«Πολὺν καιρὸ μετά, χρόνια μετά, στὶς ἀγρυπνίες
τοῦ προφήτη Ἐλισσαίου
κάτι θὰ εἷχε ἡ ψυχή του ἐννοήσει
ἀπὸ τὴν τάξη καὶ τὴ ζυγαριὰ τοῦ κόσμου
γιατὶ ἀλλιῶς δὲν ἐξηγεῖται
πῶς ἀπ᾿ τὰ ψίχουλα ποὺ τοῦ κληρώσανε στὴ μοιρασιά του
τὰ μισὰ νὰ τὰ σκορπάει στὰ πουλιὰ
καὶ τ᾿ ἄλλα στοὺς Ἀγγέλους τῆς ὁλονυχτίας.»
.
Μάνος Ελευθερίου « Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου»
.
Απέναντι από ό,τι απέμεινε από τη βιβλιοθήκη του Αδριανου στο Μοναστηράκι, βρίσκεται σχεδόν κρυμμένος ο ναΐσκος του Αγίου Ελισσαίου, ξαναστημένος από το 2005 κι ύστερα από ένα ύπνο αφάνειας 60 ολόκληρων χρόνων. Ηταν στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, μόλις που άρχιζε το καλοκαίρι του ’43, όταν ο ιδιοκτήτης του ναού, ο αντιπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Ηρακλής Καζάκος, αποφάσισε να τον γκρεμίσει φοβούμενος πως κινδύνευε να χάσει το οικόπεδο εντος του οποίου βρισκόταν ο ναός, καθώς η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ετοιμαζόταν να κηρύξει το εκκλησάκι ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο. Παρά τις αντιδρασεις του σπουδαίου καθηγητή βυζαντινής αρχαιολογίας Αναστασίου Ορλάνδου κι εξαιτίας των αργόσυρτων κινήσεων της Εφορείας Αρχαιοτήτων και τη αβελτηρία με την οποία χειρίστηκε την υπόθεση, ο Η. Καζακος κατάφερε και ισοπέδωσε πλήρως τον ναΐσκο εντός του θέρους. Χαρακτηριστικό της αναποτελεσματικής στάσης της αρμόδιας Εφορείας είναι πως πρώτα μήνυσε τον Καζακο για φθορά διατηρητέου μνημείου και μετά κήρυξε τον ναό διατηρητέο, σχεδόν δε ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση της κατεδάφισης του! Πέρασαν 62 χρόνια από τότε και το 2005 το εκκλησάκι επανιδρύθηκε στην ίδια θέση που βρισκόταν πάντα, το ίδιο σεμνά παρόν. Τουτη δε η επαναφορά του ναϊδρίου στη ζωή θαρρείς πως συνομιλεί παιχνιδιάρικα με τη φήμη του προφήτη στον οποίο είναι αφιερωμένο, καθως ο Ελισσαίος [που συγκαταλέγεται αναμεσα στους σημαντικούς προφήτες του Ισραήλ, μαθητής και χρισμένος διάδοχος του Προφήτη Ηλία], αναφέρεται πως είχε τη Θεία Χάρη της νεκρανάστασης.
Ο ναϊσκος του Προφήτη Ελισσαίου [στα νεότερα χρόνια πολλές φορές αναφερόμενος κι ως ναός του Αγίου Ελισσαίου] θεωρείται κτίσμα της τουρκοκρατίας, αν και δεν μπορεί να υπολογιστεί ποιας ακριβώς περιόδου [υπολογίζεται πως είναι του 17ου αιώνα]. Πρώτη φορά όμως μνημονεύεται στο σχέδιο των Αθηνών του 1832 των Schaubert και Κλεάνθη. Πρόκειται για απλή κατασκευή, μια απέριττη μονόκλιτη βασιλική με ξύλινη στέγη, που ανήκε στην γνωστή αθηναϊκή οικογένεια Χωματιανού-Λογοθέτη και βρισκόταν στην αυλή της αρχοντικής οικίας της οικογένειας. O ένας τοίχος του ναού στηριζόταν στο κλιμακοστάσιο του αρχοντικού, ενώ πολλά από τα δομικά υλικά του πρώτου, καθώς και του ίδιου του απέριττου διακοσμου, ήταν από διαφορους αιώνες και αρχαιότερα μνημεία, πράγμα σύνηθες αλλά και χαρακτηριστικό για την ναοδομία της εποχής.
Ο κτητορικός αυτός ναός είναι συνδεδεμένος με τις μορφές του Αλέξανδρου Παπαδιαμαντη και του επίσης σκιαθίτη εξαδέλφου του, Αλεξανδρου Μωραϊτίδη, που πέρασαν εκεί τις κατανυκτικές ώρες της Αγρυπνίας ψάλλοντας. Δεξιός ψαλτης ο πρώτος, αριστερός ο δεύτερος,
Είναι τόσο έντονη αυτή η διασύνδεση των δυο εξαδέλφων με το ναΐσκο, ώστε εκείνη την εποχή που πραγματοποιούνταν η κατεδάφισή του οι αντιδρώντες σε αυτήν επικαλούνταν συναισθηματικά στην τότε επιστολογραφία κι αρθρογραφία τους, πέραν των όσων ιστορικών επιχειρημάτων, και την μνήμη των δυο Αλεξάνδρων. Κι ήταν τέτοια η ακτινοβολία του Παπαδιαμάντη, ωστε εκκλησιάζονταν εκεί μόνο και μόνο για να τον ακούσουν σημαντικές μορφές των γραμμάτων της εποχής, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο Γεράσιμος Βώκος κ.α.
.
Στην οδό Αρεως, λοιπόν, με τον αριθμό 14, πίσω από μία μικρή πύλη, και μόνο κατά την ώρα που θα σημαίνει ο όρθρος, κάποιο σκαλάκι θα σε οδηγήσει στο μέρος εκείνο που, αν σταθείς τυχερός και δεν πέσεις πάνω σε μεγαλόσχημους και περγαμηνουχους, τότε θα νιώσεις σαν από μόνο του, όπως τότε, τις ώρες που τα «νερά ἱερουργοῦσαν ἀκόμη μὲς στὸν ὕπνο του, [και] Ἐκεῖνος φανταζόταν μουσικὲς ποὺ εἷχε κρυμμένες στὰ δίχτυα τῆς ψυχῆς του» [Μ.Ελευθερίου, ό.π.]
.
.
Πηγές:
Φ. Α. Δημητρακόπουλος (Επιμ.) «Ο Αγιος Ελισαίος. Ο Ιερός Ναός στο Μοναστηράκι και η ακολουθία του Αλ. Μωραϊτίδη«, εκδ. Εταιρεία Παπαδιαμαντικών Σπουδών, 2005
Μάνος Ελευθερίου «Αγρύπνια για το σκοτεινό τρυγόνι στην Εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου«, εκδ. Καστανιώτη, 2004
Φ. Μπάρκα «Αναβιώνει ο Αγιος Ελισσαίος«, Ελευθεροτυπία, 4/3/2005
http://www.eie.gr/archaeologia/gr/arxeio_more.aspx?id=92
http://misha.pblogs.gr/tags/agios-elissaios-gr.html
http://el.wikipedia.org/wiki/Ελισαίος
.
.
.
Johan Sebastian Bach: Jesu, Joy of Man’s Desiring
Τόσα χρόνια περνούσα απ΄την περιοχή και πέρσι την άνοιξη αξιώθηκα να τον ψάξω με μια φίλη, μάλλον εξαιτίας της. 🙂
πολύ καλή η ανάρτηση ….. και πόσα άλλα υπάρχουν σε αφάνεια !!! για κάνε κάτι σενιορ Σικο
Μια μέρα έλειψα από τη βλογόσφαιρα και ω θεοί τι βλέπω! Αντεπαναστατικός δάχτυλος θεοκρατών, σιωνιστών, αγιατολάδων και ναροντνιστών!
ΥΓ: Ενδιαφέρον όνομα αυτό το Ελισέο… μου φαίνεται σε κάποια παλιά συλλογή διηγημάτων του Γκάμπο το είχα ξανασυναντήσει.
Εκ μέρους της Επαναστατικής Κυβέρνησης της Κουβας και του πολιτιστικού ιδρύματος Casa de las Americas, ναφέρω ότι τιμούμε τον κορυφαίο πολυβραβευμένο ποιητή μας Eliseo Diego!
@ renata
σχεδόν συμπέσαμε, ρενάτα μου. 🙂
κι εγώ πρόπερσι έμαθα την ύπαρξή της, από το ποίημα του Μ.Ελευθερίου για τον Παπαδιαμάντη. Είχα μείνει με την εντύπωση ωστόσο πως το εκκλησάκι είχε για πάντα χαθεί, μεχρι που συζητώντας με μια φίλη [φοβερό ψαχτήρι], και εξομολογούμενος τον καημό μου που δεν μπορούσα -όπως νόμιζα- να το επισκεφτώ, μου είπε πως ο ναΐσκος ξαναχτίστηκε πρόσφατα. αυτό ήταν μεγάλη χαρά. την επόμενη φορά που θα ξαναπάω, θα την πάρω μαζί μου να μου βγάλει και φωτό στο εσωτερικό του ναού [εγώ ειμαι χάλιας φωτογράφος] και θα τις αναρτήσω.
@ Φλωρ μανατζερ
ε, δώσε καμιά αύξηση κυρ διευθυντά, να σου κάμω νέα έρευνα. ουτε τα οδοιπορικά δεν μου βάζεις, σκληρέ εργοδότη! απορώ που ο Τσαλ δεν σου εχει κάνει ακόμη καμιά απεργία. [τελικα, ουτε από το χαμοπούλι εκείνο μπορείς να περιμενεις την Επανασταση. ειμαστε καταδικασμένοι στα νυχια του Φλωρου, κλαψ!]
@ Τσαλ
Αφησες τα κλαδιά μόνα τους και έφυγες, ατσαλόπουλε! Τι περιμενες; Κι ευχαριστώ να λες που δεν επεστρεψα με Οπερα [οσονούπω, όμως, έρχεται…]. Και τότε θα με παρακαλάς να το γυρίσω σε ναρόντνικ, αλλά εγώ δεν θα μπορώ, γιατί θα φορώ πίλο και σμοκιν και θα κάθομαι στο θεωρείο μου και θα φωνάζω ανκόρ ανκόρ ανκόρ και μπράβα και μπραβίσιμο και σενα θα σε έχω φιμωμένο και δεμενο δίπλα μου [ναι, Ζαίρα, θα έρθω να σε κλεψω καπαια βραδιά, γιαλελελι] και θα παραγγέλνω τις αγαπημένες μου άριες και αχ τι ωραια που θα περάσουμε!!
Όσο για το Ελισαίος, έχει γράψει ενα υπέροχο μυθιστόρημα ο Π. Ματεσις με ήρωα έναν κομπογιαννίτη θαυματοποιό Ελισσαίο [που στο τέλος θα καμει πραγματικό θάμα] : Ο Παλαιός των Ημερών, εκδ. Καστανιώτη
@ barbarroxa
Καπετάν Κοκκινογένη, υπάρχει κι αλλος Ελισσαίος στο νησί της Επαναστασης. Ο Alberto Eliseo
Αμάν, τους εξάγετε μαζί με τα πούρα;
Τριγυρνάω καιρό τώρα καθημερινά στις γειτονιές των ιστολογίων. Έχω να χαρώ τόσο πολύ ανάρτηση από το Σάββατο 16 Μαϊου. 2009 (old boy)
Σιορ Συκοφάγε, ζηλεύω με την καλή και την κακή έννοια και από χθες που πέρασα έχω φάει μια εξάδα καπέλα από τη ζήλεια μου- ας ελπίσουμε ότι θα πάρω άφεση αμαρτιών από τον προφήτη Ελισσαίο μια που εξομολογούμαι και μάλιστα δημοσίως την αμαρτία μου.
Ήταν μοναδικός ο συνδυασμός ποίησης, ιστορίας αρχιτεκτονικής!
Υποκλίνομαι αλλά δε λέω να φύγω…κι όταν το κάνω θα είναι για να πιάσω ξανά τον Παλιό των Ημερών.
@ Hermanito, πρέπει να μελετήσεις τις Εκατό ώρες με τον Φιντέλ, του Ιγνάσιο Ραμόνες ειδικά την σελίδα 42
@ barbarroxa, εξαιρετικό το αβαταρ – είναι πρόσφατη η φωτογραφία;
@ Να αφήσω και μια καλησπέρα για όσους περάσουν στη συνέχεια.
@siko
Ο φλώρος είναι υπερκομματικός, οπότε με την αλλαγή, ή μάλλον εναλλαγή κυβέρνησης παραμένει ακλώνητος στο θώκο του! Πλησιάζει βέβαια η 6η Δεκέμβρη… και η αναμενόμενη πανηγυρική επανεκλογή του σ. Έβο στη Βολιβία!
Μπορεί να έχεις κάνει εσύ συνωμοσία με θιασάρχες και οπεράρχες (sic), αλλά σου θυμίζω ότι έχω στήσει κι εγώ κοινό μέτωπο με Κακούς Μαέστρους και Πειρατάς!
Και πρόσεχε σε παρακαλώ μην παραθέτεις ονόματα από σκουλήκια του Μιάμι γιατί αναστατώνεται ο Κάπταιν!
@Αδερφούλη,
Με ενδιαφέρουν πολύ και από καιρό οι περίφημες 100 ώρες του κομαντάντε, αλλά με τρομάζουν κιόλας, σκεφτόμενος πόσες ώρες θα χρειαστεί για να τις διαβάσω!
Έχω άλλωστε συγκεντρώσει μπόλικο υλικό προς ανάγνωση, με πρώτα στην επετηρίδα τους Πειρατές της Καραϊβικής και τη Μνήμη της Φωτιάς!
Η φωτό ή μάλλον το σκίτσο σίγουρα είναι παλιό γιατί τώρα έχουν ασπρίσει πια τα γένια του. Εκτιμώ ότι πρέπει να είναι από τέλη 17ου αι.
@ Τσαλαπετεινο
Πετεινότατε
πού να το βάλω τώρα ετούτο το παράσημο; εχ, και πώς θα ήθελα να φτιάξω μια προθήκη να το έχω να φιγουράρει [κι εγώ να καμαρώνω από διπλα σαν μπουφόνος και καμποτίνος] !
Μια προθήκη, το βασίλειό μου για μια προθήκη!
[α! βρήκα μία: την έχει ο αδελφός σου για την ώρα που θα φτιαχτεί το Μουσείο της Επαναστασης! Θα την τοποθετήσει στην πτέρυγα «Εχθροί της Επαναστασης και Λοιπά Παράπλευρα Εμπόδια», με πρώτο έκθεμα την αφεντιά μου!
Χμ, καλά, τη δανείζομαι προσωρινά κι όταν τη χρειαστεί του τη δίνω πίσω και μπαινω κι από μόνος μου μεσα! Για την ώρα προέχει η μεγαλομανία μου!]
Μα αφέντη μου, αν έφαγες εσύ όλα τα καπέλα τότε τι θα απομείνει για τη δικιά μου ζήλεια σαν επισκέπτομαι τη φωλιά σου; Ευτυχώς κράτησα ένα ημίψηλο για τις βραδιές της Όπερας.
Σε ευχαριστώ και μ’ εκαμες και κοκκίνησα από συστολή.
@ Τσαλαπατημένο συντροφο των Κελαηδισμάτων
Τσαλ, την επανάσταση την ξεκινούμε πρώτα από το σπίτι μας! Ρε ρεμπεσκέ, όλο πούπουλα είσαι! Δώσε τώρα το βλογ στο λαό! Τσααααλ;! Τσαλ, τι έπαθες; Τσαλ, μιλα μου… Ω… Λιποθύμησε….
[ Αχ, μου φαίνεται πως τελικα σοσιαλδημοκρατιοφέρνει!]
@ Κόντε Συκοφάγε
Άμα είναι για προθήκη να σας το στείλω χειρόγραφο με καλλιγραφικά γράμματα- με ούλες τις τσιριτζάντουλες -με πένα χαραγμένα.
Η προθήκη που λέτε είναι αυτή στο υπόγειο δίπλα στη σκάλα; Λίγο μεγάλη μου φαίνεται και θα πιάσει πολύ χώρο στο σαλόνι κι έτσι που έρχεται χειμώνας και θα αρχίσουν οι βεγγέρες, εντός μπλογκ- και όχι στο μπαλκόνι όπως κάναμε το καλοκαίρι- αν έρθουμε στο τσακίρ κέφι για κανένα χορό θα πέφτουμε πάνω της συνέχεια. Ειδικά οι κυρίες με τα ψηλοτάκουνα. Ίσως στο διάδρομο προς το καμαράκι του αδελφού μου να βόλευε, στην αρχή να φαίνεται από την μπερζέρα δίπλα στο παράθυρο, που κάθεστε συνήθως.
@ hermanito ( το αδελφούλη που γράφεις στην προσφώνηση με έκανε να βουρκώσω πανάθεμά σε, Κυριακή απόγευμα)
Μήπως προμηθευτούμε την ισπανική έκδοση του έργου ώστε να πετύχουμε το «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια»;
Η άλλη λύση- φοιτητικών εξετάσεων – είναι να διαβάσεις εσύ τους Πειρατές της Καραϊβικής και τη Μνήμη της Φωτιάς, εγώ να κάνω επανάληψη στις 100 ώρες και να ανταλλάξουμε περιλήψεις… 😉
Συκ
Α ! δεν θα σου πω παινέματα γι αυτό σου το πόνημα
με τους Αγίους : Bach ,
Μ . Ελευθερίου (τον βλέπω συχνά στο δρόμο …ήσυχο, μόνο καμιά φορά με αχνό φωτοστέφανο λέει η φαντασία μου ) , Ελισσαίο και Παπαδιαμάντη .
Διότι βλέπω μας ήρθες επιρρεπής στα παράσημα και τις τιμές … α πα πά !
Έτσι περιμένεις εσύ ν αγιάσεις ;
Ένα …Καλωσόρισες στο σπίτι σου !
λέω σου το όμως από καρδιάς .
Και καλό ξημέρωμα !
Πετεινότατε
Αχ, αφέντη μου, ναίσκε να σε χαρω! Μ’ ούλες τση τσιριτζάντζουλες! Να τση βλέπω να ξιπάζομαι κι αναπαμό να μην έβρω.
Λοιπόν, να ποιο τραγουδάκι ταιριάζει στην περίπτωσή και την πετριά μου [μόλις τελειώσει το ασμάτιο δεχομαι και βροχή δεκάρικα ή και ντομάτες του δεκάρικου (ναι, τετοια εποχή ειναι πανακριβες)] :
«Που πας αφέντη μέρμηγκα
και είσαι αρματωμένος ;
Έχω ένα αμπέλι στο γυαλό
και πάω να το τρυγήσω
Έχω ένα αμπέλι στο γυαλό
που κάνει πέντε ρόγες!
Μα εγώ θα πάω απ το χωριό
να πάρω ένα γαιδούρι
Στο δρόμο τα ποδάρια του
θα του τα κάνω ρόδες
Να τρέχει να ζαλίζομαι
νάμαι σα μεθυσμένος
Να με κοιτάζουν τα πουλιά
να κόβεται η λαλιά τους
Κι όποιου δε κόβεται η λαλιά
να φεύγει απ’ τ’ αμπέλι »
Παρακαλώ, μη ξεχάσετε ανάμεσα στα δίστιχα να τραγουδάτε το ρεφρέν [είναι όλα τα λεφτά]
Λελετουμ – Λελετουμ – Λελετουμ
και βουι βουι βουι
Λελετουμ – Λελετουμ – Λελετουμ
και τουμ τουμ τουμ !
……………………………
Πετεινότατε, θαυμάζω το πόσο καλά γνωρίζετε τις γωνιές των κλαδιών μας. Και μέσα από τη ματιά σας μού φαίνονται πιο ζεστές. Η μπερζέρα στο παράθυρο… Πείτε μου, με την πρώτη ευκαιρία, πότε να βάλω κάστανα στη φωτιά να γίνονται,να έρθετε να τα πουμε. Εχω κι αλλη μια μπερζέρα. Κι αναμεσα μικρό τραπεζάκι. Να, παίρνω τα μάτια μου από τη θέα έξω από το παραθύρι και, κοιτώντας τώρα το τραπεζάκι, βλέπω πως εκει πάνω εχει αφήσει ο αδελφός σας -ποιος άλλος-; ένα μυθιστόρημα του Χεμινγουέι. Κι ο αδελφός σας λοιπόν κοιταζει τον κόσμο απο την γωνιά αυτή…
Κι ευχαριστώ από καρδιάς. Ξέρετε εσεις.
Ελενη Μ(ου)
Καλησπέρα και καλώς σε βρίσκω. Εχεις δίκαιο που με ξανοίγεις έτσι. Καμποτίνος σου λέω…. Α πα πα, δεν λες τίβοτσι!
[μα να σου πω και κάτι πιο αληθινο. τα παράσημά μου τα ακριβά είναι αυτές οι καλησπέρες, σαν τις δικές σου, του Πετεινότατου και μερικών αλλων καλών φίλων]
Καλό σου ξημερωμα, καλή μου.
Βλέπω και μυρίζομαι οτι το λαοκρατούμενο τούτο Μπλόγκι απαίτει και αλλα τετοία ιστορίκα αφιερώματα…..
@ Σικο & Τσαλ ……
σηκώστε μανίκια και ελάτε με προτάσεις
για ανταμοιβή θα επιμεληθώ εξόδου μετά παγωτού ή κρύας σοκολάτας.
@αφεντικό,
Τι μας πέρασες, παιδάκια να μας κεράσεις παγωτά και σοκολάτες; Κοτζάμ συντάχτες, περιζήτητοι στον κίτρινο (ο σύκος) και τον κόκκινο τύπο (ο υποφαινόμενος); Δώσε μας τουλάχιστο τα χρωστούμενα, για να μην επιβαρύνει το χρέος και την επόμενη λογιστική χρήση!
@Nito
Δυστυχώς τα ισπανικά μου δεν είναι αρκετά καλά για να διαβάσω τόσο μεγάλο και μνημειώδες έργο.
Η δε μέθοδος των σημειώσεων μου θυμίζει εξετάσεις και φοβάμαι πως θα μας… αγχώσει.
Καλύτερα να διαβάσει ο καθένας ότι μπορεί και κάποια στιγμή να οργανώσουμε επιμορφωτικό σεμινάριο και συνέδριο, υπό της αιγίδα του Casa de Americas. Θα μεσολαβήσει ο καπιτάν Μπαρμπαρόχα στον Υπ.Πο. Άβελ Πριέτο.
Συκ
Ευχαριστώ φίλε μου για τα καλά σου λόγια
(λελετούμ- λελετούμ – λελετούμ )
Τα αισθήματα είναι αμοιβαία (και βιούι – βιούι –βιούι)
Αλά γιατί δεν με κάλεσες (λελετούμ )να πιούμε και από κοντά ένα καφέ ; (τόσους ήπιαμε εδώ ! )
βέβαια αν πέρασες στην Αθήνα την άδεια σου (λελετούμ) που δεν το ξέρω (βιούι).
@ Φλωρ Μανατζερ
εγώ για τσικουλάτα πουλώ και τον Τσαλ στην ανάγκη. αν δεν ειναι αλήθεια να μη με λενε Σοκολατοφάγο!
αλλά θέλω να ‘ναι πικρή, αφεντικό. όχι γαλακτος. και να ειναι, σε περικαλω, σε μικρά κομματάκια, να συνδυάζεται με ένα καλό κονιάκ. θα σε πω και τη μάρκα μου να ξέρεις να παραγγείλεις. [και ετοιμάσου… στο τρίτο ποστ από τώρα, θα σε αποζημιώσω. να πέσει, προκαταβολή, όμως, αρχοντά μου, αλλιώς θα πεσω εγώ από υπογλυκαιμία…]
@ Ελενη Μ(ου)
Η Αθήνα ήταν σταθμός μετεπιβίβασης [τριά – λαρί – λαρό] . Κόμβος διέλευσης και διερχομένων [ταρατζουμ – τζουμ -τζουμ] . Πέρασα και προσπέρασα και εν τελει βγήκα στον Αργοσαρωνικό [χοπ- τρια- λαρί- λαρό- χοπ]. Τα ίδια και στην προς τα πίσω πορεία [τρα – λα – λα, τρα – λα – λα]. Κι αργουν ακόμη δυστυχώς οι διακοπες διαρκείας στη μεγάλη σας πόλη. [ολελέ μου κι αμαν – αμάν (ναι, ενας αμανές ταιριαζει εδω δα)]
[να μου το θυμηθείς, εκει ακριβώς ποντάρει κι ο Φλωρος που μου ταζει σοκολάτα. ελπίζει πως δεν θα ερθω τελικά. Χο! μα δεν ξέρει πως για σοκολατα, θα πήγαινα και στην εξορία ακόμη! ντριγκι – ντριγκι- μανα – μου!]
Χειροφιλώ σε
🙂
Συκ
Σαλαμίνα , Αγκίστρι , Αίγινα , Πόρος , Ύδρα , Σπέτσες .
Αμάν …. σαν καλοκαίρι !
Περί σοκολάτας ; πικρή ναι με πορτοκάλι … πο πο πο ! ή δαμάσκηνο γεμιστό με καρύδι και απ έξω κακάο με χονδρή ζάχαρη ….μιαμ μιάμ ( λίγες θερμίδες δε)
Και επίσκεψη στο Μπενάκη σου τάζω ! οχ χο χόπ και έκθεση στην Τεχνόπολη που θα συμμετέχω 21 Δεκεμβρίου 2009 – 24 Ιανουαρίου 2010
Φτάνουν ή να πω κι άλλα ;
Καλό σου βράδυ !
..Απρόφερτα..ταξιδιάρικα, κοιτάζει ο νους, ερημοκλήσια, μεσοπέλαγους φάρους……
Νοσφίζομαι…..μια προσευχή…….ενός ανθρώπου, που υπήρξε φιλολογικό..αίνιγμα…….
….Διονύσιος Αρεοπαγίτης……
…..ΓΝΟΦΟΣ ΑΓΝΩΣΙΑΣ….
………….Τριάδα εσύ πέρα από το Είναι, οδήγησέ μας, ως την κορυφή της μυστικής αποκάλυψης, της ύψιστης, πέρα από κάθε σκέψη, όπου είναι κρυμμένα τα απλά, τα απόλυτα, και αμετάβλητα μυστήρια της εκ’ θεού , αλήθειας, στο Κατάφωτο Σκοτάδι , εκείνης της σιωπής που κρυφά αποκαλύπτει.
Επειδή το σκοτάδι, εκείνο,βαθύτατης αφάνειας αν και είναι, είναι κιόλας..λαμπρό , καθαρό, κι ενώ βρίσκεται, πέρα από το άγγιγμα, την όραση, πλημμυρίζει, τον Αόμματό μας νου , με τη λαμπρότητα του υπερβατικού κάλους. Αυτή είναι η προσευχή μου. Όσο για σένα Τιμόθεε που ασκείσαι με ειλικρίνεια στη μυστική περισυλλογή, άφησε τις αισθήσεις, τα έργα της νόησης κι εκείνα που μπορεί να αισθανθεί κανείς και να γνωρίσει, καθώς και ό,τι είναι και δεν είναι, γιατί τότε μπορεί να πετύχει, δίχως γνώση, όσο είναι δυνατό, το Ένα, εκείνο που υπάρχει, πέρα από κάθε γνώση, έτσι μέσα από ακατάβλητη, απόλυτη και αγνή απόσπαση του εαυτού σου, από όλα τα πράγματα, θα ανυψωθείς, ως τη λαμπρότητα, εκείνη του Θείου Σκοταδιού, που υπάρχει πέρα από το Είναι, που ξεπερνά τα πάντα, και είναι Ελεύθερο από τα πάντα..
…………Γνόφος Αγνωσίας….
………..de profundis…..
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους :
Στη Βίβλο, η εβραϊκή λέξη ναβί΄ (näbî΄) είναι η λέξη που αποδίδει τη λέξη «προφήτης» και δηλώνει εκείνον που κηρύττει ή προ-αναγγέλει.
Προέρχεται από το ρήμα ναβού (năbū) που σημαίνει «αναγγέλω, διαλαλώ διακηρύττοντας ή αναγγέλοντας».
Οι προφήτες έζησαν στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μεταφέρουν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους και να προετοιμάσουν τον λαό για τον ερχομό του Μεσσία.
Μεγάλοι Προφήτες θεωρούνται ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Δανιήλ και ο Ηλίας.
Μεγάλοι λόγω του όγκου του έργου τους.
(τότε το θέμα ήταν ακόμη ποσοτικό, αφού η ποιότητα ήταν εγγυημένη με label και ΠΟΠ)
Υπήρχαν ακόμα και δώδεκα μικροί
(με λίγα δηλαδή βιβλία) προφήτες,
βιβλία των οποίων
συμπεριλαμβάνονται στην Παλαιά Διαθήκη,
οι εξής :
Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ηωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφωνίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας και Μαλαχίας.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν προσωπικότητες και είχαν ενεργή συμμετοχή σε ζητήματα της πολιτείας, κάτι σαν αγιατολλάχ ας πούμε.
Αλλά, το πράγμα δεν σταματά εδώ.
Μερικοί από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης
ήταν προφορικοί προφήτες
και τα μηνύματά τους δεν γράφτηκαν,
είτε γιατί δεν ήξεραν γράμματα,
είτε γιατί βαρέθηκαν να γράφουν.
Τους δίνω κι αυτούς :
ο Νάθαν
ο Γαδ και
ο Ελισσαιέ.
Τούτος ο τελευταίος, είναι μάλλον ο λεγάμενος.
Αυτά έμαθα στο Δημοτικό
ή στην πρώτη Γυμνασίου,
δεν θυμάμαι πότε ακριβώς…
αλλά, έχουν κολλήσει
και δυστυχώς δεν μπορώ να τα ξεχάσω…
† την ευλογία σας
[ακατάλληλον δια τον Τσαλ]
Ωραία η αναφορά του σ. Σίρο στον παπά Τιμόθεο Κιλίφη… Όπως έλεγε και ο σ. Χο Τσι Μινχ, εχθρός δεν είναι η θρησκεία γενικά αλλά οι αντιδραστικοί παπάδες. Και προκειμένου να διατηρήσουμε το λαϊκό έρεισμα χρειάζεται να συμμαχίσουμε με προοδευτικούς και επαναστάτες ιερωμένους, όπως ο δολοφονηθείς από την αντεπανάσταση Όσκαρ Ρομέρο, ο Ερνέστο Καρδενάλ, ο Φράι Μπέτο κ.α.
Ελενη Μ(ας)
σοκολατοθεούλη μου! Με εκανες να νιώσω σαν τον Τσάρλι στο Εργοστάσιο της Σοκολάτας! [μιαμ μιαμ]! Χαλάλι το ζακχαρο που ανεβάζω και μόνο διαβάζοντας!
Ό,τι έταξες φτάνουν για να έλθει όχι μόνο ο συκοφάγος, αλλά ολόκληρο το σελοφάν κλαμπ του Τσαλαπετεινού 🙂
Για τον ίδιο τον Τσαλ, βέβαια θα πρέπει να προσπαθησουμε κάπως παραπάνω. Ενδεχομένως καποιο χαπενιγκ αναβίωσης της ανατιναξης της γεφυρας του Γοργοποτάμου [από όσο ξέρω δεν καλοβλέπει τη γεφυρα Καλατράβα, χμ…], κάποια ρετροσπεκτίβα με ταινίες του σοσιαλιστικου ρεαλισμού [θεε μου, από το να τις δω προτιμώ να δεθώ στη γέφυρα και να ανατιναχτώ εγω μαζί με τον ίδιο τον Καλατραβα!] ή μια έκθεση με σουβενίρ από τα ταξίδια για «σαλέ» του Νοβορσιμπίσκ και τον «αλπινισμό» στον Καύκασο.
Για την έκθεση θα βαλω πούλμαν, Ελένη, όχι αστεία!
Σε ευχαριστώ πολύ που ενημερώνεις το μπλογκ για τη συμμετοχή σου. Πολύ χάρηκα που το διάβασα. Ακόμη βέβαια δεν γνωρίζω πότε θα ειμαι στην Αθήνα.
Την εκθεση όμως δεν θα τη χάσω.
σε χαιρετώ!
Σίρο Ρεδόνδο
αντιλαμβανόμενος σχετικά νωρίς την πεπερασμένη δυνατότητα της νόησης και συνειδητοποιώντας παράλληλα πόσα μπορούν να διαφευγουν από τα βροχια των αισθήσεων, αφησα πάντα ανοικτή την πόρτα στο ενδεχόμενο. Ποτέ ομως δεν μπόρεσα να πάω στο χώρο του μεταφυσικού ή της θρησκείας. Εμεινα απλώς να διαπιστώνω την ανεπάρκεια των δυνατοτήτων μου. Κατα καιρούς αυτη η αγνωσία μου με έκανε να δηλώνω αγνωστικιστής. Μέχρι εκει ο δρόμος μου.
Στην περίπτωση του ναού του Προφήτη Ελισσαίου, έφτασα από πολλά μονοπατια. Λογοτεχνία, ιστορία, αρχιτεκτονική. Εκεί όμως που διασταυρώθηκαν όλα τούτα δεν ειναι το σημείο του Ορθου Λόγου.
ειδικέ προφητολόγε
Νομίζω πως ναι τα πράγματα μπήκαν στη θεση του με τη χρήσιμη παρέμβασή σου. Οπως θα διαπιστωσες, το εκκλησάκι αλλοτε μνημονεύεται ως αφιερωμένο στον Αγιο Ελισσαιο [που δεν υπαρχει τέτοιος] κι άλλοτε στο προφήτη Ελισσαίο [ο λεγάμενος, που λες και συ]. Τη μια του δινουν τα γαλόνια και την άλλη του τα ξηλώνουν. Μα επιτέλους, δεν υπάρχει επετηρίδα;
Σε ευχαριστώ που πέρασες
………ακροβατώντας.η σκέψη…θυμήθηκε.. ……το ανέκδοτο ενός…σοφού……….
….στη μέση ενός δρόμου, με πολύ κόσμο…ένας τρελός γονατίζει κάτω, βάζει το αυτί του στην άσφαλτο..τον βλέπει ένας περαστικός..και τα χάνει εντελώς με το θέαμα,,μη μπορώντας να συγκρατήσει την περιέργειά του, γονατίζει κι εκείνος και βάζει το αυτί του στο έδαφος.Δεν ακούει τίποτα κι έτσι λέει στον τρελό.
_τι ακούς;εγώ δεν ακούω τίποτα…ο τρελός απαντά,»κι εμένα απ το πρωί αυτό ακριβώς μου συμβαίνει»
Συκ
Σε ευχαριστώ για τον ενθουσιώδη άνεμο που πάλει το πανάκι στο μήνυμα σου….. μου έφτιαξες το κέφι ! …ελπίζω να γίνει ή έκθεση που προανέφερα …(το επιμελητήριο την οργανώνει θα είναι πολύ μεγάλη) …να έρθετε ! όσο για τη γέφυρα Καλατράβα που χτίζεται στα Τρίκαλα χμ.. έγειρε λένε διότι ήταν φτωχό το μπετόν που έβαλε ο εργολάβος ….
Ελλήνων έργα ! των σύγχρονων βέβαια ….αμάν !
Για το σελοφάν κλάμπ του Τσάλ (μπαλόνι κ.τ.λ) μετά χαράς !
όσο για τον ίδιο …χα ! δόλωμα καμιά ταινία με την Πενέλοπε Κρούζ ( θα είναι και για μας πιο ανώδυνο έως ευχάριστο αν είναι του Αλμοδοβάρ ..διότι αυτά που αναφέρεις α πα πα !) …μετά τι θα κάμει ; θ ακολουθεί και στα υπόλοιπα . ….
Όνειρα σοκολατής νυκτός ! εύχομαι
Σίρο Ρεδόνδο
Ευχαριστώ για τον ΓΝΟΦΟ ΑΓΝΩΣΙΑΣ …καλό είναι να βλέπουμε τέτοια κείμενα ….. τον κόσμο μας κυβερνά μια γνώση ισάξια της άγνοιας .
Ελένη Μ(ας)
Η εκθεση ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί. Σε κάθε περίπτωση κράτα το βλογ ενήμερο ώστε να μπορέσουμε να έλθουμε και να θαυμάσουμε.
Ελπιζω φυσικά να τύχουμε καλύτερης τιμής στην είσοδο γιατί θα έλθουμε γκρουπάκι. 😆 Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει κατι να κάνω και να θεσμοθετηθεί το σελοφάν κλαμπ, γιατί αν περιμένω να φιλοτιμηθεί ο Τσαλ – τοτέμ της φυλής μας και σωστό ποπ [κορν] άιντολ- ε, θα γεράσουμε πριν την ώρα μας.
Τώρα πώς θα μας γνωρίσεις; Tι να κραταμε; Α! το βρήκα.
Εγώ θα κρατώ τον Tσαλ στα χερια. Βλέπεις η αφεντιά μου «εκεί έξω» δεν ειναι τόσο κίτρινη για να αναγνωριστεί αμέσως, αλλά ο Τσαλ κάνει αμέσως μπαμ, ειναι κόκκινος …μέσα έξω!
Χαιρετω
🙂
Σίρο Ρεδόνδο
Eίδες τελικά τι διασταυρώνεται στου δρόμους της ζωής;
Κι αν ειναι και δεν μπορεις να ακούσεις, τουλαχιστον μην παραιτηθείς.
ευχαριστώ
καλη σου μερα
Συκ
Α ! χα χα ωραία ! με τον Τσαλ στα χέρια σου θα σας αναγνωρίσω …δεν φαντάζομαι να το κάνουν κι άλλοι αυτό..…και μετά ξά μου! (θα κάμω τα δέοντα ) ….
βέβαια καλού κακού θα σου έχω στείλει πριν κάποιο τηλέφωνο ….
Καλό σου βράδυ καλέ μου .
Τι άκουσα, Μεταξά; Θέλω να πιστεύω εννοείται κονιάκ, όχι τον… Αυγουστιανό 🙂
Ελενη Μ(ας)
συγνωμη για την αργοπορημενη απάντηση, αλλά ήμουν συγκινημενος απο το δραμα των Αθηνών
[τα γαλαζια σου δραααααματαααα, κααααθομαι και διαβααααζωωωω! και με παίρνουν τα κλαααααματααααα στα γαλάζια σου δραααματααααα!]
Θα μας αναγνωρίσεις όπωσδήποτε! Ο Τσαλ φωσφορίζει! Θα μου πεις το πρωί δεν θα φαίνεται. Ε, θα τον τυλιξω με κουβέρτα και θα λάμπει απο κατω! Καλά, μη σου πω ότι θα σου τον αφήσω και στην Εκθεση αν θέλετε!
Οπως ειπαμε λοιπόν, ειδοποιείς.
χαιρετώ σε
Συκ
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισα τείχη
αυτές τις μέρες….
διότι χμ ! είμαι μπλεγμένη και με άλλη έκθεση ….Πάντως δεν φαντάζεσαι τι χαρά μου δίνουν οι νοστιμιές σου … χα ! φέρε τον Τσαλ να του ρίξω λίγο άσπρο και κίτρινο να ροδίσει διότι το κατακόκκινο σε μεγάλες ποσότητες τραβά καβγάδες ….να μην πω για εγκεφαλικά ….. είναι παιδί ακόμα !
Πού είσαι Τσάλ ; … ευχαριστημένος με τα γαλάζια νέα ….
τη Σαμαρική τόλμη και γοητεία ;
Καληνύχτες και φιλιά
Α πα πα, δεν έχω ούτε χρόνο ούτε όρεξη για σαμάρια και καπίστρια, πανηγυρίζω τη νίκη Μουχίκα στην Ουρουγουάη και παράλληλα εργάζομαι υπέρ της προεκλογικής εκστρατείας Μοράλες στη Βολιβία και της υποψηφιότητας Φιντέλ για το Νόμπελ Ειρήνης 2010, και κατά της νομιμότητας των εκλογών της Ονδούρας!
Ελενη Μ.(ας)
Ω, πόσο μπορεί ένα τελικό «ν» να αλλάξει ριζικά τον καβαφικό στίχο: […] τριγύρω μου εκτισαν τείχη […].
Αλλά να περάσει συντομα ευχομαι η επιβαρυμένη περίοδος. Αλλώστε, έτσι δεν ειναι η ζωή μας; Πλημμυρίδες και άμπωτες.
Πανω από τον Τσαλ, Ελενη, θα περάσουν όλες οι εικαστικές τέχνες. Ζωγραφική, Γλυπτική- Πλαστική και Χαρακτική. Με αλλα λόγια, αγνωριστο θα τον κάνουμε. Κάτσε να πάρω το καλέμι, το κοπίδι και την ηλεκτροκόλληση και τον πιανουμε από κοινού!
[αμαν! το ακουσε το χαμοπουλι και παει να φύγει! Ελενη! Ελένη! την πόρτααα, Ελένη! πάει να το σκασει! ]
Συκ
Τι να κάμω που το σύστημα σας δεν βάζει τις υπογραμμίσεις …διότι εγώ υπογράμμισα την αλλαγή που έκαμα στο στίχο του ποιητή …
Πάντως έχω σκεφθεί πως μάλλον αυτοσαρκάζεται ο Καβάφης σ αυτό το ποίημα ή αναφέρεται στον άνθρωπο που δικαιολογείται ( ανεπαισθήτως ) για τον αποκλεισμό …..που επέτρεψε να του συμβεί ….άσε με μένα να λέω γιατί δουλεύω πάνω σ αυτό το θέμα «Αποκλεισμοί»…..μάλλον μη μ αφήσεις …πες τη γνώμη σου αν έχεις κέφι : Τον βαθμό της προσωπικής ευθύνης για τους πάσης φύσεως Αποκλεισμούς μας .
ΥΓ Μα εγώ έχω και Προκρούστιο κρεβάτι ….να το φέρω ;
Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις
Καλό ξημέρωμα !
Ελενη Μ.
Καλησπέρα, Ελενη!
Κατάλαβα πως πείραξες τον στίχο και δεν σου ξέφυγε απλώς το τελικό «ν», για τούτο και τον παρέθεσα όπως γράφηκε από τον Αλεξανδρινο.
Δυστυχώς, οποιαδήποτε μορφοποίηση κειμενου δεν περνά στα σχολια, παρά μόνον αμα το κανει ο συντάκτης του στη σελίδα των σχολίων και βάσει συγκεκριμένων τύπων. Στους στελνω με μέηλ γιατι αν τους παραθεσω εδώ τότε θα ενεργοποιηθουν και θα δεις μονο το αποτέλεσμα τους.
Για τον ποιημα τώρα: Ειναι ένα έξοχο δείγμα της βαθιάς όσο και λεπτης καβαφικής ειρωνείας. Ίσως δεν εχει προσεχθεί, από τις αναγνώσεις που του κανουμε, η καθοριστική αντίθεση που το ερμηνευει κιόλας [κατά την πετριά μου παντα]. Παραθετω ξανα τους στιχους
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω»
Στην αρχη διαβάζοντάς το μενεις με την εντυπωση ενός ανθρωπου εγκλωβισμένου σε τείχη, από τα οποία δεν μπορει να βγει εξω στον κόσμο : «τριγύρω μου έκτισαν τείχη«. Αλλά στο τέλος διαβαζεις αυτό το «μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω» και τινάζεσαι… Αυτο το «εξω» τα ανατρέπει ολα. Δεν εχει να κάμει με αποκλεισμό. Ο κόσμος ειναι που εγκλωβίστηκε, και για τούτο αλίμονό του… Δεν εχει να κάμει με την παθητικότητα του υποκειμένου αφου «πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον./ Α όταν εκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.»
Εγω τωρα πια όποτε διαβαζω τούτο το ποίημα [και σε ευχαριστώ για την ευκαιρία] μπαίνω μαγκωμένος, σχεδόν με αισθηση κλειστοφοβικου, και βγαίνω από τον τελευταίο στιχο πάντα με ανακουφιση.
υ.γ1. Στο προκρούστειο κρεβατι μπορεί να ξαπλώσει ο καθένας. Εχει γουστο, λέει, να με «καθίσουν» και μένα πηγαίνοντας τον Τσαλ! Αλλά εν πάση περιπτωσει, αν ειναι να «κοντύνει» ο συντροφος, δεν βαριέσαι ας τραβήξετε και μενα! Αλλωστε καθ ύψος ειμαι ένα και …τόσο! Αν τεντωθώ φυσικά απλώνω κι αλλο, όμως υπάρχει παντα ο κινδυνος να ξεχειλωσω και να μην μαζευομαι…
υγ2. αργησα να απαντησω, αλλά μου ειχες βάλει χομγουορκ… έπρεπε να έλθω διαβασμενος! 😉
To λοιπόν ! τόμου μάθω τις μορφοποιήσεις θα σου απαντήσω ….μη με πιάσεις πάλι αδιάβαστη
Κόλπο 1. έντονη γραφή
Α! επιτυχής η προσπάθεια …πάμε για το επόμενο !
Κόλπο 2 πλάγια γραφή
Σικ
Προχωρώ ακάθεκτη στο σχολιασμό του σχολίου σου : !!!!!!!!!!!!
Εξαίρετη η οξυδέρκεια σου ….συμφωνώ και σ ευχαριστώ …..το είχα θολό του ποιητή το υπονοούμενο του ….. .
Να μνημονεύσω την κατηγορία ..των πολλών.. που «χρυσώνουν» τους αποκλεισμούς τους ενώ έχουν διαφυγή από παντού 😆
Σε καληνυχτίζω 😀
Ελενη Μ.
Αυτη ειναι η ουσία νομίζω, Ελένη. Χρυσώνουμε και καραμελώνουμε τους αποκλεισμούς, ενώ [σχεδόν] πάντα υπάρχει διαφυγή. Αλλά βολική θέση ενίοτε η γωνία. Και καλό άλλοθι για την ήσσονα προσπάθεια.
Ευγε, παιδί μου Ελενη, αριστούχος του τμηματος! Θα πηδήξεις και τάξη με την επίδοση σου! 😆
Στον ελισσαιο,αυτή η παλιά γειτονιά,θα έπρεπε να
ξαναφτιαχνόταν,και να ζωντανέψει όπως τότε.
Θα ήταν πολύ όμορφα να μπορούσαν τα παιδιά μας,
να καταλάβουν πως ήταν παλιά η γειτονιές.
ΕΡΡΩςΣΘΕ…
Είναι το αγαπημένο μου εκκλησάκι στο Μοναστηράκι…δυστυχώς εδώ και κάποιους μήνες δεν κάνει τις αγρυπνίες όπως έκανε μια φορά το μήνα εξαιτίας αναστήλωσης σε διπλανό κτίσμα…
Είμαι έγκυος και έχω κοριτσάκι..κατά 99% το όνομά της θα είναι Ελισσώ!!!