«Γέλα Παλιάτσο» !

Οι «Παλιάτσοι» είναι ένα συγκλονιστικό ιταλικό έργο (γραμμένο στην εκπνοή του 19ου αιώνα, από τον Ruggero Leoncavallo (Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο) για το πώς η αλήθεια μπερδεύεται με το ψέμα, κυρίως όμως για το πώς η αλήθεια μπερδεύεται με την πραγματικότητα! Η δραματουργική σύμβαση για να γίνει αυτό είναι στηριγμένη στη μηχανική του θέατρου εν θεάτρω.  Σαν δυο κουτιά που το ένα εμπεριέχει το άλλο, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε, να διαχωρίσουμε τα εσωτερικά  τοιχώματα από τα εξωτερικά. Η αδύναμία τού να είσαι και  θεατής και θέαμα, τα χάσματα της αυτοσυνειδησίας και της διαχείρησης των πραγμάτων, οι διάδοχες μάσκες ενός προσώπου,  είναι θέματα που πραγματευεται το σπουδαίο αυτό έργο.

Όχι, η αλήθεια κι η πραγματικότητα, αυτά τα δυο δεν είναι το ίδιο πράγμα. Κι αν –όπως θα μας δείξει λίγα χρόνια αργότερα ένας επίσης Ιταλός, ο Λουίτζι Πιραντέλο– εσείς αυτό πιστεύετε ,

ε, τότε «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε«….

Τέλος, (από εγκυκλοπαιδική καθαρά διαστροφή) να πούμε πως με τους Παλιάτσους του Λεονκαβάλλο και την Καβαλλερία Ρουστικάνα (Αγροτική Υποσσυνη) του Πιέτρο Μασκάνι έμφανίζεται στην όπερα ο βερισμός [από το vero=αλήθεια, στα ιταλικά], δηλαδή η νατουραλιστική αλλά και μελοδραματική απεικόνηση της ζωής των καθημερινών απλών ανθρώπων. Το ρέυμα θα διαπεράσει τη λογοτεχνία και θα φτάσει και στην όπερα, προερχόμενο από τη Γαλλία του νατουραλισμου  (με το Εμίλ Ζολα, τον πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο).

Η πλοκή εν ολίγοις:

Σε ένα χωριό της Καλαβρίας καταφτάνει ο περιοδεύων θίασος του Κάνιο, για να δώσει μια παράσταση, μια κωμωδία, βασισμένη στο λαϊκό ιταλικό θέατρο. Η κομέντια ντελ άρτε, με όλες τις γνωστές φιγούρες της, τον Αρλεκίνο, την Κολομπίνα και τον Παλιάτσο, δίνει την πλοκή στο έργο με τις γκάφες, τους καυγάδες και τους έρωτες αυτών των λαϊκών ηρώων. Ο θιασάρχης Κάνιο, ένας σκληρός, βίαιος, ζηλιάρης σύζυγος, θα διαπιστώσει, λίγο πριν από την έναρξη της παράστασης, πως η κατα πολύ νεώτερη κι όμορφη γυναίκα του τον απατά. Ο νους του θολώνει, τα συναισθήματά του θα διαβούν όλο το φάσμα της ζήλιας (οργή, ανασφάλεια, μίσος, κτητικότητα), είναι έτοιμος να ακυρώσει την παράσταση, αλλά συγκρατείται επειδή (όπως τραγουδά στην άρια «Vesti la giubba«) «ο κόσμος πληρώνει και θέλει να γελάσει«. Κυρίως όμως  τρέφεται από την ελπίδα πως στην παράσταση θα έλθει να την παρακολουθήσει κι ο αντεράστής του, κι έτσι θα βρει τρόπο να πάρει το αίμα του πίσω.

Read Full Post »

«Ο Κουρέας της Σεβίλης»

Ο Κουρέας της Σεβίλης, είναι ένα πασίγνωστο έργο όπερας χάρη στην εκπληκτική (κι από πλευρά δυσκολίας) άρια «Largo al Factotum». Έχει χιλιογυριστεί στον κινηματογράφο, αποτελεί αγαπημένο μουσικό θέμα σε ταινίες κινουμένων σχεδίων κι είμαι σίγουρος πως όλοι όσοι τραγουδάνε την ώρα του μπάνιου την έχουν τραγουδήσει τουλάχιστον δυο φορές  (έστω κι αν επαναλάμβαναν  μετ’ ενθουσιασμού μόνο το «Φίγκαρο, Φίγκαρο, Φίιιγκαροοο» !).

Όπως είπα, η συγκεκριμένη άρια θεωρείται δύσκολο εγχείρημα εξαιτίας τού μετρου των 6/8 και του presto tempo που την χαρακτηρίζουν.  Σε ό,τι αφορά το θέμα της μας συστήνει το Φιγκαρο, δια στόματος Φίγκαρο και δια ….αυτο-αξιολογήσεως Φίγκαρο! Πρόκειται για έναν κουρέα που κάνει από όλες τις δουλειές και καταπιάνεται με ό,τι περνά από το χέρι του. Ας μην ξεχνάμε πως οι μπαρμπέρηδες της εποχής ήταν πολλά πράγματα, ασχολούνταν από κολόνιες κι αρώματα μέχρι βδέλλες και γιατροσόφια! Πέραν αυτού, στα κουρεία διακινούνταν όλα τα κοσμικά, πολιτικά και παντός άλλου τύπο κουτσομπολιά της πόλης. Εξομολογήσεις, συμβουλές  κι απλές «κοινοποιήσεις» έδιναν κι έπαιρναν , κι  η καρέκλα του μπαρμπέρη είχε φτάσει να είναι ο πρόδρομος του ….φροϋδικού ντιβανιού! Κι να μην ξεχνούμε και το τελευταίο: ο πλήρης τίτλος  του έργου του G.Rossini είναι «l barbiere di Siviglia, ossia L’inutile precauzione» που σημαίνει : «Ο κουρέας της Σεβίλης ή ένας άχρηστος πρακτικός»!

Όλα αυτά βρίσκονται συμπυκνωμένα στο όμορφο αυτό κωμικό κομμάτι του Rossini, γραμμένο το 1816. Η υπόθεση είναι απλή: Ο κόντε Almavina, μεταμφιεσμένος σε φτωχό Lindoro, προσπαθεί να σαγηνέψει με την προσωπικότητά του κι όχι τα πλούτη του την όμορφη Rosina. Αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια ο πολυπράγμων Φίγκαρο! Και ο κακός της υπόθεσης -γιατί πάντα υπάρχει κι ένας κακός- ο αντίζηλος του κόντε, ο πολύς Bartolio, που όμως θα μείνει μπουκάλα!

Η ερμηνεία της άριας είναι από έναν Βαρυτονοσλοβάκο (κατα το πάλαι ποτέ τσεχοσλοβάκος!) τον Dalibor Jenis!  Έχει το απαιτούμενο σκέρτσο  και ομολογουμένως το απαιτούμενο μαλλί (τσ, τι στο καλό! όλα για το… πετσί του ρόλου, λέμε )

Read Full Post »

ΓιουροβιζιΟΝιστές v. ΓιουροβιζιΟΦιστές

 

Ενώ σύσσωμο σχεδόν το πανελλήνιο θρηνεί την αποτυχία του Σάκη να το σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο της Eurovision (γράφεται και… Γιουροβύζιον στη γλώσσα του λαού), ένα περισσότερο υποψιασμένο μέρος αυτού θρηνεί τα χρήματα από τον προϋπολογισμό της ΕΡΤ – το δημόσιο κορβανά δηλαδή – που διατέθηκαν για αυτό το φιάσκο. Όχι ότι θα πιάναν τόπο αν «το έπαιρνε», αλλά κουβέντα να γίνεται.

Κάτι που υποβαθμίστηκε από τα επικοινωνιακά μέσα είναι ότι η φετινή διοργάνωση αποδείχθηκε η πιο πολιτικοποιημένη στην ιστορία του θεσμού, καθώς σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για την κακομεταχείρηση των ομοφυλοφίλων στη Μόσχα λίγο πριν τον τελικό, 30 πολίτες συνελλήφθησαν από τη ρωσική αστυνομία. Νωρίτερα είχε πραγματοποιηθεί μια άλλη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της Eurovision από εθνικιστικές και θρησκευτικές ομάδες χωρίς η αστυνομία να επέμβει. Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ από το TVXS.

Την προηγούμενη του τελικού, η δημοτική παράταξη Ανοιχτή Πόλη διοργάνωσε την Eurovisi-OFF.  Μια μουσική γιορτή που τα τέσσερα τελευταία χρόνια διοργανώνεται μια μέρα πριν τον τελικό της Eurovision, και τείνει να εξελιχθεί σε θεσμό. Μια μουσική γιορτή με κεντρική ιδέα «για τη μουσική των πολιτισμών και όχι της κατανάλωσης», όπως διατείνονται οι διοργανωτές.

Μοιραία οι συνέλληνες διχάστηκαν σε ΓιουριβιζιΟΝιστές – κατά το ρεβιζιονιστές, φραξιονιστές κλπ – και ΓιουροβιζιΟΦιστές. Το ‘χει φαίνεται η μοίρα αυτού του τόπου να σπαράζεται από την πόλωση, για σοβαρές ή ασήμαντες αιτίες. Όπως ήταν αναμενόμενο, για άλλη μια φορά οι ΓιουριβιζιΟΝιστές κατήγαγαν συντριπτική νίκη της τάξης του 89%, επιβεβαιώνοντας τις Κόκκινες Κασσάνδρες.

 

Read Full Post »

Happy Valentine’s!

Το ταπεινό – αλλά ποτέ σεμνό – βλογίδιο δεν είναι και τόσο φαν ονομαστικών εορτών, επετείων, φανφάρων κλπ, με εξαίρεση φυσικά τις… εργατικές εορτές. Γι’ αυτό και θα κρατήσει χαμηλό προφίλ κατά την αποκαλούμενη «εορτή των ερωτευμένων» (λες και οι ερωτευμένοι περιμένουν αυτή τη μέρα κάθε χρόνο για να γιορτάσουν). Επωφελούμενος δε του γεγονότος ότι οι έτεροι συντάχτες προφανώς θα τιμούν τη μέρα με τα… έτερά τους, δράττομαι της ευκαιρίας για να ευχηθώ χρόνια πολλά και πολλές ακόμα νίκες και τρόπαια στο μοναδικό πραγματικό εορτάζοντα που τυχαίνει να γνωρίζω και να αγαπώ, το μάγο των δύο τροχών, πολυνίκη πρωταθλητή του MotoGP, το “γιατρό” Valentino Rossi!

 

 

  

 

(Στιγμιότυπα από την πιο εντυπωσιακή νίκη του 2008 στο GP της Laguna Seca μετά από προσπέρασμα επί του συνδιεκδικητή Casey Stoner μέσα στη διαβόητη στροφή Corkscrew)

 

 

 

Για να μην αφήσουμε ωστόσο παραπονεμένους και τους “παραδοσιακούς” ερωτύλους, άντε να πέσει και ο επόμενος βίντεος…

 

 

  

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

ΚΑΙ… ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΤΕ!

 

 

Read Full Post »