Κορίτσι από το Μάλι, χώρα στην οποία η κλειτοριδεκτομή επιβάλλεται σε ποσοστό έως και 85%!
Περίπου τρία εκατομμύρια κορίτσια υπόκεινται κάθε χρόνο σε κλειτοριδεκτομή και τίθενται σε κίνδυνο εξαιτίας αυτής της πρακτικής. Τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν από την UNICEF και το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό με αφορμή τη Διεθνή ημέρα κατά του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων, στις 6 Φεβρουαρίου (TVXS).
Παρόλο που τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μείωση της αποτρόπαιης πρακτικής, υπολογίζεται πως 120 με 140 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί τις συνέπειες της βάρβαρου αυτού «εθίμου«, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική αλλά και στην Ασία καθώς και σε κοινότητες μεταναστών στην Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.
Μεγέθυνση του χάρτη (στοιχεία 2005)
Επειδή επικρίνω τον ακροτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων, μερικοί πιστεύουν ότι δεν εκτιμώ την κουλτούρα μου. Κάνουν μεγάλο λάθος. Ω, ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό, γιατί είμαι από την Αφρική. Κάθε μέρα. Νιώθω πολύ περήφανη που είμαι Σομαλή και περήφανη για τη χώρα μου. Υποθέτω ότι μερικοί άλλοι πολιτισμοί μπορεί να το θεωρήσουν αυτό πολύ αφρικανικό τρόπο σκέψης – ξέρετε, να είναι κανείς περήφανος για το τίποτα. Αλαζονεία, θα μπορούσατε να το χαρακτηρίσετε.
Από το βιβλίο της Waris Dirie, Λουλούδι της Ερήμου. Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ατλαντίδα.
Η Σομαλή Γουόρις Ντίρι, γόνος παραδοσιακής οικογένειας νομάδων, υπέστη το φρικτό μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής σε ηλικία 5 ετών. 13 ετών κατάφερε να δραπετεύσει από την καταπιεστική ζωή στην έρημο και να αποφύγει το γάμο με έναν πολύ μεγαλύτερό της άνδρα. Μετά από πολλές περιπέτειες κατέφυγε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε ως οικειακή βοηθός και σερβιτόρα. Στα 18 της κάποιος φωτογράφος θα προσέξει την εντυπωσιακή φυσική ομορφιά της και κάπως έτσι θα λάβει το διαβατήριο για το λαμπερό κόσμο του μόντελινγκ. Θα μετακομίσει στη Νέα Υόρκη και θα παίξει και σε κινηματογραφικές ταινίες.
To 1997 εγκαταλείπει τις πασαρέλες για να αφοσιωθεί στον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των γυναικών. Την ίδια χρονιά ορίζεται ειδικός πρέσβης του ΟΗΕ για την κατάργηση της κλειτοριδεκτομής. Το 2002 ιδρύει ίδρυμα γι’ αυτό το σκοπό, με έδρα την Αυστρία. Μεταξύ άλλων τιμών, ξεχωρίζει αυτή στη Λεγεώνα της Τιμής από τη Γαλλική Δημοκρατία (2007) ενώ από το 2009 συμμετέχει σε ίδρυμα για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των γυναικών μαζί με τη Μεξικάνα ηθοποιό Σάλμα Χάγιεκ.
Το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο της, Λουλούδι της ερήμου, γίνεται σύντομα best seller. Προσφέρει μια ακαταμάχητη, σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση της δραματικής και διδακτικής της οδύσσειας. Είναι ένα ζωντανό πανόραμα της απλής, συχνά σκληρής ζωής των νομαδικών φυλών της Σομαλίας, αλλά και μια φλογερή, πειστική έκκληση για δράση από μια εύγλωττη κι ελκυστική υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που ξέρει από προσωπική πείρα αυτό το θέμα (από το οπισθόφυλλο).
Το 2008 θα γυριστεί και ταινία.
Σχετικά: Waris Dirie Foundation Το μυστικό της αυγής (ντοκυμανταίρ του ΕΞΑΝΤΑ) Πωλήτριες, ωραίες, γυναίκες (LEDLM) Πόσες φορές πονάει η αγάπη? (Έτσι Απλά!)
Μπράβο Τσαλ. Well said.
Εξαιρετικό ποστ, Τσαλ!
Θυμάμαι με φρίκη ούσα πιτσιρίκα ένα ντοκιμαντέρ ασπρόμαυρο με τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ (σ’ ένα εκ των κρατικών καναλιών ), με αφορμή το βιβλίο «Δεύτερο φύλο» νομίζω που είχε συνομιλίες με γυναίκες (μάλλον στη Β. Αφρική) που υπέστησαν κλειτοριδεκτομή και σκηνές.
Αριστο αρθρο
και επισυναπτω ….
Φρίκη για «λόγους τιμής» στην Τουρκία
σκεφτομαι μια ινδη γνωστη μου, που αρνηθηκε να μπει σε arranged mariage και εχει αποκοπει εντελως απο την οικογενεια και την εδω κοινοτητα της. επισης, τις footballers wives, την belle de jour, την μαντονα. women as a commodity. η σεξουαλικοτητα μιας γυναικας τρομαζει – ο φοβος πως αν δεν χειραγωγηθει θα χειραγωγησει.
Δε θα σταθώ, αδελφέ μου στο αποτρόπαιο ‘έθιμο’ του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων που έχει σημαδέψει με τον πιο απάνθρωπο τρόπο εκατομμύρια γυναίκες. Είναι μια γνωστή εδώ και χρόνια ‘πρακτική’ στην οποία ο δυτικός και ‘πολιτισμένος’ κόσμος δεν έχει αντιδράσει με αποφασιστικό τρόπο ώστε να εξαλειφθεί οριστικά, αλλά περιορίζεται στην έκφραση του αποτροπιασμού του και σε ευχολόγια που είναι επιεικώς υποκριτικά.
Ελπίζω τουλάχιστον η ταινία να συμβάλει αποφασιστικά στην ενημέρωση και να μην υποκύψει στην ευκολία να αποδώσει την ιστορία του Λουλουδιού της Ερήμου σαν την Αφρικάνικη εκδοχή της Σταχτοπούτας.
Καλό πάντως είναι να θυμόμαστε με αφορμή την σημερινή σου ανάρτηση ότι η βία απέναντι στις γυναίκες- και όχι μόνο – δεν γνωρίζει γεωγραφικά όρια. Υπάρχει δίπλα μας, την συναντούμε καθημερινά και συνήθως αποστρέφουμε το βλέμμα γιατί «δεν είναι δική μας δουλειά».
@a&s
Ευχαριστώ. Ελπίζω και well done – να έχει δηλαδή κάποια απήχηση η ενημέρωση για τέτοια ζητήματα, για την οποία όλοι προσπαθούμε να συμβάλλουμε.
@Renata
Είχε πολλά καλά ντοκυμανταίρ η παλιά ΕΡΤ, ακόμα και η σημερινή παρά τις «μεταρρυθμίσεις» που προσπαθούν λυσσαλέα κάποιοι να της επιβάλλουν. Ελπίζω η επιστροφή αξιόλογων συντελεστών όπως ο Στέλιος Κούλογλου να συμβάλλουν στον επιμορφωτικό της ρόλο.
Όσο για τη Βόρεια Αφρική, όπως φαίνεται και στο χάρτη, στο Μαγκρέμπ τουλάχιστο δεν έχει σχεδόν καθόλου διάδοση αυτή η βαρβαρη πρακτική. Σε αντίθεση με την Αίγυπτο όπου τα τελευταία χρόνια η απήχησή της έχει αυξηθεί δραματικά.
@Φλώρε
Ενδεικτική η επισύναψη. Και για να μη νομίζουμε πως αυτά συμβαίνουν μόνο σε «βαρβαρικές χώρες», και στην αθάνατη ελληνική επαρχία μαθαίνουμε κατά καιρούς για παρόμοια περιστατικά.
Να θυμίσω και την περσινή σου πετυχημένη ανάρτηση για τη νομοθετική «μεταρρύθμιση» πάνω στο οικογενειακό δίκαιο του Αφγανιστάν.
Αφγανιστάν: Νόμος ρυθμίζει τη σεξουαλική επαφή με τους συζύγους τους
@DonnaBella
Δυστυχώς αυτό που λες συμβαίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, από τις απαρχές της ιστορίας ως τις μέρες μας. Αντιγράφω από το βιβλίο του Εντουάρδο Γκαλεάνο, Ο Κόσμος Ανάποδα:
Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην αποδεικνύεται ύποπτη κακής διαγωγής. Τα μπολερό τις βγάζουν όλες αχάριστες. Τα ταγκό πουτάνες (εκτός από τη μαμά). Στις χωρες του Νότου μια στις τρεις παντρεμένες γυναίκες τρώει ξύλο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της συζυγικής ρουτίνας, για να τιμωρηθεί για κάτι που έκανε ή για κάτι που θα μπορούσε να έχει κάνει:
– Κοιμόμαστε – λέει μια εργάτρια στον οικισμό Καζαβάλε του Μοντεβιδέο-. Έρχεται ένας πρίγκιπας σου δίνει ένα φιλί και σε αποκοιμίζει. Όταν ξυπνάς ο πρίγκιπας σε ξυλοφορτώνει.
Και μια άλλη:
– Ζώ με το φόβο της μάνας μου και η μάνα μου ζούσε με το φόβο της γιαγιάς μου.
@Αδερφέ,
Θα προχωρήσω ακόμα περισσότετο αυτό που λες, προσθέτωντας ότι η Δύση όχι μόνο δεν κάνει αρκετά εκτός από διακηρύξεις και ευχολόγια για σταματήσουν τέτοια φαινόμενα, αλλά άμεσα ή έμμεσα τα προκαλεί. Άμεσα στηρίζοντας ανελεύθερα οπισθοδρομικά καθεστώτα (βλ. Αφγανιστάν, Σαουδική Αραβία) και έμμεσα όπου έχει επέμβει ως χωροφύλακας με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι φανατισμοί και οι δογματισμοί ως έκφανση εθνικής και θρησκευτικής συσπείρωσης και αντίστασης (Ιράν, Σομαλία κ..α.). Κάνει σχετική αναφορά και το άρθρο του Τάρικ Άλι που έχω συμπεριλάβει στα «προτεινόμενα εκ της σύνταξης».
Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω μια μικρή ιστορική αναδρομή και πολιτική ανάλυση. Τις δεκαετίες του 50, του 60 και του 70, όταν ο κόσμος φλεγόταν από τη δυναμική και ορμή του αντιαποικιακού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στην Ινδοκίνα, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, τότε που ο Τσε καλούσε για πολυάριθμα Βιετνάμ, και στις δυτικές μεγαλοπόλεις οι φοιτητές και οι εργάτες διαδήλωναν για πολιτικά δικαιώματα και αλληλεγγύη στους μαχόμενους αντιστεκόμενους λαούς, ένας δημοκρατικός προοδευτικός άνεμος έπνεε σε όλο το λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, που με τη συνδρομή του Δεύτερου (σοσιαλιστικό μπλοκ) πολεμούσε τον Πρώτο, τον πρώην αφέντη του. Στην Αφρική εν προκειμένω, υπήρχε ο Λουμούμπα, ο Νιερέρε, ο Κενυάτα, ο Νκρούμα, ο Μπεν Μπελά, ο Μαντέλα και άλλοι ηγέτες που ενέπνευσαν, επιμόρφωσαν και πρόσφεραν αξιοπρέπεια στους λαούς τους. Οι γυναίκες απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τους άντρες και φόρεσαν την ίδια στολή εργασίας ή πολέμου, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες. Ήταν μια δύσκολη εποχή, αλλά παρόλα αυτά ένα αισιόδοξο διάλλειμμα στην ιστορία της Μαύρης Ηπείρου. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Κατέρρευσε το «αντίπαλο» δέος, μαζί και τα περισσότερα προοδευτικά κααι ανθρωπιστικά καθεστώτα και επέστρεψαν οι πολέμαρχοι, οι δικτάτορες, οι πολιτικοί μαριονέτες και οι… μπούρκες.
Σχετικά με την ταινία και το βιβλίο, δεν είμαι ούτε εγώ υπερβολικά αισιόδοξος ότι θα αφυπνίσει και θα προβληματίσει την οικουμένη στο βαθμό που χρειάζεται. Οι περισσότεροι θα τη δουν σαν μια συγκινητική ανθρώπινη ιστορία με μπόλικο εξωτισμό και το απαραίτητο happy end – όπως περίπου το Slumdog Millionaire. Αλλά ακόμα και για λίγους αν αποτελέσει αφορμή για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση, θα είναι ένα μικρό κέρδος.
Καλά κανεις και υπενθυμιζεις ειδήσεις που επανέρχονται αραιά και που στα δελτία σχετικά με αυτά τα θεματα, σύντροφε και αρχισυντάκτη μου.
Αλλά όταν τα προσεγγιζουμε ας θυμόμαστε πως ακόμη και στις δυτικές ή δυτικότροπες κοινωνίες μας ανεχόμαστε ή αδιαφορούμε για περιστατικά βίας εναντίον των γυναικών. Ο καθείς εξ ημών είμαι βέβαιος πως γνωριζει τουλάχιστον δυο με τρεις τέτοιες περιπτώσεις στον ευρύτερο κύκλο του, πράγμα που δείχνει πως δεν ειμαστε στον αντίποδα κοινωνιων της Αφρικής ή άλλων γωνιών της γης. Απλώς εμείς δεν έχουμε θεσμοποιήσει τη βία σε τετοιες περιπτωσεις.
Να επισημάνω δε πως ενα μεγάλο ποσοστό των κακοποιήσεων γίνεται σε οικογένειες με ανώτερο ή ανώτατο μορφωτικό και οικονομικό/κοινωνικό επίπεδο.
υ.γ. Η ταινια, από το τρεηλερ που είδα, μου φαίνεται κλασική χολυγουντιανή εκδοχή…
Είναι πάντα πολύ ενδιαφέρον (και συγκινητικό), όταν οι άντρες ασχολούνται με ευαίσθητα θέματα σαν αυτό.
Βέβαια το θέμα της κλειτοριδεκτομής, είναι ένα πρόβλημα τεράστιας κοινωνικής σημασίας, οπότε είναι μάλλον αναμενόμενο να ασχολείσαι με αυτό εσύ τσαλαπετεινέ, που συνηθίζεις τις παρεμβάσεις κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου.
Η καταπίεση των γυναικών μέσα στις πατριαρχικές κοινωνίες δεν είναι ένα γυναικείο πρόβλημα, αλλά ένα μείζον πολιτικό ζήτημα. Επειδή όμως, το ειδικό αυτό θέμα που παρουσιάζεις αγγίζει περισσότερο τις γυναίκες, νιώθω ότι η ατμόσφαιρα της ανάρτησης αναδεικνύει την ευρύτητα της προσωπικότητας του συντάκτη.
Σχετικά με το βίντεο, συμφωνώ με το συκοφάγο.
Αν κρίνω από το τρέηλερ, λυπάμαι που η ιστορία αυτής της γυναίκας έγινε τέτοιου είδους ταινία.
……επικαρπώνομαι την ευκαιρία μιας μικρής »αναπνοής»……..γράφοντας…μια φράση του che….
….η γυναίκα δεν έχει ακόμα κόψει τα δεσμά με ένα παρελθόν..που δεν έχει πεθάνει ποτέ…
…θα πρόσθετα…και πρέπει να πεθάνει….
Η Waris όταν βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη στο φεστιβάλ κινηματογράφου της άρεσε το χειροκρότημα από τα γκαρτάσια , φάνηκε απο το χαμόγελο της ,γιατί ήξερε ότι δεν ήταν για την ταινία…
Τα γκαρτάσια την χειροκροτούσαν με το έμπα.
…ας μου επιτραπεί …υπερβατικά….να αφιερώσω..έστω και λογότυπα..ένα τραγούδι…της nathalie cardone…το hasta siempre…..ίσως πέρα από την εικόνα….κάποιοι άνθρωποι…αντέξουν να δουν την αλήθεια….που….φωτίζει…..αυτό…που κοιμάται…πέρα από την εικόνα…..
…….de profyndis…..
@Συκοφάγε
Γνωρίζεις πως δε μου αρέσει να χάνω επετείους και ειδικές ημέρες, ήταν με θετικό είτε αρνητικό περιοχόμενο. Έτυχε μάλιστα προ ολίγων ημερών να αποκτήσω και το βιβλίο, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για να προκύψει η ανάρτηση.
Προφανώς το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας δεν περιορίζεται στις παραδοσιακές πατριαρχικές κοινωνίας. Με ευκαιρία την ημέρα αναφέρθηκα στις κλειτοριδεκτομή που εφαρμόζεται κυρίως σε χώρες της Αφρικής, αλλά και σε γκέτο Αφρικανών μεταναστών στην Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική. Να άλλη μια ευθύνη της «πολιτισμένης» Δύσης, που ενθαρρύνει τα γκέτο με ό,τι αυτά συνεπάγονται.
Για την ταινία, χωρίς να την έχω δει, και η δική μου εντύπωση τέτοια είναι από το trailer. Ακόμα και έτσι όμως κάποιοι που θα τη δουν μπορεί να ενδιαφερθούν να διαβάσουν το βιβλίο και γενικότερα να ενημερωθούν για το μεγάλο θέμα που βρίσκεται από πίσω.
@Riski
Όταν ένα ζήτημα αφορά τόσα εκατομμύρια ανθρώπους άμεσα και κατ’ επέκταση τον μισό πληθυσμό της γης δεν θεωρώ ότι είναι «ειδικό θέμα». Ακόμα περισσότερο αφού είναι θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων, άρα πολιτικό θέμα, όπως διαπιστώνεις κι εσύ. Ο περίφημος δυτικός πολιτισμός βασίστηκε στην εκμετάλλευση και καταπίεση αιώνων των μη λευκών, των γυναικών και των εργατών. Η άνιση κατανομή δικαιωμάτων πάει χέρι χέρι με την άδικη κατανομή εργασίας και πλούτου.
Για το τρέηλερ ισχύει ότι έγραψα πιο πάνω στο συκοφάγο.
@Σίρο Ρεδόνδο
Καλώς μνημονεύεις τον Τσε, γιατί η Κουβανική Επανάσταση είχε από πολύ νωρίς να παρουσιάσει θεαματικά επιτεύγματα στην καταπολέμηση του ρατσισμού, του σεξισμού και ασφαλώς της ταξικής ανισότητας.
@habilis
Δεν γνώριζα ότι η Waris Dirie είχε έρθει στην Ελλάδα τόσο πρόσφατα. Προφανώς αρκετοί από όσους την χειροκρότησαν θα ήταν ανάμεσα στους 110.000 που έχουν διαβάσει ή ορθότερα αγοράσει το βιβλίο της. Κάποιοι ενδέχεται να χειροκρότησαν απλά μια ωραία γυναίκα, κάτι που δεν είναι φυσικά κατακριτέο. Μακάρι να τύγχαναν ανάλογης θερμής υποδοχής περισσότεροι Σομαλοί μετανάστες.
http://www.mindradio.gr/scene.php?t=news&id=862
@κομπανιέρο Σίρο της νυχτερινής σκοπιάς
Προφανώς αναφέρεσαι σε αυτό τον ύμνο του Carlos Puebla, που μεταξύ πολλών άλλων καλλιτεχνών τον έχει ερμηνεύσει και η Nathalie Cardone, Γαλλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια με καταγωγή από Ισπανία και Σικελία.
Επειδή αγαπάμε πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά και τη Ναταλί, ιδού και σε ζωντανή εκτέλεση, με πολύ καλή συνοδεία κιθάρας.
Οι κοπέλες που γδύνονται
οι κοπέλες που ντύνονται
οι κοπέλες που κάθονται
σιωπηλές στον καθρέφτη.
Δεν υπάρχει το αύριο
παρά μόνο το τώρα,
η στιγμή που κοιτάζονται
μοναχές στον καθρέφτη.
@skoug
Επί της ποίησης δεν είμαι ειδήμων, εκτός αν είναι… στρατευμένη. Μάλλον ο σιόρ συκοφάγος είναι πιο κατάλληλος να ανταπαντήσει ποιητικά.
αχ ρε Τσαλ…
θυμάσαι συζητήσεις που σήκωσαν αυτές οι περσινές αναρτήσεις της LEDLM;
Καλά κάνεις και ακολουθείς τις επετείους! Πολύ καλά κάνεις 😉
@κοκκινομπάλονο
Αν θυμάμαι λέει… ο λαός δεν ξεχνά!
Και μια και μιλάμε για επετείους πλησιάζει και η Βάρκιζα!
Είδα τελικά κι εγώ την ταινία… Μάλλον έχουν δίκιο οι ταινιοκριτικοί και οι σκεπτικιστές περί «Αφρικανής σταχτοπούτας» και χολυγουντιανής προσέγγισης. Με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια είναι μέτρια ως αδιάφορη. Ακόμα και έτσι όμως αξίζει να τη δει κάποιος επειδή πραγματεύεται ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό θέμα και ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Το βιβλίο είναι μοιρασμένο σε έκταση ανάμεσα στα δύσκολα χρόνια της Αφρικής και τα λαμπερά χρόνια της Ευρώπης και της Β. Αμερικής. Το σενάριο ασχολείται περισσότερο με το δεύτερο μέρος της ζωής της Γουόρις, κάνοντας φλας μπακ στο επώδυνο παρελθόν της. Σε κάποιες λεπτομέρειες διαφοροποιείται από το βιβλίο, πχ αναφέρει ότι η Γουόρις υπέστη ακρωτηριασμό των γεννητικών της οργάνων σε ηλικία 3 ετών, ενώ το βιβλίο γράφει 5 ετών. Πολλοί χαρακτήρες του βιβλίου παραλείπονται ή εμφανίζονται τροποποιημένοι. Επινοούνται και κάποιοι άλλοι, όπως η συγκάτοικος Μέριλιν (στην πραγματικότητα η Γουόρις είχε διάφορες συγκατοίκους) και ο αφροαμερικανός Χάρολντ Τζάκσον που φέρεται ότι πρωτογνώρισε στο Λονδίνοα και ξαναβρήκε στη Ν. Υόρκη. Πειστική και αξιαγάπητη η πρωταγωνίστρια – μοντέλο από την Αιθιοπία – Λία Κεμπέντε.