1η Μάρτη 1952. Το τακτικό στρατοδικείο υπό τον στρατηγό Σίμο καταδικάζει το Νίκο Μπελογιάννη και επτά συντρόφους του σε θάνατο. Ήταν η δεύτερη δίκη παρωδεία – η πρώτη από έκτακτο στρατοδικείο τον είχε επίσης καταδικάσει στις 15 Νοέμβρη 1951. Παρά τη θύελλα αντιδράσεων ενός και εκτός των συνόρων η θανατική ποινή θα εκτελεστεί στις 30 του Μάρτη.
Εκτελέστηκαν οι Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος. Η ποινή της συντρόφου του Μπελογιάννη Έλλης Παππά μετατράπηκε σε ισόβια λόγω πρόσφατης μητρότητας. Η άδικη καταδίκη και η τραγική εκτέλεση – έγινε νύχτα και μυστικά – θα συγκινήσουν την κοινή γνώμη. Η φωτογραφία του Δήμου Σακελλαρίου με το Μπελογιάννη να κρατά ένα γαρύφαλλο μετά την απολογία θα κάνει το γύρο του κόσμου.
Ακόμα και ο Πάμπλο Πικάσο – κατά πολλούς ο κορυφαίος καλλιτέχνης του εικοστού αιώνα – θα του αφιερώσει ένα σκίτσο, εμπνευσμένο από την πιο πάνω φωτογραφία. Μετά το θάνατό του, ο Μπελογιάννης καταξιώθηκε στη συνείδηση του λαού ανάμεσα στις πιο μαρτυρικές και αναγνωρίσιμες μορφές της ελληνικής αριστεράς. Το όνομά του δώθηκε μεταξύ άλλων και σε χωριό στην Ουγγαρία που φιλοξένησε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα το όνομά του.
Η απολογία Μπελογιάννη στη συγκλονιστική ταινία του Νίκου Τζίμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980).
και όλη η ιστορία και η πλήρης απολογία στο βιβλίο «η εντολή» της αδερφής της Έλλης Παππά, Διδούς Σωτηρίου.
Ενα από τα συγκλονιστικότερα ιστορικά ντοκουμέντα του περασμένου αιώνα. ίσως κι επειδή γράφτηκε σχετικά κοντά στα γεγονότα.
hasta luego τσαλ!! 🙂
Σημαντική και ουσιαστική η προσθήκη krotkaya.
Hasta siempre!
καλά που μας τα θυμίζεις, τσαλαπετεινέ!
και το υπέροχο βιβλίο της σωτηρίου!
υπέροχη ανάρτηση!
Ευχαριστώ εξοχωτάτη φον Ανεπιδοτέξ!
Η αναγνώριση ενός ταπεινού (όχι σεμνού όμως) εργάτη της Επανάστασης από μια εξέχουσα αποστάτρια της τάξης της είναι μεγάλη τιμή και καταξίωση!
Αυτά είναι…!
Να προσθέσω, πέρα από το βιβλίο της Σωτηρίου, το υπέροχο τραγούδι του Τσιτσάνη «Συννεφιασμένη Κυριακή«, που πάντα με συγκινεί όταν σκέφτομαι το λόγο που γράφτηκε.
Hasta La Victoria Τσαλ.
Νομίζω ότι το ταλέντο σου Τσαλαπετεινέ ενεργεί διαδραστικά, αν και μόνο σε μένα δεν πιάνει με τίποτα γαμώτο και παραμένω.. μπούφος!!
Όχι μόνο είσαι ο μόνος που το θυμήθηκες κι έγραψες και τόσο καλά, αλλά και με τα σχόλια το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον (krotkaya, να πω τη ντροπή μου πως δεν ήξερα ότι η Διδώ Σωτηρίου ήταν αδελφή της Έλλης Παππά;;;) και πλούσιο (μπαλονάκι, ωραία που έβαλες και το τραγούδι).
Πολύ χαίρομαι που περιδιαβαίνω στις φωλιές σας μετά από τόσο καιρό!
@μπαλόνι
Πραγματικά, υπέροχο τραγούδι και έντοναα φορτισμένο πολιτικά. Μαζί με το Γρηγόρη Λαμπράκη, ο Μπελογιάννης είναι ίσως η μορφή που έχει εμπνεύσει περισσότερο την αριστερή αγωνιστικότητα και τέχνη μεταπολεμικά.
@θάλασσα
Η χαρά είναι δικιά μας που σε φιλοξενούμε. Το θυμήθηκα γιατί είχα διαβάσει πρόσφατα κάτι σχετικό. Δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι δυσάρεστα για έλλειμμα γνώσεις ή… ασθενή μνήμη. Άλλωστε εδώ δε λειτουργούμε ανταγωνιστικά αλλά συμπληρωματικά και… συντροφικά. Έχε λίγη υπομονή, μετά το θρίαμβο της επανάστασης θα καθιερωθούν εντατικά μαθήματα επαναστατικής ιστορίας και θεωρίας. Και αυτό είναι… δέσμευση! 🙂
To ντοκυμανταίρ του Στέλιου Κούλογλου και του Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα για το Νίκο Μπελογιάννη.
57 χρόνια αργότερα, τον ακολούθησε η συντρόφισσά του στη ζωή και τον αγώνα, Έλλη Παππά. Εκείνον τον καταδίκασε πάνω στην ακμή της ηλικίας του ένα στημένο στρατοδικείο. Θα θελες πως από ενοχή ο χρόνος ήταν δυσανάλογα γενναιώδωρος προς εκείνη. Και τους δύο τελικά τους δικαίωσε η ιστορία και η ζωή.
[…] Δείτε ακόμη στα Κελαϊδίσματα, την συναφή επετειακή ανάρτηση: Ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο […]