Ερωτικά επιγράμματα

Ιδού η ισχνή Διόκλεια, ομοίωμα άσαρκης Αφροδίτης,

αλλά με τρυφερότητα και χάρες προικισμένη.

Θα πέσω επάνω στο άυλο στήθος της, κι  όπως δεν θα απομένει

τίποτε ανάμεσά μας, θα βρεθώ πλάι στη ψυχή της.

.

Την ισχνην Διόκλειαν, ασαρκοτέρην Αφροδίτην

όψεαι, αλλά  καλοίς ήθεσι τερπομένην.

Ου πολυ μοι το μεταξύ γενήσεται, αλλ’  επί λεπτά

στέρνα πεσών ψυχής κείσομαι εγγυτάτω.

………………………………………………. Μάρκος Αργεντάριος [ ~ 1ος αιώνας μ.Χ.]

.

IN BED THE KISS – TOULOUSE LAUTREC [η εικονα από εδώ]

Το  επίγραμμα είναι είναι  λογοτεχνικό είδος υπερχιλιετούς διάρκειας.  Πρόκειται για σύντομα και ευσύνοπτα έμμετρα κείμενα, που αρχικά  βρίσκονταν χαραγμένα  πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια.  Στην αρχαϊκή περίοδο τα επιγράμματα ήταν είτε επιτύμβια, δίνοντας πληροφορίες σχετικά με το νεκρό,  είτε αναθηματικά,  με σκοπό να ονομάσουν τον αναθέτη ή την τιμώμενη θεότητα. Με την πάροδο του χρόνου ωστόσο απόκτησαν ποικίλο περιεχόμενο και μπορουσαν να είναι ερωτικά, να αφορουν έργα τέχνης, να ειναι ακόμη και σκωπτικά.

.

Ως αγουρίδα μού ειπες όχι, ώριμη ρώγα ούτε που σε ειδα,

τουλάχιστον μη μου αρνηθεις μια γευση από σταφίδα.

.

Όμφαξ ουκ επένευσας.ότ’ ής σταφυλή,παρεπέμψω.
μή φθονέσης δούναι κάν βραχύ τής σταφίδος..

.

………………………………………………………..   . ..Ανώνυμος

.

"Επιτύμβιο" του Γ. Μοραλη

Ο σκοπός κι ο προορισμός του επιγραμματος προσδιόρισε  τη μορφή του και το καθόρισε στα βασικά του στοιχεία από πολύ νωρίς. Αφου θα χαρασόταν σε περιορισμενη επιφάνεια, πολύ συχνά μικρή, έπρεπε να ειναι σύντομο. Τα περισσότερα δεν ξεπερνούσαν του 6 στίχους. Σε αυτό το συντομο μέγεθος έπρεπε να ειναι και περιεκτικό. Ο δημιουργός του συνεπώς έπρεπε να ειναι δεξιοτέχνης.  Αναλογα μάλιστα το είδος του επιγράμματος αλλαζε και το μέτρο στο οποίο ήταν γραμμένο. Πολύ σύντομα αυτή η απαιτητική κατηγορία της ποίησης απόκτησε ιδιαίτερη λάμψη, και μετατράπηκε σε πεδίο επίδειξης της ικανότητας των ποιητών. Με τον καιρό το χαραγμα κατέληξε να ειναι «επώνυμο», να φέρει δηλαδή και να διασώζει το όνομα του δημιουργού του, και καποιες φορές [λιγες ειναι η αλήθεια] και μέσα στο ίδιο το κείμενο.  Σιγά σιγά το είδος απέκτησε αναγνωρίσιμους εκφραστικούς τρόπους, τυπικές εκφράσεις, ξεχωριστά θεματικά στοιχεία και μοτίβα από τα άλλα είδη της ποίησης [όπως το επος, η ελεγεία, κ.α].

Στα ελληνιστικά πια χρόνια το επίγραμμα εχει αυτονομηθεί και διακριθεί τόσο πολύ ως ποιητικό είδος, που «κατεβαίνει» από την χαραγμενη επιφάνεια  και αποκτά προφορική μορφή.  Η πορεία που έχει διανυσει μέσα στους αιώνες ειναι μεγαλη. Απο την χρησιμότητά του ως επιτυμβιας απλής πληροφορίας, καταλήγει να ειναι μια φιλοσοφική, λογοτεχνική και αισθητική [αυτ]αξία. Από τον 4ο αιώνα π.Χ. διαμορφώνονται οι πρωτες συλλογές. Από κει και πέρα τα επιγράμματα θα γράφονται, θα καταγράφονται και θα ανθολογούνται χωρίς ποτέ να γνωρίσουν την πέτρα, το μαρμαρο ή το κεραμικό.

.

Λουζόταν η ασημόποδη παρθένα και τα ωριμα μήλα

των απαλότατων μαστών της τη δροσιά ρουφούσαν.

Κι οι ολοστρόγγυλοι γλουτοί της σε άμιλλα κυκλοδρομούσαν,

καθώς το δερμα, σαν νερό καθάριο, αναρριγούσε.

Και τεντωμένο το ένα χέρι της έσκεπε τα καμπύλα

του Ευρώτα της  -όχι ολον, μόνο όσον μπορούσε.

.

Παρθένος αργυρόπεζος ελούετο,χρύσεα μαζών
χρωτί γαλακτοπαγεί μήλα διαινομένη.
πυγαί δ’ αλλήλαις περιηγέες ειλίσσοντο,
ύδατος υγροτέρω χρωτί σαλευόμεναι.
τόν δ’ υπεροιδαίνοντα κατέσκεπε πεπταμένη χείρ
ουχ όλον Ευρώταν,αλλ’ όσον ηδύνατο.

.

……………………….                                   ….Ρουφίνος [~ 2ος αιώνας π.Χ.]

.

.

Advertisements

Read Full Post »

Granma

Το “Γκράνμα” ετοιμάστηκε με κινηματογραφική ταχύτητα. Φορτώσαμε όλα τα πράγματά μας – που δεν ήτανε βαριά, ωστόσο, – στολές, καραμπίνες, εφόδια, δύο αντιαρματικά σχεδόν χωρίς σφαίρες. Τέλος, στις 25 του Νοέμβρη του 1956, στις δύο το πρωί, τα λόγια του Φιντέλ που είχαν γίνει περίγελος του επίσημου τύπου άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά: “Το 1956 θα είμαστε ή λεύτεροι ή μάρτυρες”.

[…]Εφτά μέρες συνέχεια υποφέραμε από την πείνα και τη ναυτία· σ’ αυτές ερχόντουσαν να προστεθούν τρεις ακόμα απαίσιες μέρες, στη στεριά αυτή τη φορά. Δέκα ακριβώς μέρες από τότε που φύγαμε από το Μεξικό, την αυγή της 5ης Δεκεμβρίου, μετά από μια νυχτερινή πορεία που κοβόταν κάθε τόσο από λιγοθυμίες, ιλίγγους και στάσεις γι’ ανάπαυση, η ομάδα μας έφτασε στο μέρος που είναι γνωστό – τι παράξενο – με το όνομα Αλεγρία (=Χαρά) ντε Πίο.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Αναμνήσεις Επαναστατικού Πολέμου

Ξημερώματα της 25ης Νοέμβρη, 82 άνδρες αναχωρούν από το Τουσπάν του Μεξικού για τις Νότιες ακτές της Κούβας, μέσα σε ένα παλιό σαραβαλιασμένο πλοιάριο που κατάφερε να αγοράσει ο Φιντέλ Κάστρο γι’ αυτό το σκοπό. Πλήρωμα του «Γκράνμα» 81 Κουβανοί και ένας Αργεντίνος, ο Τσε Γκεβάρα. Κάποιοι ακόμα μαχητές θα χρειαστεί να “κοπούν” την τελευταία στιγμή, ελλείψει χώρου. Ένας από αυτός ο Μεξικανός Αντόνιο ντελ Κόντε, γνωστός και ως El Caute, ο άνθρωπος που αγόρασε το σκάφος για λογαριασμό του Φιντέλ.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του με αφορμή τα 50 χρόνια της Κουβανικής Επανάστασης, ο 83χρονος πλέον ντελ Κόντε εξηγεί γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στο πλήρωμα του Γκράνμα. Ο Φιντέλ του είχε πως ήταν πιο χρήσιμος για την Επανάσταση ένας άνθρωπος στο Μεξικό παρά ένας ακόμα αντάρτης στη Σιέρρα. Θεωρεί πως ακόμα και σήμερα είναι πιο χρήσιμος στο Μεξικό, για να διηγείται στους νέους Μεξικανούς αυτή την ιστορία.

Ο ντελ Κόντε δηλώνει πως παραμένει πιστός στο Φιντέλ, στον οποίο αναγνωρίζει την εντιμότητα και την αφοσίωση στο λαό του. Περιγράφει επίσης τον Τσε Γκεβάρα, με τον ποίο συνεργάστηκε στο Υπουργείο Βιομηχανίας, ως πειθαρχημένο, συνεπή και οργανωτικό και ότι τον θαυμάζει για μια σειρά από αρετές που τον έκαναν ξεχωριστό άνθρωπο. Ερωτώμενος τι ήταν απαραίτητο για να γίνει μια επανάσταση όπως η Κουβανική, απαντά:

«Ένας λαός με έναν ηγέτη, και ένας ηγέτης με ένα λαό. Και ήταν ο Φιντέλ που κατάφερε να οργανώσει και να ηγηθεί σε κάτι τέτοιο στη Λατινική Αμερική.»

Από το 1976 το Γκράνμα εκτίθεται σε ειδικό μνημείο, μέσα σε γυάλινο πλαίσιο, στην Πλατεία της Επανάστασης στο κέντρο της Αβάνας. Ένα τμήμα της παλιάς επαρχίας του Οριέντε ονομάστηκε τιμητικά Επαρχία Γκράνμα. Γκράνμα επίσης ονομάζεται η επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας. Κάθε χρόνο στις 25 Νοέμβρη γίνεται αναπαράσταση του ιστορικού ταξιδιού του πλοίου από το Τουσπάν του Μεξικού ως την Πλάγια λας Κολοράδας, με αντίγραφο του Γκράνμα και πλήρωμα Κουβανούς νέους. Η 2α Δεκέμβρη (ημέρα της απόβασης) έχει καθιερωθεί ως ημέρα των ενόπλων δυνάμεων της Κούβας.

Read Full Post »

Ο ναός του Αγίου Ελισσαίου

«Πολὺν καιρὸ μετά, χρόνια μετά, στὶς ἀγρυπνίες
τοῦ προφήτη Ἐλισσαίου
κάτι θὰ εἷχε ἡ ψυχή του ἐννοήσει
ἀπὸ τὴν τάξη καὶ τὴ ζυγαριὰ τοῦ κόσμου
γιατὶ ἀλλιῶς δὲν ἐξηγεῖται
πῶς ἀπ᾿ τὰ ψίχουλα ποὺ τοῦ κληρώσανε  στὴ μοιρασιά του
τὰ μισὰ νὰ τὰ σκορπάει στὰ πουλιὰ
καὶ τ᾿ ἄλλα στοὺς Ἀγγέλους τῆς ὁλονυχτίας.»

.

Μάνος Ελευθερίου « Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου»

.

Ο ναος του Αγιου Ελισσαιου σημερα

Απέναντι από ό,τι απέμεινε από τη βιβλιοθήκη του Αδριανου στο Μοναστηράκι,  βρίσκεται σχεδόν κρυμμένος ο ναΐσκος του Αγίου Ελισσαίου, ξαναστημένος από το 2005 κι ύστερα από ένα ύπνο αφάνειας 60 ολόκληρων χρόνων. Ηταν στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, μόλις που άρχιζε το καλοκαίρι του ’43,  όταν ο ιδιοκτήτης του ναού, ο αντιπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Ηρακλής Καζάκος, αποφάσισε να τον γκρεμίσει φοβούμενος πως κινδύνευε να χάσει το οικόπεδο εντος του οποίου βρισκόταν ο ναός, καθώς η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ετοιμαζόταν να  κηρύξει το εκκλησάκι ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο. Παρά τις αντιδρασεις του σπουδαίου καθηγητή βυζαντινής αρχαιολογίας Αναστασίου Ορλάνδου κι εξαιτίας των αργόσυρτων κινήσεων της Εφορείας Αρχαιοτήτων και τη αβελτηρία με την οποία χειρίστηκε την υπόθεση, ο Η. Καζακος κατάφερε και ισοπέδωσε πλήρως τον ναΐσκο εντός του θέρους. Χαρακτηριστικό της αναποτελεσματικής στάσης της αρμόδιας Εφορείας είναι πως πρώτα μήνυσε τον Καζακο για φθορά διατηρητέου μνημείου και μετά κήρυξε τον ναό διατηρητέο, σχεδόν δε ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση της κατεδάφισης του!  Πέρασαν 62 χρόνια από τότε και το 2005 το εκκλησάκι  επανιδρύθηκε στην ίδια θέση που βρισκόταν πάντα, το ίδιο σεμνά παρόν. Τουτη δε η επαναφορά του ναϊδρίου στη ζωή θαρρείς πως συνομιλεί παιχνιδιάρικα με τη φήμη του προφήτη στον οποίο είναι αφιερωμένο, καθως ο Ελισσαίος [που συγκαταλέγεται αναμεσα στους σημαντικούς προφήτες του Ισραήλ, μαθητής και χρισμένος διάδοχος του Προφήτη Ηλία], αναφέρεται πως είχε τη Θεία Χάρη της νεκρανάστασης.

Ο ναος του Αγιου Ελισσαιου κατά το δεκατο ενατο αιωνα

Ο ναϊσκος του Προφήτη Ελισσαίου [στα νεότερα χρόνια πολλές φορές αναφερόμενος κι ως ναός του Αγίου Ελισσαίου] θεωρείται κτίσμα της τουρκοκρατίας, αν και δεν μπορεί να υπολογιστεί ποιας ακριβώς περιόδου [υπολογίζεται πως είναι του 17ου αιώνα]. Πρώτη φορά όμως μνημονεύεται στο σχέδιο των Αθηνών του 1832 των Schaubert και Κλεάνθη. Πρόκειται για απλή κατασκευή, μια απέριττη μονόκλιτη βασιλική με ξύλινη στέγη, που ανήκε στην γνωστή αθηναϊκή οικογένεια Χωματιανού-Λογοθέτη και βρισκόταν στην αυλή της αρχοντικής οικίας της οικογένειας. O ένας τοίχος του ναού στηριζόταν στο κλιμακοστάσιο του αρχοντικού, ενώ πολλά από τα δομικά υλικά του πρώτου, καθώς και του ίδιου του απέριττου διακοσμου, ήταν από διαφορους αιώνες και αρχαιότερα μνημεία, πράγμα σύνηθες αλλά και χαρακτηριστικό  για την ναοδομία της εποχής.

Αλεξανδρος Παπαδιαμαντης

Ο κτητορικός αυτός ναός είναι συνδεδεμένος με τις  μορφές του Αλέξανδρου Παπαδιαμαντη και του επίσης σκιαθίτη εξαδέλφου του,  Αλεξανδρου Μωραϊτίδη, που πέρασαν εκεί τις κατανυκτικές  ώρες της Αγρυπνίας ψάλλοντας. Δεξιός ψαλτης ο πρώτος, αριστερός ο δεύτερος,

Αλεξανδρος Μωραϊτιδης

Είναι τόσο έντονη αυτή η διασύνδεση των δυο εξαδέλφων με το ναΐσκο, ώστε εκείνη την εποχή που πραγματοποιούνταν η κατεδάφισή του οι αντιδρώντες σε αυτήν επικαλούνταν συναισθηματικά στην τότε επιστολογραφία κι αρθρογραφία τους, πέραν των όσων ιστορικών  επιχειρημάτων, και την μνήμη των δυο Αλεξάνδρων. Κι ήταν τέτοια η ακτινοβολία του Παπαδιαμάντη, ωστε εκκλησιάζονταν εκεί μόνο και μόνο για να τον ακούσουν σημαντικές μορφές των γραμμάτων της εποχής, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο Γεράσιμος Βώκος  κ.α.

.

Στην οδό Αρεως, λοιπόν, με τον αριθμό 14, πίσω από μία μικρή πύλη, και μόνο κατά την ώρα που θα σημαίνει ο όρθρος, κάποιο σκαλάκι θα σε οδηγήσει στο μέρος εκείνο που, αν σταθείς τυχερός και δεν πέσεις πάνω σε μεγαλόσχημους και περγαμηνουχους, τότε θα νιώσεις  σαν από μόνο του, όπως τότε, τις ώρες  που τα «νερά ἱερουργοῦσαν ἀκόμη μὲς στὸν ὕπνο του, [και] Ἐκεῖνος φανταζόταν μουσικὲς ποὺ εἷχε κρυμμένες στὰ δίχτυα τῆς ψυχῆς του»  [Μ.Ελευθερίου, ό.π.]

.

.

Πηγές:

Φ. Α. Δημητρακόπουλος (Επιμ.) «Ο Αγιος Ελισαίος.  Ο Ιερός Ναός στο Μοναστηράκι και η ακολουθία του Αλ. Μωραϊτίδη«,  εκδ. Εταιρεία Παπαδιαμαντικών Σπουδών, 2005

Μάνος Ελευθερίου «Αγρύπνια για το σκοτεινό τρυγόνι στην Εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου«, εκδ. Καστανιώτη, 2004

Φ. Μπάρκα «Αναβιώνει ο Αγιος Ελισσαίος«, Ελευθεροτυπία, 4/3/2005

http://www.eie.gr/archaeologia/gr/arxeio_more.aspx?id=92

http://misha.pblogs.gr/tags/agios-elissaios-gr.html

http://el.wikipedia.org/wiki/Ελισαίος

.

.

.

Johan Sebastian Bach: Jesu, Joy of Man’s Desiring

 

Read Full Post »

Η γενιά του Πολυτεχνείου

 

Θα μιλήσεις εκείνη τη νύχτα με τον ταγματάρχη Γκαβιλάν μέσα σ’ ένα μπορντέλο , με όλους τους παλιούς συντρόφους και δεν θα θυμηθείς αυτό που σου είπαν, εκείνη τη νύχτα, δεν θα θυμηθείς αν το λένε εκείνοι, αν το λες εσύ, με την ψυχρή φωνή που δεν θα είναι η φωνή των ανθρώπων: με την ψυχρή φωνή της εξουσίας και του συμφέροντος: επιθυμούμε το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα· αρκεί να είναι συμβατό με την προσωπική μας ευημερία: ας φανούμε έξυπνοι· μπορούμε να πάμε μακριά· ας κάνουμε το αναγκαίο όχι το ανέφικτο: ας ορίσουμε μια και καλή όλες τις πράξεις της βίας και της σκληρότητας που θα μας είναι χρήσιμες μια και καλή· για να μη χρειαστεί να τις επαναλάβουμε· ας προχωρήσουμε κλιμακώνοντας τα προνόμια για να τα απολαύσει ο λαός· η επανάσταση μπορεί να γίνει πολύ βιαστικά: αλλά αύριο θα μας ζητούσαν περισσότερα και περισσότερα και περισσότερα· και τότε δεν θα είχαμε τίποτα να προσφέρουμε αν τα έχουμε κάνει και δώσει ήδη όλα: εκτός ίσως από την προσωπική μας θυσία· για ποιο λόγο να πεθάνουμε αν δεν πρόκειται να να δούμε τους καρπούς του ηρωισμού μας; · ας κρατάμε πάντοτε κάτι κατά μέρος: είμαστε άνθρωποι όχι μάρτυρες: τα πάντα θα μας επιτρέπονται αν διατηρήσουμε την εξουσία· χάσε την εξουσία και σε γαμάνε· κατάλαβε τη μοίρα μας: είμαστε νέοι αλλά είμαστε στεφανωμένοι με την αίγλη της ένοπλης και θριαμβευτικής επανάστασης· για ποιο λόγο πολεμάμε;: για αν πεθάνουμε απ’ την πείνα;: όταν είναι αναγκαία, η βία είναι δίκαιη· η εξουσία δεν μοιράζεται:

Και αύριο; θα είμαστε νεκροί, βουλευτή Κρους· ας τα τακτοποιήσουν όπως μπορούν αυτοί που θα μας διαδεχτούν…

 

Καρλος Φουέντες, Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους

Το χαρακτικό είναι του Χοσέ Γουαδαλούπε Ποσάδα

 

Συνήθως στις εθνικές εορτές και ιστορικές επετείους αφιερώνουμε όμορφα λόγια σε αυτούς που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, και οι οποίοι ασφαλώς τα αξίζουν.

Το παραπάνω απόσπασμα αφιερώνεται στους εκπροσώπους της περίφημης “γενιάς του Πολυτεχνείου” που δεν αγωνίστηκαν ή αγωνίστηκαν λίγο, φρόντισαν όμως να προβάλουν πολύ το αντίθετο και να το εξαργυρώσουν πλουσιοπάροχα, μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες νευραλγικές θέσεις εξουσίας τις κατέχουν άνθρωποι ηλικίας 50 έως 60, που έφτιαξαν το “βιογραφικό” τους χάρη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και στη συνέχεια ρήμαξαν τον τόπο.

 

Και αύριο; Θα είστε νεκροί κ. βουλευτά, θα έχει μείνει κάτι να το τακτοποιήσουν αυτοί που θα σας διαδεχτούν;

Read Full Post »

11-11-11

 

 

Στις 11 Νοέμβρη συμπληρώθηκαν 91 χρόνια από τη συμφωνία ανακωχής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ή Μεγάλου Πολέμου. Η σχετική συνθήκη παράδοσης της Γερμανίας υπογράφηκε στις 11 το πρωί σε σιδηροδρομικό βαγόνι που μεταφέρθηκε στο στρατηγείο του Γάλλου στρατάρχη Φος στην Κομπιέν. Στο ίδιο βαγόνι μετά από 22 χρόνια θα υπογραφεί συμβολικά η παράδοση της Γαλλίας στα στρατεύματα της ναζιστικής Γερμανίας.

Στις 28 Ιουνίου 1919 ακολούθησε η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλιών, με εξαιρετικά σκληρούς όρους για τους ηττημένους. Η Αυστρουγγρική και η Οθωμανική αυτοκρατορία διαλύονται, ενώ η Γερμανία υποχρεώνεται να παραχωρήσει πολλά εδάφη της, να διαλύσει το στρατό της εκτός από μια συμβολική δύναμη 100.000 ανδρών και να καταβάλει υπέρογκες αποζημιώσεις στους νικητές. Ο Βρετανός οικονομολόγος John Maynard Keyns παραιτείται από επιτροπή οικονομικών συμβούλων, προφητεύοντας με καταπληκτική διορατικότητα ότι τέτοιοι άδικοι όροι θα προκαλέσουν νέο παγκόσμιο πόλεμο μέσα σε 20 χρόνια.

Read Full Post »

O Κόκκινος Οχτώβρης

25 Οχτώβρη 1917 (7 Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο). Οι μπολσεβίκοι εισβάλλουν στα χειμερινά ανάκτορα της Αγ. Πετρούπολης, καταλαμβάνοντας με την υποστήριξη του καταδρομικού Αουρόρα από τον ποταμό Νιέβα το σύμβολο του τσαρισμού και έδρα της προσωρινής αστικής κυβέρνησης που προέκυψε μετά την παραίτηση του τσάρου το Φλεβάρη του ίδιου έτους. Η κυβέρνηση αυτή απέτυχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εξαθλίωση, να δώσει λύση στο πολιτικό αδιέξοδο και να βγάλει τη χώρα από τον επιζήμιο ‘Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ρωσικός λαός γρήγορα και μαζικά πυκνώνει τις τάξεις των μπολσεβίκων («πλειοψηφούντων» του ενιαίου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, από το οποίο προέκυψε αργότερα το ΚΚΣΕ) και καταλαμβάνει την εξουσία ξεσηκωμένος από το σύνθημα του πρωτεργάτη της επανάστασης, Βλαδιμίρ Λένιν:  «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ«! Η κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων ήταν μια μεγάλη συμβολική και ηθική νίκη, αλλά η τελική επικράτηση του Κόκκινου Στρατού που οργάνωσε ο Λέων Τρότσκι και της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν επιτεύχθηκε παρά 5 χρόνια αργότερα, μετά από ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, απέναντι στους «Λευκούς» του Κερένσκυ, την παλιά αριστοκρατία και διάφορα αντιδραστικά και αντεπαναστατικά στοιχεία.

Read Full Post »