Βασισμένο σε ανάρτηση του Cubadebate. Αρχική δημοσίευση: Sierra MaestraΓνωρίζατε ότι…
… Ο Αδάμ και η Εύα ήταν οι πρώτοι εξόριστοι;
… Ο Έλληνας Ερατοσθένης μέτρησε την περιφέρεια του κόσμου, εδώ και δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια, και έκανε λάθος [μόνο] ενενήντα χιλιόμετρα;
… Μέχρι το έτος 2008 ο Νέλσον Μαντέλα περιλαμβανόταν στη λίστα με τους επικίνδυνους τρομοκράτες για την ασφάλεια των ΗΠΑ;… Μέχρι το 1990 η ομοφιλοφιλία ήταν ψυχική νόσος, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας;… Η ντροπαλότητα συνεχίζει να θεωρείται ψυχική νόσος, σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση;… Οι μεγάλες εταιρίες των ΗΠΑ έχουν, από νομική άποψη, ανθρώπινα δικαιώματα;… Το ποδήλατο, έναν αιώνα πριν, ήταν μέσο απελευθέρωσης της γυναίκας;… Η πρώτη συγγραφέας στην παγκόσμια ιστορία της λογοτεχνίας ονομαζόταν Ενεντουάνα, και μ’ αυτό το όνομα υπέγραφε τους στίχους της, γραμμένους σε πλακίδια από πηλό, τέσσερις χιλιάδες τριακόσια χρόνια πριν;
Update
Περισσότερα: Εντουάρντο Γκαλεάνο: Αυτό το «Σπίτι» μας βοήθησε ν’ ανακαλύψουμε την ΑμερικήΛόγια του Εντουάρντο Γκαλεάνο στην έναρξη των βραβείων Casa de las Americas 2012.
Παροράματα. Όπου λέει: 12 Οκτωβρίου 1492, θα έπρεπε να λέει: 28 Απριλίου 1959.
Αυτή την ημερομηνία ιδρύθηκε, στην Κούβα, το «Σπίτι» το οποίο περισσότερο μας βοήθησε ν’ ανακαλύψουμε την Αμερική και τις πολλές «Αμερικές» που περιέχει αυτή η Αμερική.
Η άλλη ημερομηνία, του Οκτωβρίου, τιμά αυτούς που υποτίθεται πως έκαναν την ανακάλυψη, αυτούς που χειροκροτεί η επίσημη ιστορία, αλλά που περισσότερο συγκάλυψαν παρά ανακάλυψαν: ξεκίνησαν την αποικιακή λεηλασία προδίδοντας την αμερικανική πραγματικότητα και αρνούμενοι την εκθαμβωτική ποικιλομορφία της και τις πιο βαθιές της ρίζες.
Αντίθετα, η Casa de las Américas, γεννημένη από την Κουβανική Επανάσταση, εδώ και πάνω από μισό αιώνα μας βοηθά να δούμε με τα ίδια τα μάτια μας, από κάτω και απο μέσα, και όχι με τον τρόπο που μας υποτιμούσαν πάντα, κοιτώντας απ’ έξω και από πάνω.
Αυτό το «Σπίτι» είναι το δικό μου σπίτι, το δικό μας σπίτι. Και γιατί έτσι το νιώθω, και έτσι το ξέρω, έχω υπάρξει και συνεχίζω να είμαι ο παντοτινός του φίλος, σύμφωνα με τον ορισμό φιλίας που μας άφησε κληρονομιά ο Κάρλος Φονσέκα Αμαδόρ, ο ιδρυτής του κινήματος των Σαντινίστας: «Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κάνει κριτική πρόσωπο με πρόσωπο και σε επαινεί όταν γυρίσεις την πλάτη.»
Update #2
Το 1919, η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε στο Βερολίνο. Οι δολοφόνοι την σκότωσαν με κοντακιές των τουφεκιών τους και την πέταξαν σ’ ένα κανάλι. Στο δρόμο έχασε ένα παπούτσι. Κάποιο χέρι μάζεψε αυτό το παπούτσι από τη λάσπη. Η Ρόζα είχε ζήσει όλη τη ζωή της παλεύοντας για έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη δε θα θυσιαζόταν στο όνομα της ελευθερίας, ούτε η ελευθερία θα θυσιαζόταν στο όνομα της δικαιοσύνης. Κάθε μέρα, κάποιο χέρι μαζεύει μια σημαία πεταμένη στη λάσπη, όπως το παπούτσι.
9 Μαρτίου. Η μέρα που το Μεξικό εισέβαλε στις Ηνωμένες Πολιτείες
Τα ξημερώματα σαν σήμερα, το έτος 1916, ο Πάντσο Βίγια διέσχισε τα σύνορα και επιτέθηκε στην πόλη Κολόμπους, σκότωσε μερικούς στρατιώτες, πήρε μαζί του άλογα και πυρομαχικά, και την επόμενη μέρα επέστρεψε στο Μεξικό για να διηγηθεί τον άθλο του. Αυτή η φευγαλέα επιδρομή των καβαλάρηδων του Πάντσο Βίγια ήταν η μοναδική εισβολή που οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέστησαν σ’ όλη την ιστορία τους.
Αντιθέτως, αυτή η χώρα έχει εισβάλει και συνεχίζει να εισβάλει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Από το 1947 το υπουργείο Πολέμου ονομάζεται Υπουργείο Άμυνας, και ο πολεμικός του προϋπολογισμός ονομάζεται αμυντικός προϋπολογισμός. Το όνομα είναι ένα αίνιγμα πιο ανεξιχνίαστο και από το μυστήριο της Αγίας Τριάδας.
αν λάβεις υπόψιν οτι στις ΗΠΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν αρχίσει να περιορίζονται είναι ένας καλός λόγος για τις εταιρίες να επαναστατήσουν!
Υ.γ αν Αδάμ και Εύα ήταν μετανάστες ( και μάλιστα πολιτικοί γιατί πήγαν κόντρα στην εξουσία) αυτός που τους είπε πως δεν ανήκουν στο «παράδεισό» του είναι κάτι σαν τον Γεωργιάδη?
@Τουρνέ
Πράγματι είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη!
Στο άλλο δεν θα πάρω θέσω, σε παραπέμπω στον «Κάιν«, το τελευταίο απόκρυφο ευαγγέλιο του δον Σαραμάγκου!
χαχα δεν σε πιστεύω! πριν μια βδομάδα αγόρασα το βιβλίο (είχα διαβάσει το καλοκαίρι το κατα Ιησουν Ευαγγέλιο) άλλα δεν έχω προλάβει ακόμα να το διαβάσω!
Εντάξει δεν πιστεύω να μπαγιάτεψε… άλλωστε είναι σχετικά μικρό.
Εγώ διαβάζω τώρα τον «Άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά» του Λεονάρδο Παδούρα και έχω τις καλύτερες εντυπώσεις μέχρι στιγμής. Πιθανόν κάποια στιγμή να του αφιερώσω βιβλιοκριτική.