I don’t like Mondays

Εδώ και καιρό έχω σκεφτεί να αφιερώσω ένα καταγγελτικό ποστ κατά των… Δευτέρων. Το τελικό έναυσμα μου το έδωσε η συγκυρία μιας θλιβερής επετείου. Στις 29/1/1979 η 16χρονη Brenda Ann Spencer, μαθήτρια από το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, εξαπολύει πυρ με όπλο 22 χιλιοστών από το παράθυρο του σπιτιού της που βλέπει προς το απέναντι σχολείο. Σκοτώνει δύο καθηγητές και τραυματίζει οκτώ μαθητές και έναν υπάλληλο ασφαλείας. Αφού συλληφθεί, θα δηλώσει ως κίνητρο του μακελειού απλά: » I don’t like Mondays«.  Αν και στη δίκη αποκαλύπτεται πως το κορίτσι αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, θα καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλακή έως ισόβια (με δικαίωμα αναστολής της ποινής μετά τα 25 χρόνια δηλαδή). Μέχρι τώρα της έχουν αρνηθεί 4 φορές την αίτηση αναστολής, με τελευταία το 2009. Η επόμενη αίτηση μπορεί να γίνει το 2019, όταν η κρατούμενη θα είναι 57 χρονών.

Αξίζει να σημειωθεί πως το όπλο του εγκλήματος ήταν δώρο του πατέρα της για τα Χριστούγεννα, αν και η κοπέλα του είχε ζητήσει ένα ραδιόφωνο. Κάτι ενδεικτικό για την ψύχωση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας και των πολιτικών στις ΗΠΑ υπέρ της οπλοκατοχής. Συγκλονιστικό είναι το σχετικό με αυτό το μεγάλο θέμα ντοκυμανταίρ του Michael Moore, Bowling for Columbine .

Με αφορμή αυτό το τραγικό περιστατικό, ο Ιρλανδός μουσικοσυνθέτης Bob Geldof έγραψε το τραγούδι I don’t like Mondays που ερμήνευσε η ροκ μπάντα The Boomtown Rats. Το κομμάτι έγινε μεγάλη επιτυχία σε πολλές χώρες, όχι όμως στις ΗΠΑ, όπου ήταν απαγορευμένο  ή μποϊκοταρόταν από τα ραδιόφωνα για χρόνια.

Advertisements

Read Full Post »

Aυτοεκπληρούμενες προφητείες

Αρακατάκα, Κολομβία. Το σκηνικό που ενέπνευσε το θρυλικό Μακόντο.

 

Σε ένα χωριό των τροπικών μια μεσόκοπη μητέρα σερβίρει το πρωινό στα δύο παιδιά της, ένα αγόρι δεκαεπτά ετών και ένα κορίτσι δεκατεσσάρων. Τα παιδιά προσέχουν την ανήσυχη όψη της μητέρας τους και τη ρωτούν τι συμβαίνει. “Δεν ξέρω, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί στο χωριό σήμερα”. Τα παιδιά γελούν μαζί της, με τα χαζά προαισθήματα μιας γριάς.

Λίγο αργότερα ο γιος βγαίνει για να παίξει μπιλιάρδο με τους φίλους του. Βάζει στοίχημα ένα πέσο ότι θα πετύχει μια καραμπόλα, σχετικά εύκολη. Δεν την πετυχαίνει όμως. Ο αντίπαλός του παίρνει χαρούμενος το πέσο και τον ρωτάει πως και την έχασε. “Να, απλά σκεφτόμουν κάτι που είπε η μητέρα μου το πρωί, ότι έχει ένα προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί στο χωρίο σήμερα”.

Ο νέος που κέρδισε το πέσο επιστρέφει στο σπίτι του και διηγείται την ιστορία. “Σήμερα κέρδισα εύκολα ένα πέσο από τον χαζούλη τον Ντάμασο. Έχασε μια εύκολη καραμπόλα στο μπιλιάρδο επειδή τον αναστάτωσε η μάνα του που είπε ότι έχει ένα προαίσθημα πως κάτι κακό θα συμβεί στο χωριό σήμερα”. “Μην κοροϊδεύεις τα προαισθήματα των γέρων, συχνά βγαίνουν αληθινά”, θα τον μαλώσει η δικιά του μάνα.

Read Full Post »

Το όνομά μου είναι Sandra (updated)

Ειδική βραδιά διαδικτυακού μαγικού σουρρεαλισμού απόψε.

Το παρακάτω μήνυμα εστάλη στην ηλεκτρονική διεύθυνση του blog, από kissangosandra@hotmail.com :

Γεια σας

Το όνομά μου είναι Sandra. Εχω επαφή σας μέσω μιας ιστοσελίδας από την τύχη.

Θα επικοινωνήσουμε μαζί σας για τη φιλία, αν είναι δυνατόν. Πρέπει να βρω ένα ωραίο πρόσωπο που μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση. Να μου δώσει συμβουλές.
Είμαι ένας νεαρός Αφρικής που ζει σε ένα κρυφό στρατόπεδο. Έχω ζήσει μια τραγωδία: οι γονείς μου πέθαναν πριν από μένα. Ήταν δολοφονήθηκε. Ο πατέρας μου μου άφησε ένα μεγάλο ποσό, μια μεγάλη περιουσία και πρέπει να βρεθεί ένα πρόσωπο (άνδρα ή γυναίκα) για να με βοηθήσει επειγόντως να μεταφέρει τα χρήματα σε λογαριασμό στην Ευρώπη και χρησιμοποιείται για επενδύσεις. Είμαι έτοιμος να αφήσει το άτομο ως αντάλλαγμα για το 30% του τα χρήματα. Το συνολικό ποσό είναι 16 εκατ. ευρώ. Δεν μπορώ να πάρω τα λεφτά μου επειδή δεν έχω άλλα 25 χρόνια. Κλαίω κάθε μέρα οι γονείς μου πέθαναν. Ζούσα σε ένα μεγάλο σπίτι με πισίνα, αλλά τώρα είμαι σε ένα στρατόπεδο προσφύγων, κάθε φορά με το φόβο ότι θα βρεθούν και σκοτώνονται, όπως οι γονείς μου. Αλλά το πιο σημαντικό για μένα σήμερα είναι να βρούμε έναν τρόπο να λάβει την κληρονομιά που άφησε ο πατέρας μου για μένα και να φύγουν πριν από τη θανάτωση.

Η φιλία ενός ατόμου είναι πολύ σημαντική. Εάν δεν έχετε τους φίλους σας δεν έχουν ζωή. Θα ήθελα να ξέρετε.

Δεν συντομογραφίες στην απάντησή σας, δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τη γλώσσα. Είμαι καλύτερα στην αγγλική γλώσσα.

Περιμένω την απάντησή σας. Χρειάζομαι βοήθεια για να στείλετε χρήματα σε τραπεζικό λογαριασμό. Είμαι ειλικρινής και κάθε μέρα η ζωή μου είναι σε κίνδυνο εδώ και είμαι έτοιμος να σας δώσω ή όποιος μπορεί να με φιλοξενήσει και να με βοηθήσει να κάνουν επενδύσεις. Θα έχετε 30% σε αντάλλαγμα. Αν συμφωνείτε με μία περίοδο 15 ημερών, τα χρήματα θα μεταφερθούν στη χώρα σας, το όνομά σας στον τραπεζικό σας λογαριασμό και μπορώ να έρθουν μετά από μένα. Για λόγους κρίμα του. Βοηθήστε με

Για την αγάπη του Θεού

Read Full Post »

Νίκος Τεμπονέρας Ζει! (20 χρόνια μετά)

Το τέλος των φετινών εορτών Χριστουγέννων/Πρωτοχρονιάς και η έναρξη της δεύτερης δεκαετίας της δεύτερης χιλιετίας φέρνουν μπροστά μας μια μαύρη και οδυνηρή επέτειο: Τα 20 χρόνια από τη δολοφονία του αγωνιστή εκπαιδευτικού Νίκου Τεμπονέρα από τραμπούκους παρακρατικούς στην Πάτρα (8 Ιανουαρίου 1991).

Με αφορμή την επέτειο μιας πολιτικής δολοφονίας που θυμίζει έντονα υπόθεση Λαμπράκη, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο-ιστορικό που γράφηκε πριν 5 χρόνια απο «Έναν από τους χιλιάδες «αυτόπτες μάρτυρες» του 90-91″ και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΣΤάΣΗ με την ευκαιρία της περσινής επετείου. Η δική μας (ανα)αναδημοσίευση προέρχεται από τους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα.

———————————————————————————————————————–

Ένα χρονικό για να μην ξεχάσουμε!

Ήταν και πάλι τέτοιες μέρες, τέλος διακοπών Χριστουγέννων, πριν 15* χρόνια. Μόλις χθες δηλαδή…ιστορικά. Στα σχολεία όμως δεν επικρατούσε ησυχία, η κοινωνία έβραζε υπόκωφα. Είχαν προηγηθεί οι καταλήψεις των εργοστασίων, των «προβληματικών». Στην Πάτρα, η Πειραϊκή-Πατραϊκή είχε γίνει από την άνοιξη του 1990 ένα ιδιότυπο κέντρο αντίστασης και αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της ΝΔ του Μητσοτάκη. Πολύμηνος αγώνας, σκληρός. «Ή όλοι ή κανένας» έγραφε το πανό στην πύλη του εργοστασίου της Πάτρας, απαντώντας στις μαζικές απολύσεις και τα σχέδια συρρίκνωσης. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των απολυμένων της Πατραϊκής «Αλληλεγγύη» έφερνε στα σπίτια και τα καφενεία το μήνυμα του αγώνα, τη μουσική της αντίστασης. Και όταν ο πολύμηνος αγώνας των εργατών και των υπαλλήλων έφτασε σε καμπή, σαν φυσική συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι μαθητές και φοιτητές.

Ο τότε Υπουργός Παιδείας του Μητσοτάκη, Βασ. Κοντογιαννόπουλος (σημερινός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ), παίρνοντας και αυτός τη σκυτάλη των αντιλαϊκών μέτρων, προσπάθησε να κάνει άλλη μια αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (σαν αυτές που επιχείρησαν αργότερα ο Αρσένης, ο Γιωργάκης Παπανδρέου κλπ). Τον Νοέμβριο του ΄90 ξεκίνησαν οι πρώτες συνελεύσεις, πρώτα στα ΤΕΙ της περιφέρειας, μετά στις σχολές των ΑΕΙ. Μαζικές γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά σχολών, συντονιστικά πόλεων, πανελλαδικά συντονιστικά στην Αθήνα για τον συντονισμό και την κλιμάκωση του αγώνα. Οι καταλήψεις άρχισαν στα μέσα Νοέμβρη, μέρες πολυτεχνείου περίπου, πρώτα στην επαρχία. Αρχές Δεκέμβρη τα περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας ήταν κατειλημμένα. Το αίτημα ένα: να αποσυρθεί το αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου. Και τότε με μορφή χιονοστιβάδας ξεκίνησαν οι μαθητές. Ένα-ένα τα σχολεία έκλειναν. Χιλιάδες μαθητές, σε κάθε γωνιά της χώρας έγραψαν τη λέξη ΚΑΤΑΛΗΨΗ στις πόρτες των σχολείων τους. Μια πραγματική έξαρση, με συνελεύσεις και καταλλειμένα σχολεία σε κάθε χωριό, κωμόπολη και μεγάλη πόλη.

Read Full Post »