ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ
[ Αγαλμα γυναίκας με δεμένα τα χέρια ]
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
αν αρχίζανε τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παράδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
[Κική Δημουλά Το Λίγο Του Κόσμου, 1971]
Μπαγάσα, με συγκινήσατε πάλι με την φανταστική Δημουλά. Σας μιλώ λοιπόν ξανά, γιατί είστε ευαίσθητο πουλί!
Αχ!
@ Μπαλόνι
Μα πείθεστε τόσο εύκολα περι ευαισθησίας…
Καλό μου μπαλόνι, όσο γίνεται ο καπιταλιστής άνθρωπος, άλλο τόσο γίνεται και ο σεξιστής! Τσ, τσ, τσ, μα τόσο εύπιστη πια;
Υ.Γ. Ερώτηση γενικής φυσεως και ειδικού ενδιαφέροντος [ελπίζω να συνδυάζονται αυτά…]:
Αν μου ξαναμιλάτε εσείς, εγώ μπορώ να σας ξαναφιλώ; [μην απαντήσεις, είναι παγίδα… 😉 ]
@ Μπαλόνι
Και κάτι για την ταμπακέρα…
Με το σκιτσάκι αυτό κλείνει η τριλογία.
Το απέδωσε γλαφυρότατα η ποιήτρια.
Καλησπέρα (βραχνιασμένη)! 🙂
@ renata
Γλαφυρότατα, Ρενάτα! Σχεδόν το λάξευσε επί χάρτου.
Βραχνιασμένη; Μα πάλι τραγουδάγατε στην τάξη; 😛
Χμ, ρακόμελο θα πρότεινα! Ίσως να μη βοηθά στη φωνή, αλλά σίγουρα βοηθά στο…ρεπερτόριο.
Υ.Γ. Χίλια ευχαριστώ για τις φωτό.
Δυστυχώς δεν προέρχεται από τραγούδι. Είμαστε στην προπαρασκευαστική φάση των χριστουγεννιάτικων κατασκευών και είναι πολύ κουραστική για τη φωνή μου. Εκτός αυτού μάλλον πάλι κάποια ίωση με περιτριγυρίζει.
Παρακαλώ, δεν ήταν τίποτα. 🙂
Επί αιώνες η γυναικα είχε δεμένα τα χέρια της στο ύψος της μέσης της. Κάποια στιγμή τάφερε μπροστά, λίγο πάνω από την κοιλιά. Και πάλι δεμένα. Σήμερα η γυναίκα στέκεται με τα χέρια λυτά, να σκεπάζουν τα καπούλια της, σημάδι ότι έχει κουραστεί από την υποκρισία των ανθρώπων κι απ όλα αυτά που δεν βρήκε μπροστά της όταν μόνη της έλυνε τα σχοινιά.
χαιρετώ
(Για ευνόητους λόγους) μη τολμήσει κανένας να πάρει αυτό το σκίτσο. Αυτό είναι δικό μου!
Αγαπώ και θαυμάζω την Κ. Δημουλά ….αλά ….δεν μπορώ να έχω προσωπική σύνδεση μ αυτό το ποίημα ..δεν με αγγίζει , δεν με ταράζει ,δεν ταυτίζομαι …
και είμαι εντελώς γυναίκα …..εγώ αλλού πονώ .
Μονάχα συμφωνώ πως υπάρχει ιστορική αλήθεια στα λεγόμενα της .
Καληνύχτα
μάλλον ταυτίζομαι με την Ελένη Μ. … Αλλού πονώ!!
Στο σκίτσο του Συκοφάγου : καθώς η γυναίκα λαξεύει το φόρεμα (θηλυκότητα ) της … ατύχημα …. σπάει ένα κομμάτι ….και αποκαλύπτεται πως…. ο πολύ αρρενωπός και άγριος άντρας …έχει εκεί κρυψώνα και καταφύγιο ….ενώ τον λέμε στυλοβάτη και κολόνα του σπιτιού της …..α ! χα χα χα ! Ωραία ιδέα !
@ renata
Aχά! Οδηγίες δίνω κι οδηγίες δεν παίρνουν, ένα πράμα; 😆
Προσπαθώ να σκεφτώ τι έκανα ως μαθητής τέτοιες εποχές.
Δε θυμάμαι… Η παιδική μου ηλικία πρέπει να δραπέτευσε! Nα συλληφθεί και να γυρίσει πίσω, να εκτίσει την ποινή της στο κεφάλι μου! 🙄
Πάντως τη δασκάλα μου τη λάτρευα. Άσχετο, αλλά το αναφέρω (με αγάπη).
Υ.Γ. Για τη γρίπη (αν είναι αυτό που περιτριγυρίζει) έχει κάτι μαντζούνια η ανεπίδοτη (δες το βλογ της). Δεν ξέρω αν βοηθούν, πάντως για πάρτυ κάνουν! 😛
@ ritsmas
Συμφωνώ απόλυτα. Κι ένα παράξενο πράμα, επειδή το σχόλιο σου ήταν γεμάτο εικόνες, ταίριαξαν μια χαρά και με τις φωτο και με το σκιτσάκι.
Καλό βράδυ
Πολύ καλή συνταγή. Κονιάκ δεν έχω βέβαια, αλλά δεν πειράζει. Στην πρώτη ευκαιρία όμως θα το τηρήσω.
Νια, ίσως ένα πάρτι να ‘ταν το καλύτερο αντίδοτο. Πού ν΄το όμως?
Καληνύχτα.
@ Μπαλόνι
Το ξέρουμε, είστε φεμινίστρια! Πιο ευνόητος λόγος δεν υπάρχει! Αμάν πια! Να αγαπούσατε και λίγο την τέχνη μου…. 😦
Θα φροντίσω πάντως να τον χρυσοπληρώσεις! Θα εκτιμηθεί, θα εκτεθεί, και θα δημοπρατηθεί (θα βάλω και τίποτε «κράχτες» να το χτυπήσουν, χεχε…
[χεχεχε, η εκδίκηση, εν τέλει, είναι ένα πιάτο ακριβό, εκτός από κρύο! 👿 ]
@ Eλένη Μ.
Αυτό το ποίημα μου αρέσει πολύ. Πιο πολύ μου αρέσει όμως η ποικιλία. Τι θα γινόταν αυτό το βλογ, αν συμφωνούσαμε σε όλα; 😉
Ειλικρινά όμως, το επιχείρημα «Μου αρέσει η Δημουλά, δε με αγγίζει το συγκεκριμένο ποίημα» είναι ουσιώδες. ΄Και δείχνει κριτική στάση. Συμφωνούμε, λοιπόν, στη διαφωνία μας! 😀
@ Μeniek
καλώς ήλθες! Ελπίζουμε σε εποχές με λιγότερο πόνο.
@ Ελένη Μ.
Χμ, δεν είχα κάτι τέτοιο στο νου, ωστόσο τη δέχομαι κι αυτήν την εκδοχή! [μεταξύ μας μου αρέσει πιο πολύ η δικιά σου, να την καπηλευτώ; ] 😀
Λοιπόν, πρόταση (και πες ναι, σε παρακαλώ!) : έχω και σκίτσα που δεν ξέρω γιατί τα έκανα ή τι σκεφτόμουν όταν τα έκανα (αυτό λέγεται κρίση καλλιτέχνη ή απλώς αλτσχάιμερ), το λοιπόν, θα με βοηθήσεις να δικαιολογήσω τν ύπαρξή τους; [σοβαρολογώ, δεν αστειεύομαι καθόλου όταν μιλώ για …τέχνη! -τρομάρα μου!]
Σε γλυκοφιλώ…
@ ρενάτα
βάλε τη γρίπη, βάζω το πάρτυ 😉
Kαλό σου βράδυ
Ωραίο ποίημα, αν και είμαι φαν του πεζού λόγου περισσότερο. Συγκλονιστικό και το γλυπτό. Τέχνη στην υπηρεσία της κοινωνίας…
Συκοφάγε νομίζω μπορούμε να σου οργανώσουμε αναδρομική έκθεση στη… Δημοτική Αγορά Κυψέλης – ταπεινό ντεμπούτο, αλλά πολλά υποσχόμενο και πάνω από όλα φορτισμένο ιδεολογικά. Θα το θυμάσαι μετά από χρόνια στην ωριμότητά σου σε λαμπερές εκθέσεις στο Παρίσι και τη Ν. Υόρκη και θα λες στις συνεντεύξεις ότι το ξεκίνημα σου ήταν από μια παλιά ανακαινισμένη λαϊκή αγορά, με τα σκίτσα σου αναρτημένα δίπλα στους πάγκους των χασάπιδων και των μανάβηδων…
Το δε σκίτσο που εποφθαλμιά το μπαλόνι, αν δεν μπορέσει να το χτυπήσει με το περιεχόμενο του κουμπαρά της οργάνωσης που ποδηγετεί, θα κατασχεθεί φυσικά για να εκτεθεί στο προς κατασκευή Μουσείο της Επανάστασης (σύμφωνα με φήμες ήδη βαίνει προς αποπεράτωση η μακέτα του έργου).
@Sikofagos
Στη διάθεση σου με χαρά !
Η Δημουλά, όπως πάντα συγκλονιστική, γλαφυρή, κοφτερή («δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις / μια ελαφιά μαργαρίτα / δεμένα τα χέρια σου») κι απόλυτη («όλοι σε λένε άγαλμα / εγώ σ λέω ΑΜΕΣΩΣ γυναίκα»).
Νοιώθω πως είναι ένα από τα καλύτερα άρθρα σου.
Μου άρεσε ππλύ.
Και έδεσες τέλεια ποίημα+εικόνα.
Μπράβο.
Την καλημέρα μου
vloutis.wordpress.com
loutis.blogspot.com
@ Τσαλ
Ρε κερατα, ασε τα σαπια… θα έλθεις Ναι ή ου;
@ Ελένη Μ.
Μια χαρα θα τα πάμε τα δυο μας!
@Κωστα
Εμ, όταν μιλατε οι καλλιτέχνες, εμείς οι υποδελοιποι απλώς θαυμαζουμε!
Καλό ξημέρωμα και στους τρεις…
@συκοφάγε
Θα έρθω εφόσον… έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες για δημόσια εμφανισή μου! Ξέρεις να μην καώ σαν χαρτί… Συνηθίζω να δρω και να κινώ τα νήματα από το παρασκήνιο, ως συνεπής άθεoς ιησουίτης (sic)…
@ Tsal
Εσύ, μανούλα μου, είσαι η ναυαρχίδα μας (νταξ, με ναυαρχο τον πολύ Φλώρο…) δεν καίγεσαι. Είσαι το ισχυρό χαρτί αυτής της κυβέρνησης (Ντώρα, ντώρα θα σε κάψω, ήρθε η ώρα σου -κι η δικιά μου, βεβαίως-βεβαίως)
Αγαπητέ Συκοφάγε,
Να εκφράσω κι εγώ το θαυμασμό μου για την τέχνη σας. Το σκιτσάκι σφίζει από ζωή και γυναικεία ενέργεια, αξιοθαύμαστο αγαπητέ μου!
@ Belbo
Να είσαι καλα φίλε Belbo! για μενα ισχύουν όσα έχω πει και στο παρελθον, δεν έχω να προσθέσω τίποτε παρα μόνο πως τα εννοώ…
[αν μη τι άλλο είμαι συνεπής στη θεση μου -κι ας μην τη θυμαμαι πια…]
Υ.Γ. Νταξ’ δε θα σε ξαναφιλήσω… Να σου σφίξω όμως χειροδύναμα το χέρι σου μου το επιτρέπεις…
[τι να κάνω; έπεσα και σε βαρβάτο επισκέπτη… χμ… και εγώ που είμαι συναισθηματικούλης πώς θα στο δείξω; σνιφ, βρε, σνιφ….]
Υ.Γ2 Οποιος διαβάσει αυτό το σχόλιο, τον επιβεβαιώνουμε: η σοβαρότητα δεν εκατοίκησε ποτέ αυτό το βλογ… Ωιμένα….
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Ίσως το προσπέρασα αβασάνιστα ….τό χωσε ανάμεσα σε «βαρύγδουπες» αιχμαλωσίες και δεμένα χέρια (η ακτύπητη τεχνίτρα) χα χα παγίδες !…..για την περηφάνια μου …..
Το λάθος μου δεν πρέπει να κάμουν (ακούς meniek ; ) …..οι Μητέρες ….ούτε όσες τρέφουν …. Μητρότητας όνειρο …
Ζητώ συγγνώμη
από το ποίημα .
@ Ελένη Μ.
αχ, Ελένη…
…απόψε αγάπησα βαθιά έναν άνθρωπο…
Γλυκό κρασί ο λόγος σου !
Συμπλέω… Συμπλέκω …
καληνύχτα
εΧΕΤΕ αιχμαλωτήσει ποτέ σας Γυναίκα;;!!
@ Διονυσος
αν εξαιρέσετε την προσωπική μου συλλογή, φυσικά κι όχι!
Χαιρεται! 😀
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΤΗΝ ΔΗΜΟΥΛΑ ΝΑ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ???
@ Nάντια
Έχει κυκλοφορήσει από την ΕΜΙ μια συλλογή με τίτλο «Κική Δημουλά – Θάνος Μικρούτσικος, Στην Αγκαλια της Ακρης», όπου η ποιήτρια απαγγέλει, αλλά δεν έχει το συγκεκριμένο ποίημα. Επίσης στο YouTube δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι.