Η βδομάδα που πέρασε ήταν μια εβδομάδα έντασης. Προκειμένου να παραδοθούμε σε ένα χαλαρωτικό Σ/Κ, τα Κελαηδίσματα -για να δικαιώσουν και τον τίτλο τους, όχι τίποτε άλλο- σας προτείνουν μια άρια από μια όπερα του Donizetti, που πολύ αγαπούν. Ελπίζω να σας αρέσει κι αν είναι (προσοχή! απειλή εν όψει!) θα επιστρέψουμε με νέα πρόταση την άλλη Παρασκευή.
Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε δυο καλούς φίλους του διαδικτύου: Την Кроткая (με την εκπληκτική ενέργεια -πώς τα προλαβαίνεις όλα;- και τη λάμψη της γραφίδας της) και τον Belbo (με τις επιλεκτικές και εκλεκτές προτάσεις για το ευ ζην μας -χρήμα που θα βρούμε γι αυτά, φίλε μου;). Τους ευχαριστώ για τα ιστολόγιά τους.
Σχετικά με την άρια τώρα:
Ο Donizetti, λένε, έγραψε το «Ελιξίριο του Έρωτα» μέσα σε δυο εβδομάδες, ! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι μάλλον του πήρε περίπου ενάμισι μήνα, ο χρόνος ωστόσο παραμένει σύντομος και, αν πιστέψουμε τους μελετητές του έργου του, πιο γρήγορος από ο,τι χρειάστηκε για να του έχουν έτοιμο το λιμπρέτο. Κάποιο λοιπόν …»ελιξίριο δημιουργικότητας» φαίνεται να οδήγησε στο «Ελιξίριο του έρωτα«, αν και μόνο το γεγονός πως το έγραψε στα τριάντα τέσσερα του χρόνια εξηγεί πολλά. Το έργο έχει κωμικό χαρακτήρα και σχολιάζει την ευπείθεια κι την ευήθεια που γεννά ο έρωτας (καλά, μην τρελαινόμαστε κιόλας, τα ίδια έχουμε δει και στο….χρηματιστήριο. ελπίζω να μην το κάνουν όπερα, αρκεί που είναι …οπερέτα )!
Το έργο με λίγα λόγια (αν κι όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως κανένα «ελιξίριο» στον κόσμο δε θα με κάνει να λέω λίγα λόγια…) :
O Nemorino, ένας φτωχός κι αγαθός χωρικός, είναι κρυφά ερωτευμένος με την όμορφη κι απόμακρη Adina. Ο αντίζηλος του, ο εγωκεντρικός Λοχίας Belcore, κάνει δημόσια πρόταση γάμου στην Adina, γεγονός που ρίχνει στην απελπισία τον Nemorino. Έτσι, στην προσπάθειά του για επείγουσα λύση, στρέφεται σε έναν κατεργάρη πλανόδιο πραματευτή, τον Dulcamara (τον επονομαζόμενο και Dr Encyclopedia!), ο οποίος τον πείθει πανεύκολα πως αυτό που ζητά βρίσκεται σε ένα μικρό μπουκαλάκι, που περιέχει το Ελιξίριο του Έρωτα. Όποιος το πιει αποκτά ακατανίκητη ερωτική λάμψη. Ο ερωτοψημένος Νemorino το αγοράζει, αγνοώντας πως στο μπουκαλάκι μέσα δεν υπάρχει τίποτε άλλο από …κρασάκι του θεού! Παράλληλα, ο Dulcamara φροντίζει να ενημερώσει τον «αναπτερωμένο» πελάτη του πως το Ελιξίριο θέλει περίπου ένα εικοστετράωρο για να επιδράσει!
Ο Nemorino το πίνει διψασμένος και νιώθει αμέσως την ευεργετική επίδραση! Παίρνει θάρρος κι εκδηλώνεται επιτέλους στην Adina, η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται. Ο Nemorino δεν χάνει το θάρρος του, αποδίδει την απαθή συμπεριφορά της νέας στο ότι το εικοσιτετράωρο δεν έχει παρέλθει κι άρα το ελιξίριο δεν εχει δράσει ακόμα. Βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, αρχίζει δήθεν να την αγνοεί επιδεικτικά… Η Adina για να του ξεπληρώσει τη συμπεριφορά αυτή ανακοινώνει το γάμο της με το Λοχία κι ο Nemorino …πανικοβάλλεται! Στρέφεται ξανά προς τον αγύρτη πραματευτή για μεγαλύτερη ποσότητα ελιξιρίου, αλλά ….δεν έχει λεφτά για να αγοράσει. Από τη δύσκολη θέση θα τον βγάλει ο πονηρός αντίζηλος του! Του προτείνει να καταταγεί στο στρατό κι έτσι να αναποκτήσει χρήματα, βγάζοντας τον με αυτόν τον τρόπο από τη μέση… Ο Nemorino απελπισμένος δέχεται, υπογράφει το χαρτί κατάταξης και με τα πρώτα λεφτά πηγαίνει στον πραματευτή για το πολύτιμο μπουκαλάκι κι εκείνος του πουλά μαγαλύτερη δόση κρασιού.
Στο μεταξύ, οι γυναίκες του χωριού μαθαίνουν από κουτσομπολιά πως ο Nemorino πρόκειται σύντομα να κληρονομήσει ένα θείο του. Αμέσως αρχίζουν να τον περιτριγυρίζουν και να τον καλοβλέπουν , ενώ ο αγαθιάρης πιστεύει πως επιτέλους το ελιξίριο …έδρασε! Το ηθικό του αναπτερώνεται άλλη μια φορά. Η Αdina παρατηρώντας αυτήν τη μεταστροφή ρωτά τον πλανόδιο έμπορο αν γνωρίζει το λόγο αυτή της αλλαγής κι εκείνος, αγνοώντας πως μπροστά του έχει την πέτρα του σκανδάλου, της εξηγεί γελώντας τα πάντα σχετικά με το ελιξίριο, τον έρωτα και το στρατό. Αυτό αγγίζει τη μέχρι τότε σκληρή καρδιά της, αναγνωρίζοντας στον Nemorino γνήσια αισθήματα. Τελικά αποφασίζει να ανταποκριθεί στον έρωτά του και να απορρίψει τον φανφαρόνο Λοχία.
Η άρια «Una furtiva lagrima» (ένα κρυφό δάκρυ) τραγουδιέται από τον Nemorino όταν, έχοντας πιει το δήθεν ελιξίριο και υποκρινόμενος τον αδιάφορο μπροστά στην εκνευρισμένη γι αυτό Adina (κι αφού οι κοπέλες του χωριού αρχίζουν να τον καλοβλέπουν λόγω της θρυλούμενης κληρονομιάς) αυτός νομίζει πως είδε ένα κρυφό δάκρυ στα μάτια της αγαπημένης του λόγω της στάσης του, απόδειξη άρα πως τον αγαπά ανομολόγητα…
Η εκδοχή που προτιμώ (κι άρα προτείνω, με ρώτησαν-δεν με ρώτησαν) είναι εκείνη του Pavarotti. Πλήρης κύριος των εκφραστικών του μέσων, σαφώς στην πιο λυρική του ερμηνεία στο κομματι (από όσες έχω κατα νου), καθόλου θεατρικός [όπως π.χ. ο Juan Diego Florez –βλ. εδώ ] κι άρα βαθιά κι άμεσα υποβλητικός.
Παρακάτω το λιμπρέτο:
Una furtiva lagrima/ Ένα κλεφτό δάκρυ
negli occhi suoi spuntò…/ στα μάτια της ανάβλυσε...
Quelle festose giovani/ Eκείνες τι ς χαρούμενες κοπελιές
invidiar sembrò…/ φάνηκε να ζηλεύει…
Che più cercando io vo?/ Τι παραπάνω θέλω εγώ να γυρέψω;
M’ama, lo vedo./ Μ’ αγαπά, το βλέπω.
Un solo istante i palpiti/ Μια μόνο στιγμή τους παλμούς
del suo bel cor sentir!./ απ’την γλυκιά καρδιά της ν’ ακούσω!..
Co’ suoi sospir confondere/ Με τους αναστεναγμούς της ν’ ενώσω
per poco i miei sospir!…/ για λίγο τους δικούς μου αναστεναγμούς!…
Cielo, si può morir;/ Ουρανέ, ναι μπορώ να πεθάνω.
Di più non chiedo/ Τίποτα παραπάνω δε ζητώ.
ΚΕΛΑΗΔΙΣΜΑΤΑ 