Πριν μερικές μέρες, στην αποφράδα επέτειο της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως», είχαμε αναφέρει πως η αντίσταση κατά της χούντας ήταν περιορισμένη, μάλλον… πλατωνική κατά το Βασίλη Ραφαηλίδη, από τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας τουλάχιστο. Φωτεινές εξαιρέσεις, ο Σπύρος Μουστακλής και ο Αλέκος Παναγούλης. Συμπτωματικά, τιμούμε τη μνήμη τους με διαφορά μόλις τριών ημερών.
Ο ταγματάρχης Μουστακλής πέθανε παράλυτος στις 28 Απρίλη 1986, μετά από φριχτά βασανιστήρια που υπέστη κατά τις 47 ημέρες που κρατήθηκε στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, για τη συμμετοχή του στο αποτυχημένο Κίνημα του Ναυτικού (Μάης 1973) για την ανατροπή της χούντας. Μέχρι να πεθάνει κατέθετε κάθε χρόνο στεφάνι στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ο Παναγούλης έγινε παγκόσμια γνωστός ως παρολίγον τυραννοκτόνος, με την απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968. Η απόπειρα απέτυχε για λίγα δευτερόλεπτα, όσο χρειαζόταν για να πυροδοτηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός που είχε τοποθετήσει κάτω από γέφυρα στο δρόμο για την κατοικία του δικτάτορα στο Λαγονήσι. Ο Παναγούλης συλλαμβάνεται, βασανίζεται, αποδρά, συλλαμβάνεται και βασανίζεται εκ νέου. Καταδικάζεται σε θάνατο αλλά η καταδίκη δεν εκτελείται μετά από κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης. Μετά τη μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής με την Ένωση Κέντρου. Σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα κάτω από περίεργες συνθήκες την Πρωτομαγιά του 1976, ενώ είναι έτοιμος να δώσει στη δημοσιότητα ενοχοποιητικά στοιχεία για πολιτικούς που συνεργάστηκαν με τη χούντα.
Ο Παναγούλης έχει τιμηθεί αρκετά για την αγωνιστική δράση του, από την ιστορία και στη συνείδηση του κόσμου. Πολλά βιβλία, άρθρα και εκπομπές έχουν αφιερωθεί σε αυτόν και τον έχουν καταξιώσει σε διεθνές σύμβολο του αγώνα κατά της τυραννίας. Ο Μουστακλής αντίθετα είναι ελάχιστα γνωστός. Παρακάτω παραθέτουμε σχετικό άρθρο του Αντρέα Μπούσιου που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 16 Νοέμβρη 2003, και απόσπασμα από την εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου¨ του Χρίστου Βασιλόπουλου.