«Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» Είχε διερωτηθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος τον Ιούνιο του 1963, μετά τη γενική κατακραυγή που ξεσήκωσε η δολοφονία Λαμπράκη και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη για συγκάλυψη των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του αγωνιστή της ειρήνης βουλευτή της ΕΔΑ. Τότε τα νήματα κινούσε το παρακράτος, που είχαν ανεχθεί και υποθάλψει οι κυβερνήσεις της δεξιάς, με το πρόσχημα αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου.
Μισό αιώνα σχεδόν μετά, χωρίς κομμουνιστική απειλή αλλά με Κώστα Καραμανλή και πάλι πρωθυπουργό (ανηψιό του «εθνάρχη»), το παρακράτος συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει στο παρασκήνιο της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Με παρένθεση την εξάρθρωση της 17Ν και τη διοργάνωση ασφαλών Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, σήμερα βρισκόμαστε απέναντι σε μια νέα γενιά τρομοκρατών, έξαρση της αστυνομικής βίας και αναβαθμισμένη δράση παρακρατικών στοιχείων και ομάδων.
Αρχής γενομένης από την κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. στα Εξάρχεια τον περασμένο Δεκέμβρη, γίναμε μάρτυρες προκλητικής κατάχρησης εξουσίας των δυνάμεων ασφαλείας κατά τη διάρκεια πορειών, διαδηλώσεων αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, την ίδια ώρα που αποτυγχάνουν παταγωδώς να αντιμετωπίσουν τόσο το κοινό όσο και το οργανωμένο έγκλημα (με κραυγαλέα περίπτωση την πολλοστή απόδραση Παλαιοκώστα).
Μεσά από τις στάχτες της 17Ν και του ΕΛΑ ξεπηδούν νέες τρομοκρατικές οργανώσεις, κάτω από τις επωνυμίες Επαναστατικός Αγώνας και Σέχτα Επαναστατών. Οργανώσεις λιγότερο «ιδεολογικές» και περισσότερο αδίστακτες να χτυπήσουν, όχι μόνο πολιτικούς στόχους αλλά και απλούς αστυνομικούς και δημοσιογράφους, όπως έδειξαν τα πρόσφατα χτυπήματα και οι προκηρύξεις τους.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε να αποθρασσύνονται οι παρακρατικές ομάδες που φαίνεται να εξυπηρετούν συμφεροντα της εργοδοσίας και της άκρας δεξιάς. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις η επίθεση με καυστικό οξύ κατά της συνδικαλίστριας Κων/νας Κούνεβα και η ρίψη χειροβομβίδας κατά του Στεκιού Μεταναστών.
Είναι κοινό μυστικό και ιστορική εμπειρία ότι οι δυνάμεις του παρα-κράτους παραδοσιακά χρησιμοποιούνται από την επίσημη εξουσία, όχι αποκλειστικά δεξιάς απόχρωσης αλλά κάθε αστική εξουσία, για να βοηθά τους επίσημους κατασταλτικούς μηχα-νισμούς, κάνοντας συνήθως τη «βρώμικη» δουλειά. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Ο πολίτης κάποτε παύει να αποδέχεται μοιρολατρικά την κατάσταση, να κλείνει να μάτια και να περιορίζεται να κλειδαμπαρώσει την πόρτα του. Ιδιαίτερα αν ταυτόχρονα αντιμετωπίζει εργασιακή ανασφάλεια, απολαμβάνει χαμηλότατου επιπέδου κοινωνικές παροχές και νιώθει να του προσβάλουν την προσωπικότητα και τη νοημοσύνη. Έγκυροι μελετητές σε όλες τις δυτικές χώρες κάνουν λόγο για έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια που μπορεί να πυροδοτήσει από γενικευμένη κοινωνική αναταραχή μέχρι εμφύλιο πόλεμο.
Μήπως είναι καιρός ο κ. πρωθυπουργός να θυμηθεί την ιστορική φράση του θείου του και να αποχωρησει – μαζί με τους επίδοξους αντικαταστάτες του από συμπολίτευση και αντιπολίτευση – από τα πολιτικά πράγματα όσο είναι ακόμα καιρός (γι’ αυτούς); Γιατί «όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, τόσο καλύτερα για μας«, είχε πει ένας μεγάλος επαναστάτης.
ΥΓ: Τα σκίτσα είναι από την εφημερίδα «Το Ποντίκι».
ΚΕΛΑΗΔΙΣΜΑΤΑ 