La calificaciόn final es de: APTO

Δεν συνηθίζω να κάνω «προσωπικές» αναρτήσεις. Πάντοτε έβλεπα το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν χρήσιμα εργαλεία για να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, να μάθεις, να ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες με άλλους ανθρώπους. Δεν εξοικειώθηκα ποτέ με την χρήση των μέσων αυτών, ιδιαίτερα των blogs, ως ψηφιακών ανοιχτών ημερολογίων, εξέλιξη του «αγαπητό μου ημερολόγιο» που κάποιοι – κυρίως κάποιες – από μας πρόλαβαν να γνωρίσουν στα εφηβικά τους χρόνια. Δεν κατακρίνω τη χρήση των μέσων με τέτοιο σκοπό, ωστόσο θεωρώ ότι δεν ταιριάζει με τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό, η δική μου συμβολή σ’ αυτό το ιστολόγιο, που ξεκίνησε ως τριμερές και αργότερα έγινε ουσιαστικά ατομικό, ήταν κυρίως με αφιερώματα σε πρόσωπα και γεγονότα, κατάθεση και σχολιασμό πολιτικών απόψεων και κάποιες ερασιτεχνικές συγγραφικές απόπειρες. Κατ’ εξαίρεση σήμερα, και ίσως για τελευταία φορά, η αφορμή είναι κάτι προσωπικό.

Πριν λίγες ώρες πληροφορήθηκα ότι πέτυχα στις εξετάσεις για το δίπλωμα C2 των ισπανικών, παλιότερα Superior και αντίστοιχο του αγγλικού Proficiency. Το ανώτερο δίπλωμα ισπανικών ως ξένη γλώσσα, που μεταξύ άλλων δίνει επάρκεια διδασκαλίας της ισπανικής γλώσσας στην Ελλάδα (εκτός δημοσίου τομέα), στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποθέτω και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Read Full Post »

84 χρόνια μαζί μας!

Ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα τις μέρες που έγραφα τα Εκατό χρόνια μοναξιά δε θα έφτανα να φανταστώ ότι θα μπορούσα να δω μια έκδοση ενός εκατομμυρίου αντιτύπων. Να σκεφτώ ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι μπορούσαν να αποφασίσουν να διαβάσουν κάτι γραμμένο στη μοναξιά ενός δωματίου, με είκοσι οκτώ γράμματα του αλφαβήτου και δύο δάχτυλα σαν μοναδικό μου οπλοστάσιο, θα φαινόταν όπως και να το δεις μια τρέλα. Σήμερα, οι Γλωσσικές Ακαδημίες το κάνουν σαν μια χειρονομία προς ένα μυθιστόρημα που έχει περάσει μπροστά από τα μάτια πενήντα φορές ενός εκατομμυρίου αναγνωστών, και προς έναν άυπνο τεχνίτη όπως εγώ, ο οποίος δεν μπορεί να συνέλθει από την έκπληξή του για όλα όσα έχουν συμβεί.

Αλλά δεν πρόκειται ούτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναγνώριση προς έναν συγγραφέα. Αυτό το θαύμα είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων διατεθειμένων να διαβάσει ιστορίες στην ισπανική γλώσσα, και γι’ αυτό ένα εκατομμύριο αντίτυπα του Εκατό χρόνια μοναξιά δεν είναι ένα εκατομμύριο ύμνοι στον συγγραφέα που σήμερα παραλαμβάνει ντροπαλός το πρώτο βιβλίο αυτής της τεράστιας έκδοσης. Είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν εκατομμύρια αναγνώστες κειμένων στα ισπανικά που περιμένουν αυτή την τροφή.

Read Full Post »

Aυτοεκπληρούμενες προφητείες

Αρακατάκα, Κολομβία. Το σκηνικό που ενέπνευσε το θρυλικό Μακόντο.

 

Σε ένα χωριό των τροπικών μια μεσόκοπη μητέρα σερβίρει το πρωινό στα δύο παιδιά της, ένα αγόρι δεκαεπτά ετών και ένα κορίτσι δεκατεσσάρων. Τα παιδιά προσέχουν την ανήσυχη όψη της μητέρας τους και τη ρωτούν τι συμβαίνει. “Δεν ξέρω, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί στο χωριό σήμερα”. Τα παιδιά γελούν μαζί της, με τα χαζά προαισθήματα μιας γριάς.

Λίγο αργότερα ο γιος βγαίνει για να παίξει μπιλιάρδο με τους φίλους του. Βάζει στοίχημα ένα πέσο ότι θα πετύχει μια καραμπόλα, σχετικά εύκολη. Δεν την πετυχαίνει όμως. Ο αντίπαλός του παίρνει χαρούμενος το πέσο και τον ρωτάει πως και την έχασε. “Να, απλά σκεφτόμουν κάτι που είπε η μητέρα μου το πρωί, ότι έχει ένα προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί στο χωρίο σήμερα”.

Ο νέος που κέρδισε το πέσο επιστρέφει στο σπίτι του και διηγείται την ιστορία. “Σήμερα κέρδισα εύκολα ένα πέσο από τον χαζούλη τον Ντάμασο. Έχασε μια εύκολη καραμπόλα στο μπιλιάρδο επειδή τον αναστάτωσε η μάνα του που είπε ότι έχει ένα προαίσθημα πως κάτι κακό θα συμβεί στο χωριό σήμερα”. “Μην κοροϊδεύεις τα προαισθήματα των γέρων, συχνά βγαίνουν αληθινά”, θα τον μαλώσει η δικιά του μάνα.

Read Full Post »

Caracazo – Bogotazo – Atenazo?

 

27 Φεβρουαρίου 1989. Η Βενεζουέλα έχει γονατίσει από τη φτώχεια, την ανεργία και τα δάνεια της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Χιλιάδες λαού ξεχύνονται στους δρόμους του Καράκας για να διαμαρτυρηθούν για την εξαθλίωση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα από τα νεοφιλελεύθερα πειράματα της – σοσιαλδημοκρατικής – κυβέρνησης του Κάρλος Άντρες Πέρες, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ακριβώς τα αντίθετα από τα οποία “κατάφερε”.

 Η αστυνομία και ο στρατός θα επέμβουν με βαρύτατο απολογισμό: 300 νεκρούς σύμφωνα με τις αρχές και 3.000 σύμφωνα με την αντιπολίτευση. 10 χρόνια μετά, η Μπολιβαριανή Επανάσταση του Ούγκο Τσάβες Φρίας θα ξαναβάλει τη χώρα στο δρόμο της λαϊκής κυριαρχίας, της ευημερίας και της αξιοπρέπειας (βλ. και παλιότερη ανάρτηση σχετικά με το Μπολίβαρ και τον Τσάβες).

Τα γεγονότα του Καράκας έμειναν στην ιστορία ως Καρακάσο. Η κατάληξη –άσο παραπέμπει σε βίαιες ταραχές σε μια πόλη. 41 χρόνια πριν το Καρακάσο έλαβε χώρα το Μπογκοτάσο (9 Απρίλη 1948). Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δολοφονείται ο προοδευτικός υποψήφιος Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν. Θα ακολουθήσει ένα πρωτοφανές κύμα βιαιότητας και τρομοκρατίας (La Violencia) που θα συνεχιστεί, με μικρά διαλείμματα, ως τις μέρες μας. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, φοιτητής φιλολογίας τότε, είναι αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων και θα τα καταγράψει εκπληκτικά πολλά χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του, Ζω για να τη διηγούμαι.

«Υπάρχουν αυτοί που επιβεβαιώνουν ότι ήταν η αρχή της βίας που μέχρι τις μέρες μας υφίσταται στην Κολομβία»

 

Read Full Post »