La calificaciόn final es de: APTO

Δεν συνηθίζω να κάνω «προσωπικές» αναρτήσεις. Πάντοτε έβλεπα το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν χρήσιμα εργαλεία για να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, να μάθεις, να ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες με άλλους ανθρώπους. Δεν εξοικειώθηκα ποτέ με την χρήση των μέσων αυτών, ιδιαίτερα των blogs, ως ψηφιακών ανοιχτών ημερολογίων, εξέλιξη του «αγαπητό μου ημερολόγιο» που κάποιοι – κυρίως κάποιες – από μας πρόλαβαν να γνωρίσουν στα εφηβικά τους χρόνια. Δεν κατακρίνω τη χρήση των μέσων με τέτοιο σκοπό, ωστόσο θεωρώ ότι δεν ταιριάζει με τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό, η δική μου συμβολή σ’ αυτό το ιστολόγιο, που ξεκίνησε ως τριμερές και αργότερα έγινε ουσιαστικά ατομικό, ήταν κυρίως με αφιερώματα σε πρόσωπα και γεγονότα, κατάθεση και σχολιασμό πολιτικών απόψεων και κάποιες ερασιτεχνικές συγγραφικές απόπειρες. Κατ’ εξαίρεση σήμερα, και ίσως για τελευταία φορά, η αφορμή είναι κάτι προσωπικό.

Πριν λίγες ώρες πληροφορήθηκα ότι πέτυχα στις εξετάσεις για το δίπλωμα C2 των ισπανικών, παλιότερα Superior και αντίστοιχο του αγγλικού Proficiency. Το ανώτερο δίπλωμα ισπανικών ως ξένη γλώσσα, που μεταξύ άλλων δίνει επάρκεια διδασκαλίας της ισπανικής γλώσσας στην Ελλάδα (εκτός δημοσίου τομέα), στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποθέτω και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Read Full Post »

Η γενιά του Πολυτεχνείου

 

Θα μιλήσεις εκείνη τη νύχτα με τον ταγματάρχη Γκαβιλάν μέσα σ’ ένα μπορντέλο , με όλους τους παλιούς συντρόφους και δεν θα θυμηθείς αυτό που σου είπαν, εκείνη τη νύχτα, δεν θα θυμηθείς αν το λένε εκείνοι, αν το λες εσύ, με την ψυχρή φωνή που δεν θα είναι η φωνή των ανθρώπων: με την ψυχρή φωνή της εξουσίας και του συμφέροντος: επιθυμούμε το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα· αρκεί να είναι συμβατό με την προσωπική μας ευημερία: ας φανούμε έξυπνοι· μπορούμε να πάμε μακριά· ας κάνουμε το αναγκαίο όχι το ανέφικτο: ας ορίσουμε μια και καλή όλες τις πράξεις της βίας και της σκληρότητας που θα μας είναι χρήσιμες μια και καλή· για να μη χρειαστεί να τις επαναλάβουμε· ας προχωρήσουμε κλιμακώνοντας τα προνόμια για να τα απολαύσει ο λαός· η επανάσταση μπορεί να γίνει πολύ βιαστικά: αλλά αύριο θα μας ζητούσαν περισσότερα και περισσότερα και περισσότερα· και τότε δεν θα είχαμε τίποτα να προσφέρουμε αν τα έχουμε κάνει και δώσει ήδη όλα: εκτός ίσως από την προσωπική μας θυσία· για ποιο λόγο να πεθάνουμε αν δεν πρόκειται να να δούμε τους καρπούς του ηρωισμού μας; · ας κρατάμε πάντοτε κάτι κατά μέρος: είμαστε άνθρωποι όχι μάρτυρες: τα πάντα θα μας επιτρέπονται αν διατηρήσουμε την εξουσία· χάσε την εξουσία και σε γαμάνε· κατάλαβε τη μοίρα μας: είμαστε νέοι αλλά είμαστε στεφανωμένοι με την αίγλη της ένοπλης και θριαμβευτικής επανάστασης· για ποιο λόγο πολεμάμε;: για αν πεθάνουμε απ’ την πείνα;: όταν είναι αναγκαία, η βία είναι δίκαιη· η εξουσία δεν μοιράζεται:

Και αύριο; θα είμαστε νεκροί, βουλευτή Κρους· ας τα τακτοποιήσουν όπως μπορούν αυτοί που θα μας διαδεχτούν…

 

Καρλος Φουέντες, Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους

Το χαρακτικό είναι του Χοσέ Γουαδαλούπε Ποσάδα

 

Συνήθως στις εθνικές εορτές και ιστορικές επετείους αφιερώνουμε όμορφα λόγια σε αυτούς που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, και οι οποίοι ασφαλώς τα αξίζουν.

Το παραπάνω απόσπασμα αφιερώνεται στους εκπροσώπους της περίφημης “γενιάς του Πολυτεχνείου” που δεν αγωνίστηκαν ή αγωνίστηκαν λίγο, φρόντισαν όμως να προβάλουν πολύ το αντίθετο και να το εξαργυρώσουν πλουσιοπάροχα, μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες νευραλγικές θέσεις εξουσίας τις κατέχουν άνθρωποι ηλικίας 50 έως 60, που έφτιαξαν το “βιογραφικό” τους χάρη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και στη συνέχεια ρήμαξαν τον τόπο.

 

Και αύριο; Θα είστε νεκροί κ. βουλευτά, θα έχει μείνει κάτι να το τακτοποιήσουν αυτοί που θα σας διαδεχτούν;

Read Full Post »