Δεν συνηθίζω να κάνω «προσωπικές» αναρτήσεις. Πάντοτε έβλεπα το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν χρήσιμα εργαλεία για να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, να μάθεις, να ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες με άλλους ανθρώπους. Δεν εξοικειώθηκα ποτέ με την χρήση των μέσων αυτών, ιδιαίτερα των blogs, ως ψηφιακών ανοιχτών ημερολογίων, εξέλιξη του «αγαπητό μου ημερολόγιο» που κάποιοι – κυρίως κάποιες – από μας πρόλαβαν να γνωρίσουν στα εφηβικά τους χρόνια. Δεν κατακρίνω τη χρήση των μέσων με τέτοιο σκοπό, ωστόσο θεωρώ ότι δεν ταιριάζει με τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό, η δική μου συμβολή σ’ αυτό το ιστολόγιο, που ξεκίνησε ως τριμερές και αργότερα έγινε ουσιαστικά ατομικό, ήταν κυρίως με αφιερώματα σε πρόσωπα και γεγονότα, κατάθεση και σχολιασμό πολιτικών απόψεων και κάποιες ερασιτεχνικές συγγραφικές απόπειρες. Κατ’ εξαίρεση σήμερα, και ίσως για τελευταία φορά, η αφορμή είναι κάτι προσωπικό.
Πριν λίγες ώρες πληροφορήθηκα ότι πέτυχα στις εξετάσεις για το δίπλωμα C2 των ισπανικών, παλιότερα Superior και αντίστοιχο του αγγλικού Proficiency. Το ανώτερο δίπλωμα ισπανικών ως ξένη γλώσσα, που μεταξύ άλλων δίνει επάρκεια διδασκαλίας της ισπανικής γλώσσας στην Ελλάδα (εκτός δημοσίου τομέα), στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποθέτω και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
ΚΕΛΑΗΔΙΣΜΑΤΑ 