προσεκτικός,
υπάρξω, αισθανθώ, ζήσω, είμαι,
τόσο πιο πολύ θα αποκτήσω τη συνολική ύπαρξη του Σύμπαντος,
τόσο πιο πλήρης θα ‘μαι σ’ολόκληρη την έκταση του Διαστήματος,
τόσο πιο όμοιος με το Θεό, όποιος και να ‘ναι,
Y.Γ.2 σαν να υπάρχει [συναισθηματική, έστω] διάσταση μεταξύ κολομπίνας και αρλεκίνου…
μήπως είναι στα χωρίσματα;…
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως καθόλου δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο ….
@Ελένη Μ.
Αν μπορούσα να πω ποιος είμαι
θα ήμουν κάποιος άλλος…
«αυτό το κουσούρι κάνει πληκτικό τον άνθρωπο (από ένα υλικό μόνο) αλλά παρέχει και ασφάλεια…»
το κρατώ αυτό.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα γλυκίσματα (μα δεν έρχεσαι ποτέ με άδεια χέρια…)
Πεσσόα, ε, πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα δεν θα μπορούσες να φέρεις για την κουβέντα. Pessoa στα πορτογαλικά σημαίνει πρόσωπο. στα χέρια του ποιητή έγινε περσόνα. Ποια η αλήθεια και ποια η πραγματικότητα στον Πεσσόα; Εχει δημιουργήσει περι τους 72 ετερώνυμους, κι ο ίδιος αρνούνταν πως ήταν ο ίδιος, καθώς δεν ήταν ψευδώνυμοι (δλδ ο συγγραφέας με τις απόψεις του πίσω από ένα ψευτικο όνομα), αλλά προσωπικότητες που τις γέννησε ο συγγραφέας να εκφράσουν άλλες απόψεις. Ωστόσο κάπου υπάρχει -έστω ασύνειδα- κι ο συγγραφέας εκει, κι ας μην το θέλει ο ποιητής.
σε ένα ποίημα του γράφει:
«ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ
αλλά λάθος δικό μου δεν είναι
που δεν αντιστοιχώ
σε αυτόν που σε μένα αγαπάτε
ο καθένας μας είναι πολλοί
εγώ είμαι αυτος που νομίζω πως είμαι
άλλοι με βλέπουν αλλιώς
και πάλι λάθος κάνουν.» […]
Καλό ΣΚ και σενα, Ελένη μου.
Υ.Γ. αστειευόμουν, βρε 😉
σερ Συκ: αυτός ο κοινωνιολόγος ο mead έχει καμιά σχέση (εξ αγχιστείας έστω) με την margaret mead την ανθρωπολόγο;
(Λέω να πω την απορία μου, μια που στην υπόλοιπη φιλοσοφική συζήτηση δεν μπορώ να παρέμβω – δεν έχω καταλάβει και το θέμα…)
Για τον Τσαλ λαμβάνω το θάρρος να σού πω να μην ανησυχείς: το – λίγο – που τον ξέρω, έχω καταλάβει ότι δεν ανησυχεί, διότι εδώ είμαστε όλοι (σχεδόν…) επί δικής του μ ο ν ο διαχείρισης – όταν οι υπόλοιποι δλδ την είχατε κάνει στα υπόγεια τής κουφάλας τού δέντρου και τον είχατε αφήσει μόνο και αβοήθητο στο διεθνιστικό κλαδάκι του…
Τώρα που εσύ επέστρεψες, ποιος νομίζεις πως είσαι, που θα ανησυχήσει κιόλας το παιδί-επαναστάτης και γλυκο-σκληρό πουλί της μπλογκόσφαιρας εξαιτίας σου;
καλό σ/κ
υγ: στα μουσικά είμαι υπέρ τής πεντάρας εγώ, όταν έλθει η ώρα της ρίχτε σφύριγμα κελαηδιστό ως είθισται
O George Herbert Mead έζησε το διάστημα 1863-1931 και το πιο σημαντικό του έργο είναι το «Νους, Εαυτός και Κοινωνία».
Δεν μπορώ να βοηθήσω για την Μ.Μ. καθώς δεν την ξέρω.
Δεν αμφιβάλλω για την εσωκομματική αντιπολίτευση, χεχεχε!
Θέλει χρόνο για να ξανασυγκροτηθεί η συκοφάγειος πτέρυγα.
Αλλά έχω το 33% του βλογ και τη χρυσή μετοχή… Και δεν είναι ευκολο να το παραβλέψει! Αλλά προέχουν τα μπάνια του λαου…
[ο Τσαλ δεν ξέρω αν κολυμπάει…. Και για να μην ερχεται Κεφαλονιά, όπως ο Φλώρος όπου να ΄ναι, χμ…
Τελοσπάντων έχω και μπρατσάκια στην αυλή, Τσαλ!]
Και η όπερα της Πεντάρας στη λίστα…
πολύ δουλειά μες στο καύσωνα…
Καλο ΣΚ 😀
μερσί για την ενημέρωση περί αντρός Μηντ
περί γυναικός Μηντ, λίγα και καλά – τα υπόλοιπα τα βρίσκεις μόνος σου – : μια επανάσταση από μόνη της, βοήθησε να καταρρεύσουν οι ψευδαισθήσεις τού αμερικάνικου, και λοιπού δυτικού, πολιτισμού περί «σταθερών αξιών ηθικής» στην ανθρώπινη κοινωνία, πυροδότησε φεμινισμούς και χειραφετήσεις, και μισήθηκε από τούς άντρες (των πάσης φύσεως θρησκειών) όσο λίγοι. Τό έργο της από τη μελέτη τών «απολίτιστων» αποτέλεσε αμετακίνητο ογκόλιθο όσο ζούσε, και για χρόνια μετά ήταν το στήριγμα τών ανθρωπολόγων, γυναικών κυρίως, μέχρι που πρόσφατα, με την «επανάκαμψη» τών θεούσων (επιθετικά πλέον στην αμερική) βρήκαν μερικοί την μαγική καραμέλα: οι «άγριοι» την κορόϊδεψαν, της είπαν ψέματα – για να διασκεδάσουν!!!
(εννοείται ότι σ’ αυτούς λένε την αλήθεια…)
περί Τσάλ, δεν εννοώ τα σχετικά με «αντιπολιτεύσεις χεχε». Μήπως η αντιπολίτευση είστε εσείς, σερ; Εγώ εκείνον ήξερα ως κυβέρνηση (τού βουνού τού κλαδιού και του λόγγου δλδ) εδωμέσα ώς τώρα!!!
την όπερα τής πενταροδεκάρας αναμένω, να δω ποια εκδοχή θα επιλέξετε, εναγωνίως
ξέχασα μήπως να σάς πω ότι απόλαυσα (από τη θέση τού υποβολέα) τον Παλιάτσο σας;
: xamogel;aki platy :
@Χάρη
ναι, τώρα που μου αναφέρεις όλα αυτά θυμαμαι ένα βιβλιο που είχα διαβασει προ πολλών ετών [Μ.Ρίντλεϊ, «οι Ρίζες της Αρετής», εκδ. Καστανιώτη] στο οποίο γινόταν εκτενής αναφορά ενός κεφαλαίου στην Μηντ, ως κορυφαίας ανθρωπολόγου με έρευνες για την σεξουαλικότητα σε ιθαγενείς πληθυσμούς της Ωκεανίας. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες και κυρίως για το ερέθισμα να ψάξω, θα το κάνω. 🙂
Υ.Γ. Τι; είχε θέση τελικά στο υποβολείο; Μα, πόσοι χωράνε τελικά εκεί; Μου φαίνεται πως ο υποβολέας έχει αλλάξει χρήση στα υπόγεια και τώρα θα πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας σε Παπαθανασίου για «τακτοποιήσεις»… [Δεν υπάρχει κράτος, κυρία μου!]
Καλό ξημερωμα, Χάρη μου !
@Χάρη
Δεν παρενέβην εδώ γιατί είμαι ακόμα συνεπαρμένος από την ηγετική παρέμβαση του κομαντάντε χέφε στο θέμα της Ονδούρας (βλ. πρώτο θέμα στις «Επιλογές της Σύνταξης»).
Σχετικά με αν ανησυχώ για την εξουσία, ασφαλώς όχι γιατί πρωταρχικά υπερασπίζομαι ένα δίκαιο σκοπό. Θα επαναλάβω κι εδώ την ιστορική φράση του Χοσέ Μαρτί:
“Μια δίκαιη αρχή από το βάθος μιας σπηλιάς είναι ισχυρότερη από ένα στρατό!.