«Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» Είχε διερωτηθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος τον Ιούνιο του 1963, μετά τη γενική κατακραυγή που ξεσήκωσε η δολοφονία Λαμπράκη και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη για συγκάλυψη των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του αγωνιστή της ειρήνης βουλευτή της ΕΔΑ. Τότε τα νήματα κινούσε το παρακράτος, που είχαν ανεχθεί και υποθάλψει οι κυβερνήσεις της δεξιάς, με το πρόσχημα αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου.
Μισό αιώνα σχεδόν μετά, χωρίς κομμουνιστική απειλή αλλά με Κώστα Καραμανλή και πάλι πρωθυπουργό (ανηψιό του «εθνάρχη»), το παρακράτος συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει στο παρασκήνιο της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Με παρένθεση την εξάρθρωση της 17Ν και τη διοργάνωση ασφαλών Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, σήμερα βρισκόμαστε απέναντι σε μια νέα γενιά τρομοκρατών, έξαρση της αστυνομικής βίας και αναβαθμισμένη δράση παρακρατικών στοιχείων και ομάδων.
Αρχής γενομένης από την κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. στα Εξάρχεια τον περασμένο Δεκέμβρη, γίναμε μάρτυρες προκλητικής κατάχρησης εξουσίας των δυνάμεων ασφαλείας κατά τη διάρκεια πορειών, διαδηλώσεων αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, την ίδια ώρα που αποτυγχάνουν παταγωδώς να αντιμετωπίσουν τόσο το κοινό όσο και το οργανωμένο έγκλημα (με κραυγαλέα περίπτωση την πολλοστή απόδραση Παλαιοκώστα).
Μεσά από τις στάχτες της 17Ν και του ΕΛΑ ξεπηδούν νέες τρομοκρατικές οργανώσεις, κάτω από τις επωνυμίες Επαναστατικός Αγώνας και Σέχτα Επαναστατών. Οργανώσεις λιγότερο «ιδεολογικές» και περισσότερο αδίστακτες να χτυπήσουν, όχι μόνο πολιτικούς στόχους αλλά και απλούς αστυνομικούς και δημοσιογράφους, όπως έδειξαν τα πρόσφατα χτυπήματα και οι προκηρύξεις τους.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε να αποθρασσύνονται οι παρακρατικές ομάδες που φαίνεται να εξυπηρετούν συμφεροντα της εργοδοσίας και της άκρας δεξιάς. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις η επίθεση με καυστικό οξύ κατά της συνδικαλίστριας Κων/νας Κούνεβα και η ρίψη χειροβομβίδας κατά του Στεκιού Μεταναστών.
Είναι κοινό μυστικό και ιστορική εμπειρία ότι οι δυνάμεις του παρα-κράτους παραδοσιακά χρησιμοποιούνται από την επίσημη εξουσία, όχι αποκλειστικά δεξιάς απόχρωσης αλλά κάθε αστική εξουσία, για να βοηθά τους επίσημους κατασταλτικούς μηχα-νισμούς, κάνοντας συνήθως τη «βρώμικη» δουλειά. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Ο πολίτης κάποτε παύει να αποδέχεται μοιρολατρικά την κατάσταση, να κλείνει να μάτια και να περιορίζεται να κλειδαμπαρώσει την πόρτα του. Ιδιαίτερα αν ταυτόχρονα αντιμετωπίζει εργασιακή ανασφάλεια, απολαμβάνει χαμηλότατου επιπέδου κοινωνικές παροχές και νιώθει να του προσβάλουν την προσωπικότητα και τη νοημοσύνη. Έγκυροι μελετητές σε όλες τις δυτικές χώρες κάνουν λόγο για έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια που μπορεί να πυροδοτήσει από γενικευμένη κοινωνική αναταραχή μέχρι εμφύλιο πόλεμο.
Μήπως είναι καιρός ο κ. πρωθυπουργός να θυμηθεί την ιστορική φράση του θείου του και να αποχωρησει – μαζί με τους επίδοξους αντικαταστάτες του από συμπολίτευση και αντιπολίτευση – από τα πολιτικά πράγματα όσο είναι ακόμα καιρός (γι’ αυτούς); Γιατί «όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, τόσο καλύτερα για μας«, είχε πει ένας μεγάλος επαναστάτης.
ΥΓ: Τα σκίτσα είναι από την εφημερίδα «Το Ποντίκι».
αγαπητό πουλί, σήμερα κελαηδάς το πλέον αυτονόητο για κάθε πολίτη που θέλει να νιώθει υπέρμαχος της δημοκρατίας!
οφείλω να σε συγχαρώ και ένα μπράβο στον σκιτσογράφο!
-μιας κι ο φίλος;;; μας, μας έχει..γράψει κανονικά και πάνε και τα σκιτσάκια μαζί!
καλημέρες!!
Κάθε αποχώρηση προϋποθέτει ανδρεία και τσίπα. Υπάρχει έστω το ένα από τα δυο σήμερα;
Χαίρε Τσαλ και εύγε, πολύ καλό το ποστάκι!
@ανεπίδοτη
Εγώ δεν είμαι σίγουρος αν είμαι υπέρμαχος μιας τέτοιας δημοκρατίας, φαυλοκρατίας μάλλον. Η προηγούμενη γενιά έκανε σύνθημα το 1-1-4 απαιτώντας πραγματική δημοκρατία. Ιστορικά αποδείχτηκε πως δεν το κατάφερε. Και τώρα τι κάνουμε; Για να θυμηθούμε πάλι το σύντροφο Λένιν.
Ακολουθόντας τις τάσεις και πραχτικές της εποχής, κάναμε τα σκίτσα… outsourcing μετά την αιφνίδια εξαφάνιση του προηγούμενου σκιτσογράφου-συντάχτη. Οι κακές γλώσσες λένε πως σκιτσάρει… τα ηφαίστεια της Καμπτσάτκας αυτό τον καιρό.
@N.Ago
Υποθέτω πως είναι ρητορικό το ερώτημα, γιατί αν δεν μπορείς να βρεις απάντηση εσύ που είσαι κανονικός δημοσιογράφος, πόσο μάλλον εμείς οι ερασιτέχνες!
@krotkaya
Με τιμούν τα εύχημα, όπως πάντα.
[…] δείτε και το κείμενο του συντρόφου Τσαλ. Είναι ένα ψύχραιμο […]
Πολύ ψύχραιμη και ώριμη ανάλυση χωρίς λαϊκίστικες και αριστερίστικες κορώνες…
Θα μου επιτρέψεις να το αναδημοσιεύσω…
Φιλικά ,
Παραπολιτικός
@κόκκινο μπαλόνι & παραπολιτικέ
Αναδημοσιεύτε ελεύθερα! Εδώ είμαστε υπέρ της κοινοχτημοσύνης και του… clopyright.
Κορώνες – ενίοτε και κοτρώνες – μπορεί να βρείτε σε άλλα θέματα. Εδώ δεν ταίριαζαν γιατί ο σκοπός ήταν να τιμηθεί η μνήμη ενός αγνού και ταυτόχρονα ασυμβίβαστου αγωνιστή.
Δεν αποχώρησε τότε που τα πράγματα είχαν ξεφύγει (Γρηγορόπουλος), τώρα μόνο ένα εκλογικό μαύρισμα θα τον κάνει να φύγει με τις κλωτσιές!. Και μετά θα γίνει σεβαστη αξιωματική αντιπολίτευση.
Ετσι όπως είναι διαμορφωμένη η Ελλάδα χωρίς ίχνος ποιότητας ζωής – η ποιότητα δεν είναι μόνο το ωραίο τραπεζομάντηλο, είναι οι υπηρεσίες, το κράτος-χορηγός, ο πολίτης που σέβεται τον άλλο πολίτη, είναι όλα εκείνα που κάνουν τη ζωή ωραία- δύσκολα θα τα καταφέρει.
@Θεία Λένα
Δυστυχώς όπως τα λέτε είναι. Βλέπετε, ακόμα και αν 90% της κοινής γνώμης είναι εναντίον μιας κυβέρνησης, δεν μπορεί να πέσει αν δεν συμπληρωθεί η τετραετία ή δεν παραιτηθεί από μόνη της. Σε άλλες χώρες βέβαια έχουν προβλέψει πως αν η λαϊκή δυσαρέσκεια ξεπεράσει ένα καταγραμμένο ποσοστό να γίνεται δημοψήφισμα και αν το χάσει η κυβέρνηση να γίνονται άμεσα εκλογές. Κάποιοι άλλοι θα πουν όμως ότι σε τέτοιες χώρες η δημοκρατία δεν είναι τόσο γερά θεμελιωμένη όσο εδώ… Ας τη χαιρόμαστε λοιπόν τη δημοκρατία μας και τους δημοκράτες που μας καβαλάνε, παρντόν, κυβερνάνε ήθελα να πω.