Jordi

Το παρακάτω κείμενο συνδέεται χαλαρά με τα Caracol, Caracol II και Ο εφιάλτης του Βάσκου. Είχε μείνει από το καλοκαίρι στο «ψυγείο», περιμένοντας την κατάλληλη συγκυρία για να δημοσιευτεί και αφού ξαναγράφηκε μεγάλο μέρος του τουλάχιστο τρεις φορές. Κάθε φορά η πιο πρόσφατη βερσιόν μου αρέσει λιγότερο από την προηγούμενη και δεν ξέρω αν θα γράψω άλλη συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι εκπληρώνω κάποιo προσωπικό χρέος με αυτή την ανάρτηση.

… μα τώρα δα πλάγιασα και χτυπάει κιόλας το ξυπνητήρι. Έξι και τέταρτο. Δεν μπορεί. Μάλλον επτά και τέταρτο. Πιο κοντά. Οκτώ και τέταρτο. Το ξυπνητήρι αυτό είναι ίσως ένα θαύμα της ελβετικής ωρολογοποιίας, όμως οι δείκτες του είναι τόσο λεπτοί που μόλις και μετά βίας διακρίνονται. Εννιά και τέταρτο. Ούτε. Τα γυαλιά. Δέκα και τέταρτο. Μάλιστα. Άλλωστε η μέρα παίρνει το χρώμα του όψιμου πρωινού πάνω στο κίτρινο της κουρτίνας.

Alejo Carpentier, El recurso del metodo (Μεθόδου Τέχνασμα)

Ξυπνητήρι εδώ δεν υπάρχει, πόσο μάλλον θαύμα της ελβετικής ωρολογοποιίας. Μόνο ένα σύγχρονο κινητό τηλέφωνο κάτω από το βιβλίο, αναποδογυρισμένο στην πρώτη σελίδα που ξεκινά με την πιο πάνω παράγραφο. Ο ήχος της αφύπνισης την ξύπνησε για τα καλά μόλις οι πρώτες αχτίδες του ήλιου άρχιζαν να της γλείφουν ηδονικά τα γυμνά πόδια. Θα ήθελε πολύ να μείνει βυθισμένη στην πολυθρόνα της βεράντας μέχρι το χάδι να γίνει κάψιμο στα πέλματα, αλλά δεν γίνεται.

H μεγάλη μέρα για την Τζόρντι έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς. Σωστότερα, έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη, αφού το άγχος της «πρεμιέρας», δηλαδή της πρώτης σημαντικής συνέντευξης στην ανατέλλουσα δημοσιογραφική της καριέρα, σχεδόν δεν την άφησε να κλείσει μάτι. Παρ’ όλα αυτά νιώθει ξεκούραστη και σφριγηλή, όπως κάθε πρωί. Η επινόηση να περάσει τη νύχτα στη βεράντα, απολαμβάνοντας τη νυχτερινή δροσιά, αντί πάνω στο καταθλιπτικό μονό κρεβάτι του δωματίου αποδείχτηκε σοφή. Ένα λιτό χωρίς προσωπικότητα δωμάτιο μιας ελάχιστα φιλόξενης ισπανικής πόλης στην Αφρική, καταλοίπου της αποικιοκρατίας. Ένα δωμάτιο της μιας νύχτας, για περιοδεύοντα μεσαία στελέχη επιχειρήσεων, κακοπληρωμένους μυστικούς πράκτορες ή παράνομα ζευγάρια χωρίς πολλή φαντασία.

Read Full Post »

«Έφυγε» από τη ζωή ο κουβανός Πρέσβης Λουίς Πράδο Γκαρσία

Luis Prado Garcia (1955 - 2011)

Η συντακτική ομάδα του Sierra Maestra

Σε ηλικία 56 χρόνων έχασε τη μάχη γιά τη ζωή ο πρέσβης της Κούβας στην Ελλάδα Λουίς Πράδο Γκαρσία. Ο κουβανός διπλωμάτης νοσηλεύονταν επί δύο ημέρες με εγκεφαλική αιμοραγία και κατέληξε την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Το τραγικό αυτό γεγονός συνοδεύτηκε από μιά πράξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης – αξίες τις οποίες ο κουβανικός λαός έχει έμφυτες: Η οικογένεια του εκλιπόντος αποφάσισε να δωρήσει τα όργανα του, δίνοντας έτσι ευκαιρία ζωής σε συνανθρώπους μας.

Γιά τη γενναία αυτή απόφαση της οικογένειας του Λουίς Πράδο Γκαρσία αναφέρθηκε σε δήλωση του ο Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος: «Η οικογένεια του Πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα, Πράντο Γκαρσία Λουΐς, έδωσε σήμερα μια ευκαιρία ζωής σε πολλούς συνανθρώπους μας. Η προσφορά της οικογένειας του Πρέσβη φανερώνει περίτρανα ότι η αγάπη και η ανθρωπιά δεν γνωρίζουν από προκαταλήψεις και σύνορα. Εκφράζω μέσα από την καρδιά μου, στην οικογένεια του Πράντο Γκαρσία Λουΐς, τα θερμά μου συλλυπητήρια και τις απέραντες ευχαριστίες μου για τη προσφορά τους. Η δωρεά οργάνων, ως έκφραση ανθρώπινης αλληλεγγύης και χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής προσφοράς, ανάγει τις μεταμοσχεύσεις σε υπέρτατη κοινωνική αξία. Είναι πράγματι οξύμωρο, συναισθηματικά αμήχανο αλλά και επιστημονικά αδιαμφησβήτητο ότι πλέον στις σύγχρονες κοινωνίες ο θάνατος ενός ανθρώπου μπορεί -υπό αυστηρές προϋποθέσεις- να σώσει τη ζωή πολλών άλλων. Αυτό το δώρο ζωής είναι ανεκτίμητο για τους συνανθρώπους μας και τις οικογένειές τους και οφείλεται πρωτίστως στο μεγαλείο της ψυχής της οικογένειας του θανόντος».

Η συντακτική ομάδα του Sierra Maestra εκφράζει τα βαθύτατα συλλυπητήριά της για τον χαμό του στην οικογένεια, τους φίλους και συγγενείς του.

Read Full Post »

17 Νοέμβρη: Ανοικτή επιστολή από ένα γονιό

Αναδημοσίευση: Το γράμμα (via Παραλληλογραφος)

Ανοιχτή Επιστολή

Είμαι κι εγώ άλλος ένας γονιός γεμάτος αγωνίες για το μέλλον των παιδιών μου. Προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο περισσότερο μπορώ για την πολιτική και οικονομική κατάσταση και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά όσοι είναι εργαζόμενοι γονείς μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό ή επαρκές, κυρίως λόγω χρόνου.

Πρόσφατα λοιπόν, και με αφορμή το σχηματισμό της προσωρινής κυβέρνησης, άρχισα να διαβάζω διάφορα άρθρα αναφορικά με τους νέους υπουργούς και υφυπουργούς που ορίστηκαν (τα βιογραφικά τους, ποια η μέχρι τώρα πολιτική ή κομματική τους πορεία κλπ). Να σημειώσω ότι είμαι από τους ανθρώπους που δεν υπήρξα ποτέ μέλος κάποιου κόμματος, αλλά ήμουν και είμαι πολιτικά ενεργός.

Όπως οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτή την επιστολή, έτσι κι εγώ πήγα δώδεκα χρόνια στο σχολείο. Κάθε χρονιά, από το 1981 και μετά, στις 17 Νοέμβρη τα σχολεία τιμούσαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Έτσι και φέτος, τα σχολεία θα τιμήσουν τα παιδιά του Πολυτεχνείου που σκοτώθηκαν για να ρίξουν την χούντα του Παπαδόπουλου. Του δικτάτορα Παπαδόπουλου που ως τιμωρία για το πραξικόπημα που έκανε, το βασανισμό πολλών συνανθρώπων μας και το θάνατο των συγκεκριμένων παιδιών μπήκε φυλακή. Του δικτάτορα Παπαδόπουλου που, μέσα από τη φυλακή, ίδρυσε ένα φιλοχουντικό κόμμα, την ΕΠΕΝ. Γενικός γραμματέας της νεολαίας του κόμματος αυτού ήταν ένας άνθρωπος που σήμερα έχει γίνει υπουργός της χώρας. Θα μου πείτε, βουλευτής εκλέχθηκε, κυβερνητικό στέλεχος όμως δεν έγινε από ψηφισμένη από το λαό κυβέρνηση.

Και έρχομαι στο απλό ερώτημα:

Πώς γίνεται ένα κράτος, που κλείνει όλα τα σχολειά της χώρας για να τιμήσει τον αγώνα ενάντια στον δικτάτορα Παπαδόπουλο, το ίδιο αυτό κράτος έξι μέρες πριν την φετινή επέτειο να διορίζει υπουργό τον άνθρωπο που ήταν στο κόμμα του δικτάτορα; Το κράτος αυτό έχει ίχνος ηθικής; έχει αξίες; έχει έστω λ ο γ ι κ ή;

Read Full Post »

11 Νοέμβρη 1887 – Σικάγο

Κάθε Πρωτομαγιά θα ξαναζούν

Τους περιμένει η αγχόνη. Ήταν πέντε, αλλά ο Λινγκ σηκώθηκε πιο νωρίς για να πεθάνει βάζοντας ανάμεσα στα δόντια του να σκάσει μια κάψουλα δυναμίτη. Ο Φίσερ ντύνεται χωρίς βιασύνη, σιγοτραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα». Ο Πάρσονς, ο αγκιτάτορας που μεταχειριζόταν το λόγο σαν μαστίγιο ή μαχαίρι, έσφιξε τα χέρια των συντρόφων του πριν τους τα δέσουν πισθάγκωνα οι φρουροί. Ο Ένγκελ, διάσημος για τη σκοπευτική του δεινότητα, ζητά κρασί Πόρτο και τους κάνει όλους να γελάσουν με ένα αστείο. Ο Σπίς, που τόσα έχει γράψει περιγράφοντας την αναρχία σαν την πύλη της ζωής, ετοιμάζεται σιωπηλά να εισέλθει στο θάνατο.

Οι θεατές στην πλατεία του θεάτρου, έχουν καρφώσει την προσοχή τους στο ικρίωμα. Ένα σημάδι, ένας θόρυβος, η παγίδα υποχωρεί… Ήδη, με ένα φριχτό χορό, έχουν πεθάνει γυρίζοντας στον αέρα.

Ο Χοσέ Μαρτί γράφει το χρονικό της εκτέλεσης των αναρχικών στο Σικάγο. Η εργατική τάξη σ’ όλο τον κόσμο θα τους ξαναφέρνει στη ζωή κάθε Πρωτομαγιά. Δεν είναι ακόμα γνωστό, αλλά ο Μαρτί γράφει πάντα σαν να ακούει, όπου λιγότερο το περιμένουν, το κλάμα ενός νεογέννητου.

Εντουάρντο Γκαλεάνο, Μνήμη της Φωτιάς, Τόμος 2: Τα πρόσωπα και οι μάσκες

……………………………………………………………………………………………………………………………………..

Παράλληλη δημοσίευση: Sierra Maestra

Σχετική ανάρτηση: Η παγκόσμια αράχνη

Read Full Post »