Ανάμικτα τα συναισθήματα των Ελλήνων φιλάθλων σήμερα, μετά την «αξιοπρεπή» ήττα με 2-0 από την Αργεντινή, την ισχυρότερη ομάδα του ομίλου μας και βασική διεκδικήτρια του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην τελική φάση που διεξάγεται στα γήπεδα της Ν. Αφρικής. Υπάρχει ικανοποίηση για την καλή εμφάνιση και το γεγονός ότι η πρόκριση διεκδικήθηκε ως τα τελευταία λεπτά (αρκούσε ισοπαλία σε συνδυασμό με νίκη της Νιγηρίας επί της Ν. Κορέας στο άλλο ματς, που έληξε 2-2) και ταυτόχρονα πίκρα για τον αποκλεισμό. Αν προκρινόμασταν θα αγωνιζόμασταν σε ματς «νοκ άουτ» με την άλλη ομάδα του Λα Πλάτα, την Ουρουγουάη.
Πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες για να επιτευχθεί θετικό αποτέλεσμα στο χθεσινό πλέον παιχνίδι (22/6), υπήρχε και ένα… μεταφυσικό εμπόδιο: Η 24η επέτειος του… «Χεριού του Θεού» στο Μουντιάλ του Μέξικο (22/6/1986)!
Όπως φαίνεται καθαρά και στο βίντεο και στη φωτογραφία, το πρώτο γκολ του Ντίεγκο Μαραντόνα στον προημιτελικό του μουντιάλ του 1986, που τελικά κατέκτησε η Αργεντινή, σημειώθηκε καθαρά με το χέρι. Την παράβαση δεν καταλόγησε ο Τυνήσιος διαιτητής Μπενασέρ και το γκολ κατακυρώθηκε. Ο Μαραντόνα επικρίθηκε πολύ γι’ αυτό το γκολ, αν και πέτυχε άλλο ένα κανονικό, ίσως το καλύτερο σε τελική φάση παγκοσμίου Κυπέλλου, παιρνώντας όλη την άμυνα της Αγγλίας. Οι φίλαθλοι της Αργεντινής και όχι μόνον τον λάτρεψαν. Όχι μόνο για το δεύτερο γκολ, του «καλλιτέχνη», αλλά εξίσου και ίσως και περισσότερο για το πρώτο γκολ, του «κλέφτη», όπως περιγράφει όμορφα ο ποδοσφαιρόφιλος διανοούμενος Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο τελευταίο βιβλίο του «Καθρέφτες» (βλ. και σχετικό άρθρο στην Ελευθεροτυπία):
«Κανένας καταξιωμένος ποδοσφαιριστής δεν είχε μιλήσει ανοιχτά κατά των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Το έκανε ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, υπερασπιζόμενος τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίκτες. Ενας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δυο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη -ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό-, εκείνο που το χέρι του έκλεψε».
Αυτό το γκολ του «κλέφτη» έγινε σύμβολο και φετίχ της ανυπακοής και αντίστασης απέναντι στον ισχυρό, τον κατακτητή, τον δυνάστη. Οι μνήμες του Πολέμου των Μαλβίνων (Φώκλαντ) ήταν ακόμα νωπές. Λιγότερο νωπές αλλά υπαρκτές ήταν οι μνήμες της οικονομικής κατοχής της Αργεντινής και του μεγαλύτερου μέρους της Λατινικής Αμερικής από τη Βρετανική Αυτοκρατορία κατά το δεύτερο μισό του 190υ αιώνα – σε αυτά αναφέρεται αναλυτικά ο δον Γκαλεάνο στις «Ανοιχτές Φλέβες«.
Rodrigo – Mano de Dios – link –
Πιο πρόσφατα, έλαβε χώρα το «Αργεντινάσο«, αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων του ΔΝΤ (βλ. και παλιότερη ανάρτηση Argentina vs Ireland) που εκδηλώθηκε με μαζικές απεργείες, διαδηλώσεις και καταλήψεις εργοστασίων που υποχρέωσαν σε παραίτηση την κυβέρνηση και εγκατάληψη του προγράμματος που προσπάθησε να επιβάλει το ΔΝΤ και οι μεγάλοι δανειστές.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά, βρισκόμαστε σε παρόμοια οικονομική κατάσταση με την Αργεντινή και κάποιοι πάλι προσπαθούν να μας… σώσουν.
Επειδή είναι δύσκολο να ξαναεμφανιστεί το σωτήριο Χέρι του Θεού και δεν εμπιστευόμαστε τον… από Μηχανισμού (Στήριξης) Θεό, μήπως πρέπει να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας;
Να προσθέσω μόνο ότι μια παραλλαγή του… Χεριού του Θεού είδαμε την Κυριακή, στο ματς της Εθνικής Βραζιλίας με την Ακτή Ελεφαντοστού. Εκεί ο σκόρερ Λουίς Φαμπιάνο χρησιμοποίησε… και τα δύο χέρια του για να κοντρολάρει την μπάλα πριν τη στείλει στα δίχτυα. Ωστόσο, ο πρώτος διδάξας και μαιτρ της εν λόγω τεχνικής, αμφισβήτησε την αυθεντικότητα του γκολ, λόγω της «αιρετικής» τεχνικής αλλά και του γεγονότος ότι ο διαιτητής… χαμογελούσε πριν το κατακυρώσει (βλ. Reuters).
Επέτειος (επαγγελματικό βίτσιο η ορθογραφία)
Το Μουντιάλ του ΄86 το θυμάμαι πολύ καλά γιατί ήταν το πρώτο που είδα συνειδητά και εν μέσω πανελληνίων .
Δε μ’ άρεσε το πρώτο γκολ του «Θεού» (το βρήκα ψωνισμένο το υφάκι του) , γιατί η τεχνική του άξιζε να το βάλει δίκαια (όπως το δεύτερο!)
Δεν είμαι αμερόληπτη όμως γιατί πάντα προτιμούσα Πελέ από Μαραντόνα! Χτες όμως ήμουν με την Αλμπισελέστε! 😉
Εντάξει, βρε Τσαλ, είσαι μεροληπτικός, το ξέρουμε, αλλά κράτα και κάνα πρόσχημα! 🙂
Στο δεύτερο μισό του ποστ, καλά τα λες, κι εγώ το Μαραντόνα τον πάω -και προτιμώ την Αρχεντίνα από τη Βραζιλία. Αλλά μην υπερβάλουμε κιόλας!
Κι εγώ χτες με την Αλμπισελέστε -και τη Νιγηρία- ήμουν.
[Εξαιρετικό το σκίτσο!]
χάθηκε το κουότ μου, ήταν αυτό:
Αυτό το γκολ του “κλέφτη” έγινε σύμβολο και φετίχ της ανυπακοής και αντίστασης απέναντι στον ισχυρό, τον κατακτητή, τον δυνάστη.
@Ρενάτα
Ευτυχώς δεν είμαι φιλόλογος οπότε το ορθογραφικό λάθος μπορεί να θεωρηθεί πταίσμα. Αντίθετα, ασυγχώρητο είναι για έναν στατιστικό το «ποσοτικό» σφάλμα στην επίμαχη φράση: μεταξύ 1986 και 2010 μεσολαβούν 24 χρόνια και όχι 16! Προφανώς είχα κατά νου την τεσσάρα που φάγαμε στο μουντιάλ του 1994 από τον Ντιέγκο και την παρέα του, πριν ακριβώς 16 χρόνια και μια μέρα.
Πελέ ή Μαραντόνα; Μια από τις διαμάχες που μάλλον δε θα λυθούν ποτέ. Ο Πελέ σίγουρα ήταν καλύτερος αθλητής (σε φυσική κατάσταση) και πιο διακριτικός στην προσωπική του ζωή. Ωστόσο στην εθνική Βραζιλίας είχε δίπλα του άλλους 10 παικταράδες. Ο Μαραντόνα, αν και λιγότερο προικισμένος από τη φύση και «αλητάκος», ήταν γνήσιος ηγέτης και δε δίσταζε να κοντραριστεί με μεγαλύτερα μεγέθη από τον ίδιο (κατεστημένο UEFA/FIFA, παράγοντες ομάδων, πολιτικούς). Χωρίς φυσικά να έχει πάντα δίκιο. Αυτό το δίνει μια μεγαλύτερη αίγλη ως προσωπικότητα. Επίσης μου έχουν κάνει κακή εντύπωση η μανία του Πελέ στα υστερινά του να φτιάξει ένα άψογο προφίλ και οι τόσες συνεργασίες με μεγάλες εταιρίες (Mastercard etc).
@Κροτ
Κανένα πρόσχημα, κανένας συμβιβασμός και καμιά ανοχή!
Όσο για την υπερβολή, είναι κι αυτή στοιχείο του «μαγικού ρεαλισμού» α λα λατιναμερικάνα!
Το δικό μου κουότο είναι σε γραμμή με αυτό του δον Γκαλεάνο, επομένως αναγορεύεται αυτομάτως σε θέσφατο.
Όσο για το σκίτσο, παρέλειψα να αναφέρω ότι λόγω της μακράς απουσία του φίλτατου σκιτσοφάγου αναγκάστηκα να αναζητήσω και να πετύχω συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, όπως βλέπετε και με κάποιους καταξιωμένους. Παρά τρίχα γλίτωσε δε (ο σύκο) την… διαγραφή από το πολίτμπιρο, αφού συντάχθηκε την τελευταία στιγμή με την υποπτέρυγα Παπαδημούλη!
έκανε ο Συκ τέτοιο φάουλ?!?
Να μπει σε αναμόρφωση πάραυτα!!
Είδες ακόμα καμιά διάψευση; 🙂
τελικά ο διαιτητής Μπεν Ασέρ ήταν μαροκινός ή τυνήσιος?
@JohnyQ
Έχεις δίκιο. Σύμφωνα με τη… Λευκή Βίβλο του ποδοσφαίρου, ο διαιτητής ήταν Τυνήσιος.