Μια από τις τελευταίες αδημοσίευτες συνεντεύξεις (από το Δεκέμβριο του 2011) του πρόσφατα εκλιπόντα Κάρλος Φουέντες κυκλοφόρησε από το μεξικάνικο CNN. O διάσημος συγγραφέας είχε πει ότι στα 83 του δεν ένιωθε ότι του έμενε κάτι να κάνει για να ολοκληρώσει την καριέρα του, αλλά παρόλα αυτά προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο τις μέρες του. Με αξιοσημείωτη αυτοπειθαρχία αφιέρωνε 4 ώρες κάθε πρωί για να γράφει, γιατί σύμφωνα με τα δικά του λόγια, το γράψιμο τον έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο γιατί αυτός ήταν ο λόγος της ύπαρξής του. Σχετικά με την αξία της γλώσσας, είπε ότι «Αν δεν ξέρουμε να μιλήσουμε, δεν ξέρουμε ούτε να πράξουμε ούτε να αγαπήσουμε».
«Ξέρω ότι υπάρχει μόνο μια ζωή, μετρημένα χρόνια, γι’ αυτό προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που έχω, μου κοστίζει πολύ να τον σπαταλώ. Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς «συγγραφείς», εντός εισαγωγικών, Μεξικάνους και από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, που πίστευαν ότι το να κάθεσαι σε μια καφετέρια και να μιλάς για λογοτεχνία ήταν σαν να κάνεις λογοτεχνία. Όχι, η λογοτεχνία απαιτεί πειθαρχία, απαιτεί ένα ωράριο, απαιτεί να κάθεσαι να κάνεις πράγματα.»
Ο Φουέντες ξεκινούσε την ημέρα του ετοιμάζοντας ο ίδιος το πρωινό του, έκανε μπάνιο και συνέχιζε γράφοντας από τις 8 το πρωί έως τις 12, ένα πρόγραμμα που δεν εύρισκε κουραστικό αλλά του έδινε μεγάλη ευχαρίστηση.
«Είμαι κύριος του κόσμου, έτσι ακριβώς. Δημιουργώ ένα σύμπαν που μπορεί να είναι καλό ή κακό, (αλλά) με ικανοποιεί σαν έκφραση και αυτό θα κάνω μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής μου.»
Ο κάτοχος του Βραβείου Θερβάντες (1987) και συγγραφέας των βιβλίων Ο Θάνατος του Αρτέμιο Κρους, Τα χρόνια με την Λάουρα Ντίας, ο Γέρο Γκρίνγκο και πολλά άλλα πέθανε την προηγούμενη Τρίτη στην Πόλη του Μεξικού. Τα τελευταία δημοσιευμένα βιβλία του ήταν η συλλογή διηγημάτων Καρολίνα Γκράου (2010) και το δοκίμιο Το μεγάλο λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα.
Έγραφε με το χέρι γιατί τα «μηχανήματα», όπως η γραφομηχανή ή ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, του έπαιρναν χρόνο και την ευαισθησία την στιγμή της δημιουργίας.
«Έχω την συνήθεια του Θερβάντες να γράφω με το χέρι. Δεν ξέρω να χρησιμοποιήσω κανένα μηχάνημα, χάνω πολύ χρόνο διορθώνοντας, μου διαφεύγουν ή μπερδεύονται πράγματα, είναι ενοχλητικό… Όχι, εγώ γράφω με το χέρι, με πένα, πάνω σε σημειωματάρια. Μετά, έχω ανθρώπους που με βοηθούν, δαχτυλογραφούν τα γραπτά και τα δίνουν για εκτύπωση, αλλά εγώ δεν ξέρω να γράψω με άλλο τρόπο παρά με πένα πάνω σε χαρτί, και με τρόπο αισθησιακό, άμεσο, «ευωδιαστό» που δεν μου προσφέρει κανένα άλλο μέσο.»
Πρέσβης στη Γαλλία την δεκαετία του ‘70, επικριτικός απέναντι στους σημερινούς υποψηφίους για την προεδρία στο Μεξικό και θεωρούμενος ένας από τους πιο φιλόδοξους λατινοαμερικάνους συγγραφείς, ο Κάρλος Φουέντες υποστήριζε ότι η κοινωνική αποστολή της λογοτεχνίας και των συγγραφέων είναι να διατηρούν την γλώσσα.
«Κατά βάθος, σε τι εξυπηρετεί η λογοτεχνία; Η απάντηση είναι για να διατηρεί την γλώσσα, να δίνει ζωή στο γλωσσικό ιδίωμα, έτσι ώστε αυτό να μη χάνεται, αυτό είναι για μένα το σημοντικότερο γιατί από τη στιγμή που δεν ξέρουμε να μιλήσουμε, ούτε ξέρουμε να πράξουμε, ούτε να αγαπήσουμε, ούτε να κάνουμε πολιτική, ούτε τίποτα.»
«Επομένως είναι μια πρωταρχική λειτουργία, που κάποιες φορές φαίνεται οκνηρή, απόμακρη, αλλά σας διαβεβαιώνω ως συγγραφέας, ότι κάθε πρωί σηκώνομαι και λέω: Αυτά που γράφω είναι ο σκοπός της ύπαρξής μου. Και ο σκοπός της ύπαρξής μου είναι να διατηρώ την γλώσσα και η γλώσσα είναι προσωπική, δική μου, φαντασιακή, αλλά τη στιγμή που την δημοσιεύω γίνεται γλώσσα δημόσια, και μ’ αυτό τον τρόπο συνεισφέρουμε στην κοινωνία.»
Πηγή: Cubadebate
Read Full Post »
ΚΕΛΑΗΔΙΣΜΑΤΑ 