Δεν συνηθίζω να κάνω «προσωπικές» αναρτήσεις. Πάντοτε έβλεπα το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν χρήσιμα εργαλεία για να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, να μάθεις, να ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες με άλλους ανθρώπους. Δεν εξοικειώθηκα ποτέ με την χρήση των μέσων αυτών, ιδιαίτερα των blogs, ως ψηφιακών ανοιχτών ημερολογίων, εξέλιξη του «αγαπητό μου ημερολόγιο» που κάποιοι – κυρίως κάποιες – από μας πρόλαβαν να γνωρίσουν στα εφηβικά τους χρόνια. Δεν κατακρίνω τη χρήση των μέσων με τέτοιο σκοπό, ωστόσο θεωρώ ότι δεν ταιριάζει με τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό, η δική μου συμβολή σ’ αυτό το ιστολόγιο, που ξεκίνησε ως τριμερές και αργότερα έγινε ουσιαστικά ατομικό, ήταν κυρίως με αφιερώματα σε πρόσωπα και γεγονότα, κατάθεση και σχολιασμό πολιτικών απόψεων και κάποιες ερασιτεχνικές συγγραφικές απόπειρες. Κατ’ εξαίρεση σήμερα, και ίσως για τελευταία φορά, η αφορμή είναι κάτι προσωπικό.
Πριν λίγες ώρες πληροφορήθηκα ότι πέτυχα στις εξετάσεις για το δίπλωμα C2 των ισπανικών, παλιότερα Superior και αντίστοιχο του αγγλικού Proficiency. Το ανώτερο δίπλωμα ισπανικών ως ξένη γλώσσα, που μεταξύ άλλων δίνει επάρκεια διδασκαλίας της ισπανικής γλώσσας στην Ελλάδα (εκτός δημοσίου τομέα), στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποθέτω και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Όπως θα φαντάζεστε, η χαρά μου είναι μεγάλη, όχι τόσο για το «χαρτί» που θα πάρω αλλά περισσότερο ως ηθική επιβράβευση για τα χρόνια που αφιέρωσα στη μελέτη της γλώσσας του Θερβάντες, φυσικά μη περιοριζόμενος στο αυστηρά εκπαιδευτικό υλικό αλλά διαβάζοντας και αρκετά βιβλία, πολλά δημοσιογραφικά άρθρα και ακόμα περισσότερο υλικό στο διαδίκτυο. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που κατάφερα να φτάσω σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο κατανόησης και έκφρασης στη δεύτερη περισσότερο ομιλούμενη ευρωπαική γλώσσα στον κόσμο (με περισσότερα από 400 εκατομμύρια ανθρώπους που την έχουν ως μητρική) και επιπλέον γνώρισα έναν κώδικα επικοινωνίας και πύλη εισόδου στην πιο γοητευτική – κατά την προσωπική μου γνώμη και προτίμηση – κουλτούρα του κόσμου: την ισπανόφωνη, που εννοείται πως περιλαμβάνει και τον μαγικό κόσμο της Λατινικής Αμερικής (πιο σωστά: Ιβηροαμερικής).
Η χαρά είναι μεγαλύτερη γιατί η επιτυχία ήταν μάλλον ανέλπιστη, ή πιο ορθά, λίγο αναμενόμενη. Οι ήδη υψηλές απαιτήσεις της τελικής εξέτασης αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο από τον προηγούμενο Νοέμβριο, όταν άλλαξε η μορφή των εξετάσεων, εναρμονιζόμενη με ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όλα τα ξενόγλωσσα διπλώματα, απ’ ότι έχω καταλάβει. Κατά τη γνώμη μου η φιλοσοφία της αλλαγής ήταν σωστή, γιατί φέρνει τις εξετάσεις πιο κοντά στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις και εξετάσει πιο αντικειμενικά το βάθος γνώσης της γλώσσας και ιδιαίτερα την συνθετική ικανότητα του υποψηφίου. Ωστόσο, πάλι κατά τη γνώμη μου θα ήταν πιο σωστό η αλλαγή να είχε προαναγγελθεί νωρίτερα και όχι τρεις μήνες πριν τις εξετάσεις και να είχε προετοιμαστεί έγκαιρα εκπαιδευτικό υλικό. Επίσης, πολλά ερωτηματικά και γκρίνια είχαν προκαλέσει τα «κοψίματα» με ασυνήθιστα χαμηλούς βαθμούς (της τάξης του 10% ή και λιγότερο) στις προηγούμενες εξετάσεις. Γι’ αυτό θεωρούσα σχεδόν βέβαιη την αποτυχία στην τρίτη δοκιμασία (προφορικά), με δεδομένο ότι κάποιος που δεν έχει ως μητρική γλώσσα τα ισπανικά δεν είναι εύκολο να εξασκείται συστηματικά, εκτός των μαθημάτων με τον καθηγητή του. Για την κατανόηση κειμένων (πρώτη δοκιμασία) και τις εκθέσεις (δεύτερη δοκιμασία) ήμουν πιο αισιόδοξος γιατί είχα την ευκαιρία να προετοιμαστώ αρκετά καλά. «Περίεργο» έχει γίνει και το ακουστικό, αλλά ευτυχώς συμψιφίζεται με τα κείμενα.
Ενδεικτικά σύμφωνα με τις οδηγίες των εξετάσεων τα αποτελέσματα βγαίνουν σε τρεις μήνες περίπου. Με δεδομένο ότι οι γραπτές εξετάσεις έγιναν 26 Μαϊου (οι προφορικές λίγο πριν ή μετά) δεν περίμενα τα αποτελέσματα πριν το τέλος του μήνα. Σήμερα το μεσημέρι όμως η «Ε», η δασκάλα μου και καλή φίλη, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει να ελέγξω τη σχετική σελίδα του Ινστιτούτου Θερβάντες (diplomas.cervantes.es). Αφού εισήγαγα τους κωδικούς, περίμενα να εμφανιστούν μάλλον δύο ΑΡΤΟ (επιτυχών) και ένα ΝΟ ΑΡΤΟ (μη επιτυχών)…
Μην περιμένοντας τα τρία ΑΡΤΟ, άρχισα να επαληθεύω τις αριθμητικές βαθμολογίες για να σιγουρευτώ ότι έχω πιάσει τη βάση και στις τρεις δοκιμασίες, που σημειωτέον στα ισπανικά είναι 70% ενώ στις περισσότερες άλλες γλώσσες 60%. Φυσικά η χαρά μου ήταν μεγάλη, παρόλο που δεν θεωρώ ότι η επιτυχία σε μια εξέταση, ούτε καν ένα πανεπιστημιακό πτυχίο δεν εγγυάται την «άριστη» γνώση. Η οποία άλλωστε άριστη γνώση δεν υπάρχει για τον απλό λόγο ότι κανένας δεν μπορεί να τα ξέρει όλα, ιδιαίτερα σε κάτι που συνεχώς εξελίσσεται και εμπλουτίζεται όπως η γλώσσα. Ωστόσο, το «φετίχ» του διπλώματος προσφέρει μια ηθική κυρίως ικανοποίηση και αίσθηση ότι δεν πήγε χαμένη μια σημαντική και αξιοπρεπής προσπάθεια.
Είχα αυτοδεσμευτεί ότι σε περίπτωση επιτυχίας, δεν θα ξεχνούσα να αναφέρω τη συμβολή κάποιων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, που μου εμφύσησαν το ενδιαφέρον για την ισπανική γλώσσα και την αγάπη για την ισπανόφωνη κουλτούρα. Ενδεικτικά, αλλά όχι περιοριστικά, θα αναφέρω:
– Πρώτον αυτοδίκαια, τον δον Μιγέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα, τον πατέρα των ισπανικών γραμμάτων και κληροδότη της σύγχρονης μορφής του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος. Φυσικά το επίπεδο μου δεν μου επέτρεψε να διαβάσω τα αυθεντικά του κείμενα, αλλά με γοήτευσαν όσα διάβασα μεταφρασμένα, ιδιαίτερα οι «Υποδειγματικές Νουβέλες» του, αλλά και η περιπετειώδης ζωή του που τον συνδέει μάλιστα και με τον τόπο μας, αφού το 1571 πολέμησε και τραυματίστηκε σοβαρά στο αριστερό χέρι στη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Αν είχε τραυματιστεί στο δεξί χέρι πιθανότατα δεν θα τον είχαμε γνωρίσει ως συγγραφέα.
– Τον νομπελίστα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τον ξεναγό στο μαγικό κόσμο της Λατινικής Αμερικής, με το μύθο του Μπολίβαρ, τον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας, τον προδομένο συνταγματάρχη, τον υπεραιωνόβιο πατριάρχη δικτάτορα και τα 100 χρόνια μοναξιά της πατρίδας του της Κολομβίας.
– Τον άλλο νομπελίστα, Μάριο Βάργκας Γιόσα, που μαεστρικά στα βιβλία του συνθέτει την ιστορία, την πολιτική, τον ψυχισμό και τις αντιφάσεις της Λατινικής Αμερικής. Παρόλο που μας στεναχώρησε όταν άλλαξε πολιτικό στρατόπεδο, θα τον αναγνωρίζουμε και θα τον διαβάζουμε πάντα ως μεγάλο συγγραφέα.
– Τον ισάξιο των δύο προηγούμενων, παρόλο που δεν τιμήθηκε με νόμπελ, προ ολίγων μηνών εκλιπόντα Κάρλος Φουέντες. Τα βιβλία του διατρέχουν την ιστορία του Μεξικού όπως οι τοιχογραφίες του Ριβέρα και προσθέτουν ακόμα στοιχεία από την αρχαία Ρώμη μέχρι τις πρόσθετες εκλογικές νοθείες του PRI.
– Τον Αλέχο Καρπεντιέρ, πατέρα του «μαγικού ρεαλισμού» και συγγραφέα ενός από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, του Αιώνα των Φώτων.
– Τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, που απέδειξε πώς μπορεί να γίνει πετυχημένη μίξη της δημοσιογραφίας, της ιστορίας και της λογοτεχνίας, στην κατεξοχήν «μιγαδική» ήπειρο. Ένας από τους αριστερούς διανοούμενους που με το βιβλίο του Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής συνέβαλε για να βγει η υποήπειρος από το περιθώριο και να βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
– Στον Ιγνάσιο Ραμονέ, πρώην διευθυντή της Le Monde Diplomatique, πολύ καλό συγγραφέα και φίλο του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, του οποίου διάβασα πολλά ενδιαφέροντα και εξαιρετικά καλογραμμένα άρθρα και άκουσα διαλέξεις με θέμα την πολιτική και ιδιαίτερα το ρόλο των νέων τεχνολογικών εργαλείων στην εξέλιξη της δημοσιογραφίας και την ενημέρωσης.
– Φυσικά, δε θα μπορούσα να παραλείψω να μνημονεύσω τον κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, αυτή τη φορά με την ιδιότητά του ως δασκάλου και επιμορφωτή, όχι μόνο επί της πολιτικής αλλά σχεδόν σε κάθε γνωστικό αντικείμενο που μπορείς να φανταστεί κανείς. Από την πυρηνική φυσική μέχρι τη… μαγειρική. Απόλαυσα τις reflexiones του και πολλά παλιότερα και νεότερα κείμενα.
Τέλος, ρεαλιστικά και δίκαια οι περισσότερες ευχαριστίες μου θα έπρεπε να απευθύνονται στην «Ε» και ασφαλώς αυτό θα γίνει σύντομα σε προσωπικό επίπεδο. Για τις γνώσεις που μου μετέδωσε και ακόμα περισσότερο για τα «κλειδιά» που μου άνοιξαν το δρόμο προς το θαυμαστό ισπανόφωνο κόσμο. Για τις δύο ώρες του εβδομαδιαίου μαθήματος που συχνά ήταν οι καλύτερες ώρες της εβδομάδας και ένας λόγος να περιμένω να έρθει η επόμενη Τετάρτη (που γινόταν συνήθως το μάθημα). Και φυσικά για τη σημερινή ευχάριστη μέρα, που μέσα σε μια συγκυρία πολύ λίγο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα ανοίγει κάποιες φωτεινές χαραμάδες για το μέλλον.
ΥΓ: Η σημερινή «έκτακτη» ανάρτηση πιθανόν να είναι η τελευταία σ’ αυτό το μπλογκ. Αφ’ ενός η συμμετοχή μου στο συλλογικό Sierra Maestra και αφ’ ετέρου η μη ύπαρξη των συνθηκών που δημιούργησαν τα «Κελαηδίσματα» καθιστούν μάλλον περιττή τη λειτουργία αυτού του ιστολογίου. Φυσικά θα παραμείνει ανοιχτό για να είναι ελεύθερη η πρόσβαση στις παλιές αναρτήσεις, ενώ δεν αποκλείω να γίνουν κάποιες ακόμα έκτακτες σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο βασικός κύκλος των Κελαηδισμάτων έχει κλείσει και θα ήθελα με αυτή την ευκαιρία να ευχαριστήσω τους δύο συνδιαχειριστές και φίλους, Συκοφάγο και Φλώρο, τους κατά καιρούς σχολιαστές και τους απλούς αναγνώστες. Τους ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή τους σε αυτή την καλή παρέα και για τη συμβολή τους στην όλη προσπάθεια. Πάντα θεωρούσα ότι το μπλογκ ήταν συλλογικό, όχι μόνο των τριών που έκαναν τις αναρτήσεις αλλά και όλων όσων συμμετείχαν με σχόλια, συστάσεις ή απλή ανάγνωση. Όπως είδαμε και στο τέλος της ταινίας Καζαμπλάνκα, μια φιλία δεν τελειώνει με έναν αποχαιρετισμό.
Μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείς και να συνεχίσεις γράφοντας στο υποτιμημένο είδος «Αγαπημένου μου ημερολόγιο»; Σήμερα διάβασα έναν άλλο Γιάννη…και πολύ τον χάρηκα.
Μα άλλο τόσο και πιο πολύ χάρηκα για τα αποτελέσματα των εξετάσεων- παρ` όλο που ήμουν σίγουρος ξέροντας πόσο μελετηρός είναι ο αδελφός μου. Από δω και πέρα να ξέρεις ότι θα σε εκμεταλλευτώ αλύπητα.
Buenas noches hermantio!
Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια αδελφούλη αλλά πιστεύω ότι η ζωή μου δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα και πολυτάραχη ώστε να ενημερώνω τακτικά το «αγαπητό ημερολόγιο». Ίσως όμως το ξανατολμήσω σε κάποια ειδική περίσταση.
Ελπίζω μόνο η εκμετάλλευση που θα υποστώ να μην είναι οικονομική γιατί φαίνεται πως κόβεται το επίδομα γλώσσας στο οποία προσέβλεπα με το νέο δίπλωμα 😦
Καμιά μικρή, τόση δα, μεταφρασούλα, πότε πότε;
Άξιος, σ. Τσαλ! 🙂
@Τσαλαπετεινός
Ε όλο και κάτι θα γίνει. Έχω παραγγείλει και νέα ισπανικά βιβλία από το amazon.es 😉
@Σταυρούλα
Ευχαριστώ, αλλά αυτό κανονικά δεν το λένε στους… μητροπολίτες; 🙂
Συγχαρητήρια για το νέο πτυχίο και εύχομαι είτε από εδώ είτε από κάπου αλλού να σε διαβάζουμε.
Ευχαριστώ πολύ. Όλο και κάπου θα με βρίσκετε, δε θα απαλλαγείτε τόσο εύκολα 🙂
…….,μπορεί να μην είναι η κατάλληλη στιγμή,
να σας ευχηθώ ……..»., κάτι, πέρα από αυτά που , ονειρεύεστε.»
.είναι ευχή μου:….»να ζήσετε ,ό,τι ονειρεύεστε»..
_ είναι δύσκολοι , οι καιροί,για όλους μας
–
-για άλλους ακόμα δυσκολότεροι……..
ακούω τις φωνές τους που και που………..
μα ,! ντρέπομαι! που ακόμη , τις ακούω, …τόσο απλά.
μη σταματήσει η ευχή ,
.
Σίρο Ρεδόνδο.