Οι ρασοφόροι συνήθως δεν είναι συμπαθείς στο χώρο της Αριστεράς, σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα. Γιατί συνήθως ταυτίζονται και συμπράττουν με την άρχουσα τάξη, την οπισθοδρόμηση, τη δεξιά. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις, ιδιαίτερα στις τάξεις του χαμηλού κλήρου. Στην ελληνική ιστορία π.χ. είναι γνωστές περιπτώσεις κληρικών που πύκνωσαν τις τάξεις των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης, καθώς και του αντάρτικου στρατού του ΕΛΑΣ.
Στη Λατινική Αμερική, τη γη του μαγικού ρεαλισμού, υπήρχαν πολλά φωτεινά παραδείγματα ακόμα και υψηλόβαθμων κληρικών που ως εκπρόσωποι της Θεολογίας της Απελευθέρωσης (βλ. και σχετικό αφιέρωμα του Ιού της Ελευθεροτυπίας) ηγήθηκαν των αγώνων των λαών τους για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια κατά τις δύσκολες δεκαετίες του 70 και του 80, όταν οι ΗΠΑ ήλεγχαν απολύτως την περίφημη «Πίσω Αυλή» τους. Ανάμεσά τους εξέχουσα θέση κατέχει ο αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ, Όσκαρ Αρνούλφο Ρομέρο (μια καλή βιογραφία του μπορείτε να βρείτε και εδώ).
Αν και συντηρητικών καταβολών, μετά την ανάληψη του αξιώματός του (1977) αντιτάχθηκε στην καταπίεση και αδικία που υφίστατο ο λαός από την ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Στάθηκε δίπλα στο λαό και καταδίκασε τη βία που έσπερναν αδιακρίτως οι επίσημες ένοπλες δυνάμεις και κυρίως οι μισθοδοτούμενοι από την Ουάσινγκτον παραστρατιωτικοί, στα πλαίσια του Βρώμικου Πολέμου. Μέχρι και την προηγούμενη της εκτέλεσής του, προσπαθεί να αποτρέψει τη βία και το θάνατο των αθώων, με δραματική έκκληση από τον άμβωνα. Εκτελέστηκε στις 24 Μάρτη 1980, σε ένα μικρό παρεκκλήσι νοσοκομείου κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, από ριπές τυφεκίου Μ-16 που χρησιμοποιούν οι στρατοί που εξοπλίζονται από την αμερικανική πολεμική βιομηχανία.
Οι τελευταίες δημόσιες δηλώσεις του Όσκαρ Ρομέρο (23 Μάρτη 1980)
Την άνοιξη του 1979, ο αρχιεπίσκοπος Όσκαρ Αρνούλφο Ρομέρο του Ελ Σαλβαδόρ ταξίδεψε στο Βατικανό. Παρακάλεσε, ικέτεψε, ζητιάνεψε ακρόαση από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β’.[…] Ο Ρομέρο προσπάθησε να του πει πως ο στρατός είχε βασανίσει και είχε δολοφονήσει χιλιάδες Σαλβαδοριανούς, μεταξύ άλλων πολλούς καθολικούς και πέντε ιερείς, και πως χθες ακόμα, λίγο πριν από την ακρόαση αυτή, στρατιώτες είχαν πυροβολήσει είκοσι πέντε άτομα μπροστά στον καθεδρικό ναό. Ο αρχηγός της εκκλησίας τον διέκοψε απότομα: «Μην υπερβάλλετε, αρχιεπίσκοπε!» Η συνάντηση δεν κράτησε πολύ. Ο διάδοχος του Αγ. Πέτρου διέταξε: «Θα πρέπει να τα βρείτε με την κυβέρνηση! Ένας καλός χριστιανός δεν δημιουργεί προβλήματα στις αρχές! Η Εκκλησία θέλει ειρήνη και αρμονία!» Δέκα μήνες αργότερα, ο αρχιεπίσκοπος Ρομέρο έπεσε νεκρός σε μια εκκλησία του Ελ Σαλβαδόρ. Η σφαίρα τον χτύπησε την ώρα της λειτουργίας, τη στιγμή που ύψωνε την Όστια.
Εντουάντο Γκαλεάνο, Καθρέφτες
Η πιο πυκνοκατοικημένη και από τις πιο φτωχές χώρες της Κεντρικής Αμερικής, το Ελ Σαλβαδόρ, από την εποχή της ανεξαρτησίας (1823) σπαρασσόταν από εμφύλιες συρράξεις ανάμεσα στην ισχυρή ολιγαρχία των γαιοκτημόνων και τους φτωχούς ιθαγενείς και μιγάδες αγρότες. Στις αρχές της δεκαετίας του 30, ο κομμουνιστής ηγέτης Φαραμπούντο Μαρτί, συνεργάτης του Αουγκούστο Σαντίνο στη γειτονική Νικαράγουα (βλ. και παλιές αναρτήσεις για Νικαράγουα και Ονδούρα) οργάνωσε εργάτες και αγρότες αλλά τελικά η εξέγερση κατά του δικτάτορα Μαξιμιλιάνο Ερνάντες Μαρτίνες πνίγηκε στο αίμα με 30.000 νεκρούς στη σφαγή της La Matanza.
Το 1980, οι «συνεχιστές» του Μαρτί ιδρύουν το Απελευθερωτικό Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN) για να αγωνιστούν εναντίον της «ρεφορμιστικής» στρατιωτικής δικτατορίας που είχε πάρει την εξουσία από την προηγούμενη χρονιά με τη στήριξη των ΗΠΑ και παραστρατιωτικών ομάδων. Υπολογίζεται ότι τους 6 πρώτους μήνες του 1980, 3.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη χώρα.
Μετά τη λήξη του εμφυλίου (1992) οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις κυριαρχούν. Το Μάρτη του 2009 για πρώτη φορά το FMLN κερδίζει τις εκλογές, με υποψήφιο τον πρώην δημοσιογράφο Μαουρίσιο Φούνες. Μια όψιμη ηθική τουλάχιστο δικαίωση για τα χιλιάδες θύματα του Βρώμικου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του μονσενιόρ Ρομέρο.
για αυτόν δεν είχαμε ξανασυζητήσει και πέρισυ;
Μπαλούν, εγώ δε θυμάμαι τίποτα.
Ωραίο Τσαλ!
[κάνα αφιέρμα στην 25η Μαρτίου δε θα κάνετε? 😛 ]
@μπαλούν
Τον έχουμε αναφέρει κατά καιρούς αναφορικά με τον Βρώμικο Πόλεμο στη Λατινική Αμερική και τη Θεολογία της Απελευθέρωσης, αλλά δεν είχα ξανακάνει ειδική ανάρτηση. φέτος είναι το μνημόσυνο των 30 χρόνων.
@κροτ
Στα εθνοπατριωτικά αφιερώματα ειδικεύεται ο σιόρ συκ, αλλά δεν τον βλέπω πολύ ορεξάτο τελευταία. Μάλλον στράβωσε όταν υπολόγισε πόση εφορία θα πληρώσει για την… πατρίδα χαχα!
Σ.Τσαλ, γι άλλη μια φορά μόνο «Εύγε» έχω να πω. 🙂
Όσο για τον κλήρο στην ελληνική ιστορία και πως παρουσιάζεται στα βιβλία …
…….»οι άνθρωποι των πράξεων , κυρίως αυτοί των οποίων οι πράξεις οδηγούνται από την αγάπη….ζουν για πάντα.»
ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ
Ε, Τσαλ, κοίτα εδώ και εδώ!
Το ράσο δεν κάνει τον παπά
αλλά ο παπάς κάνει το ράσο
(να έχει νόημα και ουσία)
@Ρενάτα
Σ’ ευχαριστώ. Ευτυχώς που υπάρχουν και προοδευτικά στοιχεία στις τάξεις των εκπαιδευτικών για να διορθώνουν και να ξεσκεπάζουν τις ανακρίβειες των σχολικών συγγραμάτων.
@Σ. Ρεδόνδο
Εχθρός μας δεν είναι ο θεός, αλλά οι αντιδραστικοί παπάδες.
Χο τσι Μινχ
@Κροτ
Η Αυτοκρατορία δεν το βάζει κάτω! Κοίτα κι εσύ – αν δεν είδες – την ανάρτηση του Belmonte
Παλιές εξισώσεις και νέες λύσεις
@Θεία Θ.
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα.
Κάποιες φορές τα μέσα αγιάζουν το σκοπό.
μα τον θυμόμουνα!
αμέσως όμως το κουτάβι να πεταχτεί! Αφού έχει αλτσχάιμερ, τι πετάγεται μου λέτε;
Πολύ ενδιαφέρον αγαπημένε στρούχτωρα! Ειδικά μετά και από τις αποκαλύψεις περί κληρικών που ασελγούσαν σε παιδιά με την κάλυψη του Πάπα! Θα το είδες, φαντάζομαι
Eίναι πολύ σημαντικό που θυμόσαστε τον Ρομέρο – και τη θεολογία της απελευθέρωσης, δηλαδή μια ουσιώδη παράμετρο του ευαγγελίου. Ποιος έχει φιλοτεχνήσει την εικόνα του;
Θ.Ν.Π.
@Θ. Παπαθανασίου
Είναι σημαντικό ασφαλώς να τον θυμομαστε, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν η Θεολογία της Απελευθέρωσης συνδέεται με το ευαγγέλιο όπως τουλάχιστο το «πουλάνε» τα ιερατεία. Οι πρωτεργάτες της συγκεκριμένης θεολογίας συνάντησαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια μεγάλη πίεση και εχθρότητα από το Βατικανό και την αφρόκρεμα του κλήρου. Πολλά χρόνια μετά δικαιώθηκαν. Γνώμη μου είναι πως αποτελεί περισσότερο ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα μίξης χριστιανικής κουλτούρας, ιθαγένικης κουλτούρας και πάθους των κατακτημέων λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Δεν γνωρίζω ποιος έχει φιλοτεχνήσει την εικόνα και δεν κατάφερα να το βρω στο διαδίκτυο. Ενδεχομένως ανώνυμος αγιογράφος. Μου έκανε εντύπωση πάντως που η τεχνοτροπία μοιάζει με βυζαντινή και όχι καθολική (αναγεννησιακή) ή ινδιάνικη.